Netgedichten

netgedicht (nr. 24.129):

Spinnenrag

Spinnenrag vangt beelden
uit de verste hoeken,
opgerakeld door mijn adem,
hoewel ik al vertrokken ben,
van dat luxe matras, die dag
hoef je mij niet meer te zoeken.
Op de beslagen ramen verschijnt
nog eenmaal de wasem van mijn stem,
één voorjaarbeurt en de kamer
maakt zich vrij van stof of spoor
in waar mijn schaduw snel verscheen,
in aanwezigheid van mij, een tocht
die uit geopende vensters verdween, en
teloor ging tussen avond en de nacht,
ontsnapt in alle standen, benieuwd naar
een ander onderkomen die mij wacht en in
welk nieuw gesponnen web ik ga belanden.