mijn buurtjes zijn zo tof zo sociaal is verder niemand zo bewogen, toegenegen ze schuiven en ze vegen het asfalt in de straat trotseren dooi en regen…

Ik smacht naar de lente en haar goud, Naar de jonge, de licht-tere kleuren, Ik smacht naar het groenende hout, Naar de zoetige Meidorengeuren. Hoe heerlijk te liggen in 't mos, Te staren in 't blauw van de hemel, Te volgen de blaadjes die los Zich wieg'len in takkengewemel! Hoe welven zich bogen van glans Om mij heen bij der lente verschijnen…

Nu verzucht ’t hele land kap nou toch eens met die sneeuw we zijn het zat het wordt teveel stop nu maar eens onderhand jaren riepen diezelfde mensen een witte Kerst is lang gelee die zou er moeten komen en iedereen riep driftig mee. Dan komt er een mooie witte niet alleen Kerst, welnee, veel meer uren dagen weken maanden zitten we er nu…

Als ik ontwaak uit m'n dromen is de wereld weer sprookjesachtig met sneeuw bepoederd en lijkt er geen eind aan dit witgepleisterde landschap te komen…

Nog is lente verborgen heeft winter in dit kikkerland de overhand Wij blikken vol verlangen over ijsrand en sneeuwzoom Verborgen... in tak,aan twijg de zoete droom die lente heet.…

Van sneeuw die niet smelt en van barre nachtvorst en van stille vogels een februarizondag en een winter die beklijft…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

bloesem ik zou wel willen kunnen vliegen zegt de bloesem tegen de vogel voordat de lentewind zijn bloemblaadjes meeneemt…

De lucht, over de jonge dag, Was helderder dan ooit. Iets ongewoon-verblijdends lag In weide en veld gestrooid. De torenklok zong, wat ze kon, De vlaggen staken uit: De bruigom was de lentezon En Holland was de bruid. Ze was des morgens opgestaan, Een ranke, frisse meid. Ze deed haar gazen sluier aan van dunne dauwigheid. Ze stak zich…

Koude littekens wachtend in de ochtend die weer ijzige herinneringen wakker maakt met bange sporen die niet veranderen. En de koude zwaartekracht volgen waar hij mijn schaduw tekent op het levensloze asfalt maar niet kan vangen zolang wankele gedachten niet vallen en mijn ochtendwanhoop dapper ontdooien.…

zoals zij ongerept haar eigen schoonheid schept waarom mijn ogen aan haar vlokken kleven en ik wat langer door het venster staar de roerloze wereld nog even onbetreden laat nog ongeschonden stil verzonken…

verborgen onder glinsterende kralen aan natte takken nog niet groen zitten knoppen verscholen in een jasje van lentegroen na natte sneeuw hagel hard gure westenwind en grauwe lucht komt met stralen licht en warm de zon een lentezucht tinten teer nog nooit gevangen waaieren uit brengen geur alles komt tot leven een groot…

en midden op de glooiing lag in 't licht een vierkant veld met bloemen, opgericht, Van bekervorm. Ze maakten met elkaar Een tafel, klaar voor 't drinkgelag, en waar De gasten nog niet aanzitten. Vol wijn Staan al de kelken, dungesteeld en fijn Geslepen. Tulpen waren 't rood en geel. Rondom, de hyacinten fors van steel, De sombre bloemen donkerblauw…

De kou kruipt omhoog van mijn teen naar mijn voet schijnbaar ontembaar als barwinterse vloed die zich comfortabel nestelt rondom de broze botten. Zo venijnig en kil; met deze vorst valt nauwelijks nog te spotten.…

een sneeuwvlok zo zacht dat ik mijn talent om te verdwijnen in het niets misbruik om in mijn val je lippen te raken en zo te smelten op het puntje van je tong en dit vele winters zal herhalen…

Als je hele leven kraakt een halve dood je raakt voel je dan gerust alleen met d'winter om je heen denk maar niet aan d'lente doorgaans kort van lengte denk maar niet aan d'zomer die maar niet wil komen denk maar niet aan d'herfst die 't beetje zomer bederft denk maar niet aan denken laat slaap uitkomst schenken beleef je eigen winterslaap…

De sneeuw is gesmolten de aarde heeft haar oorspronkelijke kleur en stoepen vegen hoeft niet meer voor onze deur maar wat was die witte wereld fotogeniek waarvan we de mooiste foto's maakten zo uniek en hebben genoten van het schaatsen op bevroren sloten nu is het voorbij de sneeuw is gesmolten en wachten we op de lente met haar ontluikend…

Als een loofboom in de herfst, Zorgen die van mij afvallen. Stilstaan bij mijzelf in de winter, In kou, stilte en rust. Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…

Zij strijkt de rimpels glad van haar winterhuid. Haar oog ontdooit bij voorjaarszonnegloed. Het aquamarijn dat glanst als zij ontwaakt. Zij straalt.…

de zomer staat nog even in de koelkast om straks weer lentefris tevoorschijn te komen…