Als veertjes zweven we in een vlinderende eeuwigheid hemels en nachtblauw een rustpunt tussen onze horizonnen dag en nachtdromers. Het water neemt ons op sterrenlichtjes en waterelfjes in een pareldans van verbonden harten. De waterlelie opent zich en onze ogen schitteren als regenbogen.…

We lopen luistertuinen door de nacht kijkt stiekem toe achter donkere wolken fluisteren sterren geheimen in ons oor. Plasjes water, regengeklater onze voeten als kleine boten in zee een streperig gordijn van druppelwoorden hand in hand de stroming mee. Van klinkers naar gras naar grazige weiden droombomen dansen en draaien voorbij zweefwezens…

De lavendel bloeit niet meer en overal liggen rozeblaadjes verdwaald door de wind die met mijn haren speelt mijn huid streelt als duizend zachte vingers in herinnering aan de zomer die laat verscheen in gekleurde vensters wensen in vervulling nam van de donkerzwarte nacht waarin ik wacht tot de monsters verdwijnen rozen weer verschijnen…

gelijk de klepel bungel ik de grootste afstand, heen en weer ook nog eens op de verste verte van boven in het ritme van mijn tijd het is als rust in riet schommelend langs waterstromen laat mij maar en zoek niet ik draag de morgen in een enkel woord de avond in mijn hart…

ook al herinner ik mij er weinig meer van het was altijd in kleuren…

Na langdurig en ver zoeken vond ik mijn levensgeluk. Ik vond het, gewoonweg, bij mij thuis. En het lag onder mijn neus. Nooit gedacht! Het lag er vervlogen lang, stoffig, lamlendig en verwaarloosd. Het lag er al jaren eigenlijk zo voor het oprapen. Maar ik had, al die jaren, niet ingezien dat het zo dichtbij binnen handbereik was.…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

Nog altijd is er “de muur” De frustratie is enorm. Het systeem is Ingericht Op westers denken. De Oosterse mystiek, Verdwijnt, Verdrinkt Verplettert. Yin Yang is niet meer dan een boekje uit de winkel en Zen denkt vooral op het toilet…

Opzoek naar werkelijke zingeving en op een goddelijke beleving gaat het echt gebeuren vannacht en wordt deze queeste volbracht Het gaat zo beginnen Mijn handen die trillen Mijn ademhaling wordt zwaar Ik wil haar beminnen zij ligt ervoor klaar Ik hoor ze steeds praten Het gaat over mij Dat ik het niet kan en dat ze me haten…

klanken fris, vrouwen tezamen onderweg een meidoorn, opdoemende aarde vroeg tjirpende vogels een kind dat al huppelend hun werkzaam leven verlicht de manden helpt dragen, hun handen koesteren hoop omvatten de schatten in passende toonaarden.…

Een bekentenis Met een betekenis Waar de eer Soms uitstraalt In blijheid en droefenis In meervoud Door zoutwater aangemaakt Daar mijn ogen Deze tranen laten vloeien Waar het gevoel raakt Niet van afkomst Maar mee erkent Een glimlach, een traan Uiting met inhoud Een vorm sentiment… © MaWaStyle…

In jeugdig zwerven langs oeverlanden door lenig fietsen en God beklimmen moerasklanken en grindkoude handen de woestenij als een beest beminnen en nakend prijzend droom verzinnen langs beeltenis in een stalen draven vanaf terug naar toen opnieuw beginnen waar de zon als een goudrode ballon in het spiegelmeer gevoel doet zakken dat maan…

Intimiteit bracht de droom tot droomvermenigvuldiging dalend in het droomland en vele node woorden vond ik, naast mijn domheid ik wilde weer weg in het hotel van verdriet kon ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademde over oceanen vol onbeheerste vrijheid omdat er een werkelijkheid verscheen.…

half ingevuld op een blanco velletje prijs geef je het oude afleggend was het stil in de kamer ben je niet afwachtend maar initiatiefrijk zij aan zij wil je wel weglopen en in het blanco verdwijnen naar verworven vrijheid wie niet waagt, blijft maagd goed kijken is niet genoeg dat spreekt voor zich……

Ik stierf en er was niet van ver mij vandaan een stronk, een kussen voor mijn houten hoofd, waar ik de bedding vond, waarin ik rusten zou, ik zocht snakkend zonder adem naar een stem, die nu voorgoed zou zwijgen. Ik stierf en er was niet ver van mij het hart, waaraan ik in volle geest, de laatste kus had willen geven, geboorte van de…

Zeven werelddromen lang zwierf jij in dwaze gedachten in een onbegonnen rugzak verstopte jij jouw enig hart tezamen sliepen wij druilerige nachten gekoesterd in droombuien uit met vreemde gedachten liepen wij langs kusten van het eiland, onze voeten bewogen in het rulle zand het strand leek eindeloos, getogen tussen onvolkomen en verpozen…

het zwerk vertoont lichtjes de breekbaarheid sterren stralen sterren falen, schieten soms te kort een ster duikt de kroeg in omdat het hem teveel wordt en daar neem ik er 1 op u, proost…

Spinnenrag vangt beelden uit de verste hoeken, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik al vertrokken ben, van dat luxe matras, die dag hoef je mij niet meer te zoeken. Op de beslagen ramen verschijnt nog eenmaal de wasem van mijn stem, één voorjaarbeurt en de kamer maakt zich vrij van stof of spoor in waar mijn schaduw snel verscheen, in…

Niemand die me wou geloven, zelfs niet toen ik naar je wees, jij stond te schitteren, helemaal alleen daarboven; al mijn aandacht ging naar je toe, je heldere licht deed mij dromen, hoe is het daar zo hoog, is het niet te eenzaam, niet te droog? zoveel vragen wilde ik je nog stellen, maar plotseling was je weg, in een flits, ik had het…

Krakend verzet treed in wanneer de treden worden genomen naar boven. De ramen staan open toch voelt er geen wind blijft de kou buiten oprecht zijn de tranen. Van het geluk dat delen mogelijk maakt zoals de verf zich kleeft aan het witte doek.…