De magie van z'n handen gecombineerd met hoogwaardige techniek, hij tilt het doek op en er verschijnt...niks! Zojuist stond er nog een leeuw, nu vreest het publiek dat hij ergens vrij rondloopt. -draaiend, dreigend ergens in de zaal- Het geluid uit speakers, de spanning neemt toe, vol verbazing, hoe gaat dit aflopen. Nog een paar danspasjes…

Als in duistere winternachten padden zich verschuilen en honden angstig huilen, als damp opstijgt uit diepe grachten, hoed u dan als takken kraken en schimmen glijden over daken, denk niet, ach 't is maar een kraai want terwijl je staat te wachten sluipen ze met vereende krachten in je gemoed en je gedachten, de ghostriders in the sky.…

en dan zingt mijn kind van het opstaan van de zon de wereld die wakker wordt van kabouters en nymfen die dansen in een sprookjesboek want alles is goed alles is Sinterklaas mijn kind heeft een lampje dat zachtjes gloeit in de nacht mijn kind is niet bang voor de dag…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

het water stroomt naar waar de wind en de maan het wil verzet zich niet al was het maar een keer uit balorigheid zoals ik soms een bal wegtrap net voor de voet van wie ook trappen wil de wolken jagen voorbij ontdoen zich van hun grauwe last maken deuken in mijn humeur nee soms is alles het net niet en probeer ik maar een gat te dichten…

Heel lang was ik op zoek zonder enig besef waar naar handleiding had ik niet reispapieren waren niet verstrekt mijn doel zag ik niet voor ogen de wegen waren ongebaand mijn zoektocht ging voort ingevingen bleven uit in het duister zocht ik houvast aan alles in mijn omgeving waren het de mensen om mij heen zocht ik troost bij mijn hond…

de wind maakt golfjes op het water zeilen glinsteren in de gloed van de zon het bootje deint dromen spiegelen zich in pastellenlijntjes meeuwengeluk zweeft langs het hemelsblauw het anker glijdt haakt zich vast vrijelijk tussen het groen ogen strelen het gevlochten scheepstouw is er nu nog iets wat ik wensen zou...…

De brug was geslagen De dialoog hervat Jammer van die twee voortanden…

Het aandacht vragen van de telefoon, krijgt een rituele klank, voor afgaand aan een omfloerste stem, het beperkt me eeuwen in een seconden lang moment, realiteit in eigen bestaan, dwingend in hun moraal klinkend als metaal, de exacte tijd is opgesteld, duidelijk, schel en digitaal, hebben ze het eerste - en het laatste woord.…

Elke dag begint met ontwaken, opstaan of je nu geslapen hebt of niet Elke dag heeft zijn rituelen, ontbijten, koffiedrinken, douche je wel, of douche je niet Elke dag heeft zijn eigen inbreng, de ochtend loopt over in de middag Elke dag heeft 24 uur, de klok telt de slagen, slag voor slag Elke dag heeft soms zijn charme, is licht en zonnig bovendien…

De vrouw wist heus wel dat men haar benijdde Dat kwam omdat ze zo mooi was en dat stak ze niet onder stoelen of banken. Waarom zou ze ook ? De man die ze elke avond onder de blauwe maan ontmoette vond ook dat ze mooi was en ach, de afgunst kwam meestal van de vrouwen. Omdat zij tevreden met zich zelf was Er was geen kunst aan hoorde…

De spiegel daar aan gene wand meldt zonneklaar elke dissonant. Wie haar passeert blijft even staan soms gepikeerd soms ook voldaan. Misschien een haar die men ontdekt een vast reportoir voor men vertrekt.…

in het vroege licht zie ik enkel juuts lange arm geeft dat mij nu een tevreden gevoel of ervaar ik de koelte het is immers al dagen voor mij te warm de lijn van mijn kruising laat ik vieren zo vroeg wil ik niet een bon versieren bij de voordeur zet ik een stoel…

ik stamel verloren wat hulpeloze woorden ze kunnen de ruimte in, een fascinerende plek om te zijn, en mooi vind ik, woorden die bij elkaar gepakt rondzwerven als afval misschien of als bijzaak, of als symbool voor iets. Ik hoop dat iemand de woorden vindt om onder woorden te brengen het moment dat iemand mijn woorden vindt, wat en hoe mooi…

Een jonge verkoper met flair kan bij ons wel door de beugel Wij genieten alleen maar, wij zien zijn talent Voluptueuze dames in badpak daarentegen laten we liever over aan Rubens, arme toeristen, hebben zij dan geen spiegel? Wij vinden onze schelpen toch wel, ons inmiddels geoefend oog is snel, en wij zijn vingervlug. Ik kan mijn blikken…

De vuurtoren kijkt naar de horizon stevig en stram, aan tegenwind gewend, bekend met het waaien van helmgras en van het zand en ziet de soepele zeevlucht van de meeuw met stille tevredenheid aan. Zijn licht laat hij schijnen op zoekende schepen, met vuur eerst, maar later met lenzen en spiegels, laat zijn licht rondgaan over het water, ware…

het mediteren als een vlucht in het niets... maar het blijft een alibi ze kunnen je namelijk niets verwijten…

Hij hakte zijn hart van steen in een aantal delen, dat moest wat meer, lucht, ruimte geven maar dat lukte natuurlijk niet, en zijn steen was droog en ver- kruimelde in zoveel delen! Altijd alleen en meestal ook zo willen leven, het leven met anderen viel zwaar en tegen. Tot hij wist wat hij wilde, een kluizenaar worden die alleen…

boven de roos heb ik troostwegen gezien om een hart als de jouwe twee zomers elastische veren sterk aan ons oor en hart rondom het vuur bekend jij wist mijn verborgen gedachten in elk bloempje waarin het eigen gevoel adem verzachte langs een zonnige weg alsof er geen zorgen waren tussen de bloemen van gelukzalige tijden maar die liefdesroute…

natuurlijk blijven wij dichtbij hangen aan wijzers als stralen van de zon geef maar een datum waar wij kunnen doorgaan met sterven de toekomst is zuiver maar achteruit is uit de maat raak mij nooit meer aan aub de wegen zijn bepaald met een t…