Netgedichten

netgedicht (nr. 27.825):

Toch blijf ik van de heide dromen

Toch blijf ik van de heide dromen,
al groeit de weemoed met het uur
en gaan herinneringen komen
aan wat ooit gloeide als een vuur.

Als kind kon ik verloren lopen
in 't purper en het gouden licht
maar later leerde ik te hopen
en groeide ook het vergezicht.

De tranen komen nu, het trage weten
van wat voorgoed verloren lijkt te gaan -
hoe moet ik dan die andere droefheid heten

die niemand ook maar even kan verstaan?
Ik zal dan maar mijn eigen leed vergeten
en verder kijken dan de daagse waan.