Alle inzendingen van Adeleyd

En weer zijn de papavers daar, de bloemen uit mijn dromen - en niemand weet er hoe en waar ze plots weer zijn gekomen, maar hevig-rood straalt blij hun kleed en trilt in zon of regen, opdat geen mens ook maar vergeet de dagen en hun zegen. Want alles is gegeven hier: de zon en ook de wolken, al ademt vreugde door een kier, zo plots…

Het licht schrijft zonder woorden en wars van alle schijn, het zingt van zoveel heimwee van verlangen dat niet ophoudt, van vervulling en weer opnieuw... Het licht schrijft zonder woorden van eb en vloed, van tranen en durf, van moed. Het licht kent geen ophouden, geen vertraging, het wenkt en groet.…

Zwaan, zwaan, kleef aan, laat me dromend achter j'aan op het wijde water gaan. Zwaan, zwaan, kleef aan, doe me weer opnieuw verstaan hoe 'k kan leven zonder waan; Zwaan, zwaan, kleef aan laat me nimmer stil dan staan, maar in 't wijde water gaan.…

De blonde vlechtjes van mijn nichtje verzoenen me met dit bestaan; ik kan nu simpel en eenvoudig weer met een glimlach verder gaan: Ik weet dat zij geluk zal kennen, maar ook het lijden wordt haar deel. Wat weten wij van 't leven weinig al menen we soms dat we veel en helder over alles denken, dat wij het leven richten hier, maar ach,…

Soms woon ik nergens en hoor plots heel zacht een vogel fluiten. De rozen staan alweer in bloei, hoe klein ook nog en teer de tinten. De zonnebloemen spreken van vertrouwen dat geel groeit en dagelijks de zon verbleken doet. Ik groet de nieuwe morgen en je stille lach omdat alweer een dag ik nergens woon en toch echt thuis ben.…

Laat uw Geest ons hart beroeren, laat er licht en vreugde zijn, vriendschap, vrede, mededogen en ook balsem voor de pijn die we allen toch ook dragen: pijn van onmacht, druk en kwaad, wrevel, boosheid, leed en rouwen. Wees voor ons de toeverlaat als we eenzaam moeten strijden, als we angstig zijn of arm; vul met liefde onze harten dat…

Even klaart de lucht weer op, de wolken drijven voort met gouden rand. Ineens voel ik me zonder druk met iedereen verwant. Ik draag de sporen van 't verleden heel hevig in mijn ziel maar weet weer dat ik zonder schroom opnieuw voor 't leven kniel. De vragen blijven, twijfels ook want er is eb en vloed maar schelpjes langs het levensstrand…

Heel langzaam glimlacht weer dit hart dat leed en pijn moest dragen, dat enkel nog kon klagen, vergat de warme zon, de bloemen en de vogels, maar nu weer alles won.…

Laat dan mijn ziel maar rusten dicht bij U en kijken met de ogen van een kind omdat ik nieuw besef door U te zijn bemind. Laat alle dof verdriet genezen in Uw licht omdat mijn diepste wezen weer door U wordt opgericht.…

We delen dezelfde wereld en kennen wensen en verlangens, zoals iedereen, toch is ook ieders wereld anders en ken ik er zelfs geen een; niet eens de mijne... Wie leeft in de wereld van de muziek leeft van tonen en klanken, wie woont in verf en tinten van licht en klaarte vindt geen gehoor bij de bankdirecteur en de centen, en niemand…

Soms omhels ik heel mijn verleden: het licht en het duister en voel ik me sterk; soms ook blijf ik hangen aan een speldenprik, een woord dat niet vriendelijk was en voel ik me klein. Wie ben ik eigenlijk? Of is er geen ik?…

Soms voelt ineens mijn hart weer zoals het was toen ik nog als een kind met nieuwe ogen keek. Het voelt dan zacht als een jonge vogel pas uit het ei en is verwonderd om zoveel dat als een harde korst in al die jaren zich vormde ongeweten.…

Niet weten, niet begrijpen, maar vermoeden en voelen hoe alles met alles verbonden is in oorsprong en bestemming, in liefde en herkenning. Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen, langs het bloed dat kolkt en beeft, langs de stilte die alles omringt met geheimen en die voltooit nu en…

Wat vult je hart, je hoofd, ja heel je denken van alles wat je ziet en hoort op deze dag; waaraan dan wil je echt je aandacht schenken: is het een drama of een luide kinderlach? Want leven is voordurend iets van weten, van voelen, van een passie, iets wat ergens raakt en of je wel of niet weer wilt vergeten, er is een heden dat altijd naar…

