Alle inzendingen van Cor

Het touwtje van Jan hangt aan de binnenkant de deur is op slot de normen en waarden uit die tijd van blindelings vertrouwen zijn minder belangrijk dan de nu blijkbaar hogere politieke idealen Alexander doet liever geen zaken met een handdruk maar met vijf contracten en de angst dat niemand zich daar aan zal houden…

Ik was die kleine stille kapel binnen gegaan van de kathedraal zag alleen je ogen neus mond en schouders meer was er niet stil werd ik even was in gedachten bezig een moment van inleven wat allemaal de bedoeling van de kunstenaar was er kwam iemand binnen ging onder de beeltenis staan vanaf dat ogenblik zag ik pas dan is jouw complete…

Dagelijks maakt ze zich op met rouge en mascara voor de schone schijn ouder worden wil ze natuurlijk ook niet haar ziel weerspiegeld de passie die ze jammer genoeg zelf niet ziet ze is lelijk bezig met mooi te zijn…

Het is een onherstelbare psychisch en medische ramp als ouders vrienden en familieleden systematisch langzaam moorden met die vrome godvrezende emotieloze starheid op het gezicht omdat ze je dwingen de persoon die je werkelijk bent en wil worden kapot te maken in een voor het oog lijkend huiselijk vernietigingskamp mijn God wat hebben…

Het lied van de schepping spreekt nog altijd van bewondering in brullende stilte van de zee wind die dat zacht teweeg bracht het maagdelijk ochtend licht voor de geboorte van de zon de maan met al haar verschijningen in een heldere nacht meer kon er niet worden gedaan het is voldoende dit alles zien voelen en te ervaren dat goddelijk woord…

bij ontsluiering van je verborgen gezicht ontdek ik jouw mystiek in bescheiden schaduwlicht door tinteling van ogen…

Als er iets is waar je niet over kunt praten en blijf je daarom van binnen boos reken dan voorgoed af met die pijn leg het bloot die wond het maakt je zo levenloos stop het daarna diep in de grond verklaar het voor dood want je mag nooit zelf de begrafenisondernemer van je leven zijn…

Kleine kinderen willen we beschermen als ze angstig zijn voor het donker dat zien we als onze plicht maar zijn we ook in staat de tragedie te lijf te gaan wanneer grote mensen bang zijn voor het licht…

Degene die aan frustratie zit vast gekluisterd is altijd nog beter af dan wie er steeds naar luistert…

Ik mis mijn ik nu jij er niet meer bent ik zuig mijn longen vol maar stik immers een ander in mij heeft mijn persoon verstoord Ik mis mijn ik omdat jij mij en die ander zo goed kent snap ik best dat jij mijn ware ik ook mist zoals het was in het begin ik mis mijn ik kom bij mij terug en blaas me adem in ik wacht niemand anders…

Hij fluisterde met gemengde tranen van geluk en pijn ik ga nu slapen maar als ik morgen wakker wordt hoop ik dat ik dood zal zijn…

Op de vuilnisbelten van Johannesburg deelden we soep en brood met tranen in de ogen een kindmoeder die straks nieuw leven zal gaan geven zit daar tussen de troep met haar schoenen in de dood en ik dacht mijn God waar ben Jij dan hier gebleven ze wrijft trots over haar buik hoe lang nog vroeg ik haar bewogen nog een…

Kleine kinderen willen we beschermen als ze angstig zijn voor het donker dat zien we als onze plicht maar zijn we ook in staat de tragedie te lijf te gaan wanneer grote mensen bang zijn voor het licht…

Nee niet bedolven of begraven in het zand voor de oogst geplant…

Mens van nu geboren in een verkeerde tijd toch passen onze termen liberaal of conservatief ook niet bij hem had twijfels over het vermogen van menselijk verstand om achter de waarheid te komen een filosofie die onze veronderstellingen blijvend in twijfel trekt steeds ontdekte je nieuwe betekenissen in zijn denken tussen de regels…

Zomaar opeens ontvang ik zielservaring door een ontmoeting met een werkelijkheid waarvan ik het bestaan nooit heb vermoed maar een gevoel geeft te mooi om te benoemen opgetild word ik uit buitensporigheid doordat de zon die zich veel te vaak achter wolken verschuilt me juist vandaag opnieuw laat verstommen bij haar opkomst…

Bij de gedachte dat jij alleen gaat slapen blijf ik klaarwakker…

Vanuit het niets vormloos klei zo sprak jij al met mij ik mocht er zijn je handen kneedde mij het voelde fijn je wilde niet teveel van mij pakken anders zou het te zwaar worden ik totaal inzakken te weinig wist je uit ervaring zou ook niet bevallen er zouden gaten in mij vallen dan blijf ik een mislukt hoopje toekomstig…

Het meisje in jou is altijd daar gebleven toch ook volwassen de jongen in mij blijft eeuwig en altijd kind belooft zich aan te passen…

Gisteren nog vertelde ik in mijn preek dat goed en God twee woorden zijn die ik vaak in één adem uitspreek die éne letter meer van goed wil ons zeggen hoezeer de Eeuwige altijd Goed is…

Zolang je mij ontroeren doet raken kan zodat ik huiveren moet huilen en beven schaterlachen of vervuld met verontwaardiging verleen je mij soms even een gunst…

Zou jij mijn god willen zijn neem dan van mij weg alles wat absoluut is wees nabij in mijn zijn zoals ik ben zuiver mij uit in wie ik zal zijn of als blijkt dat jij een schepping bent van mij dan zal ik de kunstenaar zijn die onvoorwaardelijk lief heeft wat tot leven kwam…

De zee wordt pas zee als je de branding door bent daar ontmoet je zonder oppervlakkig te zijn de éénheid in een rustig golvende perspectief een mens is pas mens als …………………

Even vlug trok jij een ander plan zwom aan land rekte je uit toen de zon haar warmte en licht aan je gaf jij glinsterend mooie water fee het zoute water droop van je af maar de golven wenkten je terug je riep nog kom het kan ik liep met je mee maar bleef op het strand en dacht was ik maar een zeemeerman…

De teleurstelling is het failliet van de hoop en de verwachting…

Terwijl ik daar sta als aan het zand genageld denk ik, trek ik naar jou of jij naar mij het zachte zand wordt harder nu we elkaar naderen voor even, vaste grond onder mijn voeten maar ik probeer verder te kijken dan wat ik wil achter me mijn volle leven voor me het nog in mist gehulde van wat me toekomt in me de zekerheid…

Als wij mensen God volmaakt maken almachtig een compleet wezen zou dit betekenen dat God geen noden heeft nog gebreken behoeften of wensen dan is ons aanbidden in angst voor de Eeuwige ook overbodig omdat we dan niets hebben te vrezen…

Toen ik struikelde lag ik met haar op de grond zij eerst beweegloos we krabbelden overeind samen liepen we verder…

Sommige gedichten kunnen gewoon niet rijmen veel verhalen hebben ook geen duidelijk begin midden of einde maar juist dat mag blijven ik ben al blij als ik geen startzin mis hou hartstochtelijk vast aan het niet weten om dat te willen schrijven het flitsen van het moment daar van maken het mooiste wat ik ooit hebt gekend zo sta…

Nog voor ik het kan spellen stromen mijn woorden op papier in een opwelling van soms zo maar even zoals een melodie die de tonen op de gevoelige snaar doen beven zo volg ik mijn bron de rest is mij om ’t even omdat ik de poezie min mijn hele hart klopt er in…