Alle inzendingen van Frans Vlinderman

ontdaan van een oog uiteraard het linker dat hoeft geen betoog hinkt hij achterop zijn gedachten te snel net zoals voorheen voelt hij de tijd per seconde duizendmaal meer dan toen hij beide ballen scherp van links naar rechts kon laten rollen geen kapitein, maar al wel eenoog zoekt hij nu zijn richting hij is een plantrekker die niet…

lijkenvingers als stukjes tak zonder groen zonder vocht er is geen beleven van de dood, slechts verwarring en ongeloof voor hij die niet weet waar het einde ligt hem inhaalt en onderuit schopt zijn sterven zal komen en gaan zoals hij leefde onverwacht en meedogenloos voor de gevolgen, hij wist wat zijn geheugen moet zijn en betaalt…

een echte vent vol verhalen van orgasme tot fantasme en altijd bij de pinken als het over echte venten gaat zo met een fluisterstem traag vertellen over toen die keer dat hij den bak in vloog omdat hij had gelogen over iets waarover niet gezeverd wordt of toen die andere dag hij zijn ouwe vriend weer zag met geld dat niet meer kon verspild…

de straat bloedt huilend haar stenen hart ligt open en bloot als de eerste dag haar prilste fundament gelegd beklaagt ze het gebrek aan respect voor een weg die zij elke dag weer aflegt de rotzooi aan haar randen verdrijft de droge geuren steriele zachtheid ten dienste van wel zeker iedereen maar niet de sluikse storter haar witte stukjes…

het onzinnige was er net zoals hij op stijve benen om nee te zeggen tegen geweld het afbreken, aftuigen en vernielen van wat mensenwereld zou kunnen zijn wordt hij nu vermeld en binnenkort waarschijnlijk ook geteld als slachtoffer van zichzelf verkeerde plaats, verkeerd verbonden en onomwonden ook als vergissing een mens onder de soorten…

de zon zoekt haar zenit verkeerd vandaag, dit is Vlaanderen waar een hoogtepunt niet per se pal boven hoeft te zijn een beetje meer volstaat hier de mensen aan het feesten te zetten het hemelsblauw ziet het aan laat het monkelend blauw blauw en giet haar heldere tinten uit over de menigte die roest op wel twintig pleintjes krioelen de kleuren…

de plassen in het woud zijn wat minder helder hun diepte eerder ondiepte en het spat niet meer zo hoog als toen hij als kleine uk zijn lijf erin liet landen op ontdekkersvoetjes met beslijkte kindsandaaltjes het pad waarop vandaag de oude grijsaard schuifelt is geharkt en uitermate droog met afgeschermde en versleten randen om de dieren…

over moed en macht heen mag hij op verzoek van zijn iele goden niet langer de trom nog roeren noch stil noch luid maar zich bekeren tot de stilte in hart en hoofd en terugkeren naar het begin hij nog een soort visje was teveel al verspeelde hij woorden aan de dove oren der toeschouwers van zijn laffe daden daags het gevlucht onder het…

als een waterjuffer sierlijk beweegt zij door het huis haar thuis vol warmte en verwondering aan de wanden van haar immer stralende gelaat puurt zij liefde uit de stenen van zijn veel te lang verweerde en mogelijk versteende hart zij is de nimf in vrouwenkleren waarnaar hij zo lang heeft gesnakt hij vindt soms ook een antwoord op de vragen…

de Joodse staat onder beleg zeg het voort, het is oorlog en grenzen dienen beschermd opnieuw verlegd zelfs de vijand moet weten wanneer op te houden de Palestijnen worden gebracht hetzij naar de rand van hun afgrond hetzij tot in het Nirwana hunner dromen met bommen, altijd met bommen die het verdommen nagewezen te worden dat is iets voor…

haar hart geschonken streeft zij ernaar hem, sterkte van haar wezen, oprecht te behagen in alle dagen goed of slecht of zelfs gewoon vermoedt zij de wereld achteloos in geven en nemen niet bij machte te zijn hen ooit uiteen te drijven ongeacht geweten grenzen aan elk mogelijk bestaan want zij zijn liefde als geluk en voedsel en waar…

in het avondlijke rood van een zachte middagdood staart een man verstijfd met rimpelhanden op de rug naar een half gevulde kelk hij veegt zijn ziel af met de muis van haar hand die ze vergeten is op zijn hart en weet zich verzekerd van een nieuwe volle dag niet alles werd vandaag geproefd noch beproefd, er is nog meer te ledigen, hij…

op veler lippen ligt nog zijn naam de faam erbij hoort niet, is overroepen maar hij luistert niet hij is toch verder gegaan in de stilte van voorbij klinkt zijn aarzelende stap terwijl hij onverdroten zoekt naar het noorden van dit pad alles is hem onbekend, nieuw en een beetje beangstigend hij was een jongen die een man is kunnen worden…