Boeketten tot in de hemel: stralend wit en vol zon, niet geplukt maar veel belovend: vruchtbaar en leven gevend. Boeketten voor niemand speciaal en dus voor iedereen; niet te koop, enkel te kijk maar vruchtbaar en leven gevend.…

En altijd weer het lied van liefde, alsof de ziel niets anders weet en enkel maar haar welkom heet, zo zijn wij mens geworden. Een stille morgen, laat nog licht, een avontuur begonnen, een veld vol duizend zonnen, zo werd de wereld mooi. En altijd weer het lied van liefde, de nacht doorleefd tot waar een mens een stil gebaar, een liefde…

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar 't oud verdriet is weggedaan en wat zolang niet werd verstaan dat bloesemt nu in duizend kruinen. We vieren Pasen, feest van licht, een groot geheim, een vergezicht.…

Zoals vandaag was het ook toen: wachten in stilte op wat komen gaat, zonder perspectief, verdoofd, verdwaasd. Zoals toen ook vandaag: geen licht meer zien, geen uitkomst, enkel wachten op wat komen gaat. We hebben toch enkel maar dit: de roerloosheid, geen antwoord, geen kracht, een stil doorwaken van de nacht.…

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Even duikt de lente onder in een dikke,grijze mist maar het zal niet blijven duren, zij wordt nu niet meer gekist maar ze zal het zeker halen op het donker en de nacht; wacht nog even, durf weer dromen weet waarop je hart nu wacht en geniet van zoveel weelde, zing je ziel en adem uit; kijk naar bomen, bloemen, kinderen, dans en leef nu…

Is dit lente of misschien herfst: druppels grijsheid en treurnis, vlugge mensen. De avond sluit al vroeg de luiken want de regen willen we niet. Lente of herfst? Toch is water leven, begin en bron; Regen is echter triestig als het lente is.…

Hoe triestig: mensen willen doden om zelf dan spoedig heel beroemd te zijn; vergeten wij dat tien geboden ons willen leren over dijn en mijn en dat eenieders leven heilig is - een groot geschenk, een diep geheimenis? "Een man die zaterdag vier mensen heeft neergestoken in het Waalse Seraing zegt een bewonderaar te zijn van seriemoordenaars…

Heel binnenkort weer schuilen onder het bladerendak wanneer de regendruppels vallen als pianoklanken, ijl en doordringend maar een wereld oproepend van zon en vreugde omdat de lente eindelijk gekomen is. De luchten weer blauw alsof een schilder een nieuwe tube verf aanspreekt en zich verwondert over de helderheid en de breking van het licht…

Betula lenta, als muziek klinkt dit in onze oren, nu lente weer herboren en vreugde alom vrij. Betula lenta, warme blik en teder ademhalen, de lichtglans in verhalen en schaapjes in de wei. Betula lenta, kinderzang en katjes aan de bomen, het voorjaar weer gekomen en wij zo zonnig blij.…

De tinteltenen van de lente, ze maken me zo blij, ze maken me zo vrolijk; ze dansen zelfs met mij; De tinteltenen van de lente verheugen zich zozeer, ik zie de knoppen groeien, het licht schijnt meer en meer; De tinteltenen van de lente, ze roepen naar elk kind, ze roepen alle mensen en zingen in de wind.…

Krokussen: lachende zon die wegduikt voor koude winden, lente doet vinden in tere tinten.…

Vrede dekt je avond toe, vrede komt als water dat gestadig stromen wil, vrede dekt je toe. Vrede ruist doorheen de avond, vrede glimlacht zacht; vrede geeft je vleugels nu, vrede bergt je ziel.…

Elke morgen hoor ik hen weer met hun hoge stemmetjes, hun klaterende lach; ze maken mijn ziel weer jong - halen me uit de sporen vanzelfsprekendheid en tille me op tot hun hoogte: dicht bij de aarde kijkend naar omhoog.…

Ineens zo afgesloten, teruggeplooid op jezelf, wat wordt je wereld klein. Niets boeit je echt, er is alleen die verdomde pijn. Je ademt niet ruim, je voelt hoe moeilijk de lucht er kan zijn.…

Een mooi gedicht groeit niet aan bomen, het komt je zomaar aangewaaid; misschien dat 't nestelt in je dromen en dat het je daar even aait, maar 't vraagt geduld en soms hard werken, het laat je ziel dan ook niet los en doet zoveel tot je gaat merken de stille krokus tussen 't mos. Dan zingt er iets, als danst de wind, alof je plots een…