Netgedichten

netgedicht (nr. 28.752):

Gaan en blijven

Je ziet de rode baksteen weer
doorheen de takken van de bomen,
het najaar, zo ineens gekomen
verlangt de vroege zon niet meer

maar weifelt tussen gaan en blijven
gelijk de asters winddoorspeeld
en reikend naar het licht, geheeld,
tot nerf en kleurloosheid verstijven.

De weemoed valt alweer te rapen
als noten onder najaarslucht.
Wie leeft wil plots alleen maar slapen

wie zong verloor zijn lied en zucht.
De herder telt heel traag zijn schapen,
de zomer leverde zijn vrucht.