Bladstil ligt ze breeduit te zijn in het blauwe uur dat schemert over haar ijzige lijf en alle geluiden lossen op in vallende duisternis hoe weinig er nu nog is van wat gisteren was zoals late zonnestralen over een nazomerterras hoe heb verwordt tot had en ik me wentel in de intimiteit van winter in de stad.…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazelaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazalaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels.…

De voorwinterdagen bevriezen in de vroege ochtenden de zonnewarmte boven struiken en graskruid . De lucht hangt zwaar op het land als een soort drukkend blok, onzichtbaar en nevelig massief . De wind, geurend naar aarde, strijkt vluchtig over het koude stervende groen om te verdwijnen tussen de duisterrode uitgebloeide novemberbomen.…

De voorlaatste maand van het kalenderjaar is gestart. Het is de maand die op voorzichtige, maar kordate wijze duidelijk maakt, dat een drie maanden durende ijstijd op komst is. Het is de maand waarbij hardnekkige en trotse bomen ook hun dierbare goed toevertrouwen aan het wegdek, de berm, de voortuin, de goot, het dak van de wagen enz.…

Wel mogen dagen somber zijn en donker Met gemis aan zonneschijn over dag Maar ’s nachts staat de hemel vol stergeflonker En toont de maan zijn stralende milde lach. Nu en dan verras je ons met zware buien En storm rukt de bladeren van de bomen Die door de straten dansen langs de puien Om ergens in luwe plek tot rust te komen Maar ook dagen…

In deze dagen dat de zon zich niet laat zien Zie ik in gedachten weer de gele rozen Zie ik struiken bloeien die ik heb gekozen En wacht tot ik alles eens terug zal zien Dan komen weer de vlinders en de bijen Bevolken vissen en kikkers weer de sloot Dan is het veld niet meer uitgestorven en dood En zullen wij onder open hemel vrijen Ik vergeet…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten ©MM2009…

Ik geniet de vroege maagdelijk ochtendschijn De frisse ochtenddauw over het vlakke veld De zon rijzend boven verre horizonlijn De glans van de laatste ster die wordt geteld Ik geniet parelende druppels dauw aan twijgen Die schitteren als diamant, smaragd of robijn Geen mens kan ooit een schoner ketting rijgen Van kralen of van edelsteen die…

Het is weer wintertijd. Het zomeruur is blijkbaar een ramp. Van minder energieverbruik komt niets in huis. Auto’s botsen op elkaar. Ons bioritme raakt verstoord. Mensen krijgen hartaanvallen. Katten vangen versufte muizen. Muggen voelen zich duizelig. We zijn eruit. Het gedraai aan de klok is nergens goed voor. Oei, dat klinkt serieus!…

deuren sluiten zich nu wintertijd er is zelfs luiken blijven dicht als gure noordwester waait mensen verschansen zich in hun binnenkamers steken haard en kaarsen aan voor verwarming van gemoed ik droom van een lentedag appelbloesem met rode randjes .…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…

Bijt er niet in: deze vruchten bessen, geplukt onder herfstluchten onvoorspelbaar, het weer wind.... een trouwe handlanger 'Hoor, een zanger' een late merel oefent al z'n lentelied Ik zal 'm belonen.…

zoals hij bijna geen blad meer draagt toch met het landschap vergroeid en verbonden blijft zo wil ik hier wel staan wanneer mijn eigen levensjaren zijn geteld maar voor mezelf nog geen einde wens als een voltooide boom die heimelijk nog van een jonge lente droomt…

de eerste kou trekt langs je huid met vocht uit barre streken de overgang is groot van zomerbloot naar een wat herfstiger leven het speelse is voorbij maar toch liggen de pastelletjes nog warm licht te geuren donker is wat zwaarder op de hand waar dagen korten door lage zonnestand de oogst is rijp in warme kleuren knusheid…

Nog denkend aan die vele jonge jaren Stoeiend, rennend door het veld ‘k Had nooit gedacht dat ze voorbij zouden gaan Maar geloofde nog in eeuwige jeugd Op die plek waar ik ter wereld ben gekomen ’t Is voorbij, de lente en de zomer De natuur duidt thans het herfsttij Nu loop ik hier als oude dromer Mijmerend over de tijd van toen Op dat pad…

En in de lucht des vochten uchtends hangen De laatste dunne blaad'ren van het jaar, Als in het zwarte takkennet gevangen, Met fijne glans van kleuren naast elkaar. Zo louterde de pracht zich van de lange En luide lichttijd en de brede schaar Van groengedoste bomen, tot die bange En tere lichtkleur van het late jaar. Die blaadren…

october kleedt zich aan met warme kleuren als de herfststorm door de bossen raast vieze regen langs de dorre takken vlaagt en de zieke zomerblaren gaan verscheuren een felle najaarszon doet ons opfleuren als het licht plots door 't wolkendek daagt october kleedt zich aan met warme kleuren als de herfststorm door de bossen raast 't afscheid…

Dubbel herfst De vlinders hebben nu mijn tuin verlaten De vogels zingen minder enthousiast Het terras is leeg waar we ’s zomers zaten In de lucht meldt zich de gans als wintergast Van de takken dwarrelen nu de bladeren Als veel kleurige vlinders naar de grond Of drijven op ’t water alsof ze badderen Maar zwieren eerst nog op de wind in ’…

Voor hem die al dees dagen, zonder bate voor zijn verdriet, zijn eigen ik ontvlood, en langs de huizen liep met kaken rood van drift en pijn in 't harte bovenmate; Voor hem die, wankel, in zijn trotse nood de moed niet vond om 't leven zelf te haten, die beedlaars tegenkwam langs gore straten en hun niet gaf hun luttel dagelijks brood…