Op de lange baan geschoven zien talloze embryo's op papier mij avond na avond met inspiratie-arm vizier de kaarsen op tafel uitdoven. Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen. Hier…

Dan maar een niemendal, vlak en simpel voorspeld. Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

Daar staan ze dan: als bomen, los naast elkaar tekenen zich af op en in het veld waar pronken opvalt hun stammen worden bijna niet meer aangeraakt hun wortels kronkelen nu in het net leergierigen willen ze nog wel graag binnen handbereik omdat hun gewicht alles zegt…

Dat wij van Hindeloopen naar Stavoren zijn gelopen jij vergeleek mij met de dijk waaraan wij lagen stonden te kijk met onze kussen zonder vragen ooit eens rijke dame hoonde: wat moet je als vrouwe die in de bedelstand vervallen is en hier al eeuwen woonde…

Niet te geloven, alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, grootse dronkenschap, stervende bloemen, de zilverwitheid van een berkenstam, daar ben ik werkelijk hard in. Maar een derderangshotel in september, waar alles zoop en naaide, in vochtige bedjes, nee.…

Wanneer je oud en grijs en slaperig bent En knikkebolt bij ’t vuur, pak dit gedicht, En lees het langzaam, droom van ‘t zachte licht De schaduw in je ogen ooit gekend; Hoevelen waren op je zwier gesteld, Beminden je oprecht of maar alsof Slechts één maakte je pelgrimsziel het hof En hield van je mimiek door zorg gekweld. En knielend naast…

Een gaaf sonnet dat in elk opzicht klopt, gooit nooit per definitie hoge ogen. De lezers blijven meestal onbewogen, omdat het zich als levenloos ontpopt. Niet zelden is zo'n soort gedicht geflopt. Het vakmanschap waarop de schrijvers bogen, mist zijn effect, het blijft een dapper pogen, dat strandt en onverrichter zake stopt. Neem mij niet…

Vertel mij eens woordkunstjesmakers waarom zou het gedicht niet mooi meer mogen zijn de buiging en sneden niet vloeiend en fijn maar explosief gevaarlijk dodelijk als een bom niet meer in gelid van rijm en schone klanken ja psychotisch opgediend als voer voor psychiater klinkend als luid gebral of luider eendengesnater ik steek mijn mening…

Menno Wigman Ik ben geen Menno Wigman: wat die met een gedicht kan! Ik weet dat ik bij hem verbleek, maar ik heb vrouw en hypotheek. Volkskrantinterview 18-01-12…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

De oude man, het kind kan mee Mag wonen gaan in een kasteel Met uitzicht op zee en struweel Ze wennen er van lieverlee De kleding is er informeel Pyjama, kamerjas, oké Hij woont nu in de U.S.A Zijn kleindochter is een juweel Hij mist zijn blanke vriend, dat wel Sans Dieu maakte hij van haar naam Ze groeit als kool, slaapt lang en diep…

Hij droomt van vuur en van geweld Schrikt wakker midden in de nacht Zijn vrouw en kind zijn afgeslacht Hun os ligt op een knekelveld Hij moet eruit wordt hem verteld De frisse lucht in voor wat kracht Het kleintje kraait, spartelt en lacht Ze gaan en staan al snel versteld Die frisse tintelkou, dat wit Zodra hij op een parkbank zit Is…

Hij stopt wat voorgekauwde rijst Voorzichtig in haar kleine mond De oude man is zwaargewond Zijn ziel heeft alles ingelijst Hij voelt zich moe, vies en verreisd In zijn valies een zakje grond Een vaag portret van een verbond Dat zich naïef gelukkig prijst Geschrokken zet hij voet aan wal De havenkade heeft geen geur Het kleinkind dat hij…

voor mij is poëzie bedrijven woorden verzilveren als het moet in een fraai schuinschrift op een nog maagdelijk vel wit papier... naar regels zoeken die naadloos in elkaar overgaan als bij de daad en dan wellicht nog tot een hoogtepunt komen ook…

Ooit kwam ik steeds te laat op school, vaak een minuut of twee. Ik kreeg acuut als straf wat ik diep haat: een half uur eerder op! Die kou, die duisternis! Soms ging ook dat nog mis. Dan wachtte mij de strop van urenlang nablijven en strafwerkregels schrijven. Maar ’t strafwerk viel mij licht. Ik schreef dan een gedicht, vaak van klassieke…

Les Muses, filles du ciel, Sont des soeurs sans jalousie: Elles vivent d'ambrosie, Et non d'absinthe et de fiel. Voltaire. Hemelreine Zanggodinnen, Wie mijn boezem is gewijd! Die bij 't zusterlijk beminnen, Afgunst kent noch minnenijd! Die van gal noch alsembitter, Maar ambroos en nectar leeft! Gij, gij vloekt de koude vitter,…

Het is de maand van het spirituele Ik lees ’t essay van Sophie van der Stap Het raakt me, nog geen dertig en zo knap Ontleden al het individuele Ze heeft de Fransen lief, het zijn er vele Eén vissenkom is voor haar veel te krap Maatschappelijke grenzen, zet u schrap Establishment u vat haar maar ten dele Het liefst begeeft ze zich in andere…

Toen ieder weg was, gaf hij snel een wel heel erg gesloten envelop. Hij draaide nog wat en vluchtte, trots, verlegen. Nu hij om mijn oordeel vraagt, zie ik hem beven. Niets grijpt aan als een jonge dichter, echt al heel mooi bleek, met wallen, lang sluik haar, waarachter schuwe ogen. Hij is mijn broertje: schuchter medeminnaar van 't mooiste…

(voor Johnny van Doorn alias Johnny the Selfkicker) een jonge jongen met lef die de taal durft te shaken zoals de barman die een wel zeer verrassende cocktail bereid om vandaag de dag met een gedicht te scoren moet je flink opzien baren de boel als het even kan shockeren en het liefst met grof geweld dus wie naam wil maken in de hedendaagse…

In deze ene nacht dromen de vrouwen van verraad, geven zich over aan de daad die langgeleden verten openlaat en sluit. Ze spinnen de dunne draad die dichters en ontrouwe minnaars horen in hun slaap, een ijl gefluit dat door de bomen gaat. De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken, stinkende asbakken en hurken…