Netgedichten

netgedicht (nr. 28.723):

Wat troostend zonlicht

Wat troostend zonlicht door de bomen
die bijna kaal en vredig zijn;
De herfst is weer met goud gekomen
maar ach, die schoonheid doet ook pijn.

De dagen korten en de mensen
willen maar liever binnen zijn,
met lamplicht, boeken, oude wensen,
gezelligheid en soms wat wijn.

Laat ook mijn ziel maar even dralen,
genieten van het avondlicht
en weten dat de tijd zal komen

dat die weerom versneld zal stromen
en niemand vraagt naar een gedicht...
Waar zal ik dan de moed weer halen?