(mijn vertaling van 'Herbsttag' van Rilke uit 1902) Heer, het is tijd. De zomer was heel groot. Leg uw schaduw op de zonne-uren en laat de wind los over de vloeren Zeg dat de laatste vruchten vol moeten zijn geef ze nog twee zuidelijke dagen drijf ze naar vervolmaking en jaag de laatste zoetheid in de zware wijn Wie nu geen huis heeft…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

Nu het najaar zich vernauwt tot in de zandloper van de kilte en verbale duisternis, rukt de kettingwind aan de lage tonen van de maanden als een roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen en hun muziek spint draden in een zilver mozaïek tot de stilte zich weer boven ons sluit. En onder de glazen stolp van de maan…

we hebben het warme zomerse rijpen en plukken nagenoeg achter ons gelaten we mochten de zon in druiven vastgrijpen opdat zij in hout en met veel geduld al gistend tot een nobele drank kan geraken en op een zeker moment het glas naar eigen geaardheid toont en vult zo laten de bomen hun blaren gaan nadat de stam iets is uitgedijd een ring…

Hij tuurt naar langzame takken in de wind het blad kleurt aarzelend geel en denkt, al weer een nieuw seizoen. Bij de buren openbaart de herfst zich rood in appelbomen. 't Lokt hem naar buiten de fris ijle lucht verspreidt een spoor van kruidige geuren zo spreekt de herfst van tijdelijkheid ook in zijn leven. Melancholie overvalt hem…

P.S. November, november en het is pas september…

'k Aanschouw luisterrijke bladerpracht tinten in roodkoper, geel en goud gedecoreerd met asparagusgroen begin van de avond voor sterrennacht. Heel sereen het spiegelend water schaduwstammen in blauw zilverschijn nu genieten van dit indrukwekkend moois want morgen is een dag voor later.…

ik loop onrustig rond door m'n woonkamer het wordt steeds donkerder en het regent en het regent ik zou een lamp aan kunnen doen net als al die lampen die aangaan de avond valt in scherven van licht maar ik ga zitten in het donker en luister naar het ruisen van de regenbladeren…

't Was zo'n mooie zomer een zomer met zon zoals zomers horen te zijn Herfst sluipt in de dagen de zon heeft haar afspraak met de nazomer gemist Ik fiets tussen regenvlagen door van thuis naar werk en weer terug Zou zo graag nog wat zon zien en haar warmte voelen in mijn rug…

Weer buitlen wij de donkre dagen binnen Als winter alle licht verholen houdt, Nu herfst haar wanden heft van louter goud, Die schragen 't donkrend welfsel en de tinnen Des tempels, waar z'haar nachtdienst gaat beginnen, Waarop, daar elk de luchter brandend houdt, Door duizend duizenden wordt neer-geschouwd, Die sidderende tuigen van hun minnen…

De bui die als een mitrailleur over het terras raasde Zaten we daarna in een pijnlijke zon die nog even herinnerde aan zomer Donderdag was nog tropisch en nu waren we al blij met dit Inmiddels droogden stoelen en tafels wat op en verschenen de kranten met het vreselijke weer daar praten we dan over en verdrijven de tijd terwijl…

de herfst doe z'n intrede zeg maar gerust: de storm en de regen rauzen over een landje vol heimwee naar dat mooie weer van afgelopen maanden onder de rode luifel van Bos zitten we nog op het terras maar al in onze regenjassen huiverend voor de maanden die nu worden aangekondigd kijken we naar voorbij jagende wolken en naar fietsers…

Bijna op de grens van zomer en herfst waarbij gesloten- dan weer open schoeisel, alleen een zucht, gaat vervangen slechts om kou te verdrijven Opgebouwde warmte in ons lichaam nestelt zich alvast: de deur van onze huizen inmiddels alweer vaker dicht Een zacht briesje wordt alweer wat steviger Ze lachen nog, de bomen grijnzen zich kaal…

Ogen liggen verscholen, diep in een ovaal van liefde en handen priemen frontaal in de nacht onder koude dekens die wenken Met vereende kracht sijpelt verlatenheid uit een loden last Als kadavers liggen zij daar, herinneringen aaneengeregen door de tijd Ik hoor een adem kuchen, scherp dissonant in het schrapen van een rauwe keel Ligt…

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

Als het daglicht zich verlaagd in de na-avond tot de duisternis van de nacht legt het zich rustend erbij neer om lekker verkwikt en geheel uitgeslapen haar geopende ogen te branden aan wat ons allen lief is: een ZONnige zomer!…

Ik weet niet of ik van de zomer hou. Ik krijg het altijd zo benauwd van al die zon en al die mensen. Ik kan me betere dingen wensen dan volle wegen, steden, strand. En al het jongs dat hand in hand of anderszins hun pril geluk wil tonen. Het is of zomer, zon en zij mij honen: ‘Voorbij, voorgoed voorbij voor jou!’ Ik weet niet of ik…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks…

Voor Simone Begin zomer en de zee een opengebroken kweepeer de lucht als een kind z'n ballon hoog boven het water Onder de parasols als gestreept snoepgoed mieren van mensen en de gulle lach van de baai heeft gouden tanden Kind met het gele emmertje en de vergeten vlecht je mond is zowaar een klokje de kleine huig de kleine klepel…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…