hij schreef er al zovele verbond een hand met een dans met fleurige bedwelming de schrijver aan de rol is aan zijn eind hij betwijfelt de wereld die hem het dierbaarst is en denkt in eigen zinnen gewoon het zijne ervan hij loopt rechtop, dat is de waarhied van een mens en zoekt de liefde eeuwig misschien tot morgen, maar dan verlaat…

kleine bel naast de deur met sierlijk ijzeren gekrul nodigt uit, ze smeekt haar geklingel te wekken op verweerde vensterbank staart een gebarsten pot vuurrood van haar hete doop naar een zwarte iris oprecht in haar buik geplant met een geluidloze zwaai offert een bloemblad zich op voor de doorkomst van bezoek donkere fluwelen streling…

het bos richt zich groen en fris op de onttovering na de winter tot groei en bloei te komen uit de versplintering van sneeuw en vorst en ijzel wederom herboren het laatste smeltwater zoekt haar heil met de gevoeligheid van een moederhand over het babyvel van haar laatst geborene en glijdt onafwendbaar haar weg naar het korstmos op de bodem…

de vlinder bestiert zijn bestaan met afstand, hij blijft afwezig van contact dat hem vleugellam zijn levensdoel verliezen laat zoekt hij de simpele waarheid te vinden in de ruimte, hij is een fladderende astronaut in zijn heelal van vrijheid onaangeraakt en onbedorven vindt hij in volle kleurenpracht de kracht tot sterven te komen in…

enkele dagen per maand straalt haar lach op de aarde waar in gebekte heuveltjes het spoor te lezen valt van de opkomst van het tij en dan monkelt ze nog na bleke pretlichtjes rondom rond de sikkel harer bestaan voor hoe lang ook ze nog kan heersen in haar hemel onbetwist is er nooit sprake van verrijzenis of teloorgang ze bedrijft…

hij speekt altijd, zij niet, haar zwijgen maakt haar vrij als een vogel in de morgen die met gezang de zon begroet twinkels in besloten ogen roept dat niets echt moet alles heeft te maken met mogen het grommen is voor de beer die 's nachts wakker heeft gelegen van de zorgen om zijn stoere eer en of ze hem reeds heeft vergeven haar niet…

een reeks van twaalf galmen vier mannen aan de tafel rondom hangt de rook uit leeggeblazen longen het einde aangekondigd van een overjaarse zondag er ligt miserie op de ronde tafel meelijwekkend en ook uitdagend onder gefronste oude mannenblikken breekt de stilte in duizend stukken onder het gevloek van een verliezer of drie, ellende loont…

onbeschreven bekijk jij gevoelloos stuk geruit papier de aanslag van mijn pen of ik nog iets schrijven wil de aarzeling is korter dan de pijnscheut door mijn hart bij het denken aan even terug de woorden bleven stromen het krast niet meer zo diep het verhalen van het wedervaren de sterkte is wat minder vandaag zoals met dat lijf van…

zich scherp bewust van onhoudbaar verlangen geniet hij intens van zijn harde zijn in extatische verwachting blijvend voelt hij zijn opgerichte spanning zijn verhitte ogen glijden langzaam wit als hij vergeten verzinkt in een zwoele extase doordrongen van zachte huivers ontkromt zich telkens zijn glanzende rug daarbij zweet tot damp bewegend…

duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek…

hier is de wereld klein er staan muren rond onneembaar zonder moker die geen mens meedraagt voelen wij ons veilig, wij zijn een eiland en jij ergens anders hier worden platen gedraaid grijs en wijs en versleten klinken hier de oude echo's van eigenzinnigheid, wij weten van het weten wat er te weten valt en als wij dan plat gaan voor…

de verwondering op haar gelaat schittert en straalt en verhaalt over die verre tijd, lang geleden, toen hij nog zelf het kleinste zag herinnering aan gelukkig zijn met schijnbaar onbelangrijk de minieme stukjes van de puzzel liefst zonder handleiding gebracht vreugde na die creatieve seconde waarin wat stuk was tot leven kwam dankzij gebroken…

voorbij de nachten van plezier vol heilig vuur gespeeld genot verzopen vertier zonder zorg de slaap van onschuld, heel soms klopt het duister schuchter overuren hand in hand met het vallen van de nacht tango van het winteruur spoedig zal het tij weer keren de dagen op hun lange barrikade vol licht en lucht en vrijpartij in het hooi, de…

het beeld dat zij brengt hoe kan hij anders dan bekennen dat zij hem geen andere keuze laat dan overvol het vuur erkennen dat zij voor alle leven staat doorheen het wapen van verschroeiende overgave heden weet hij immers dat eens zij zijn hart ontvangt van enige drift geen sprake hij zich bevrijd mag weten van de verlokkingen des vlezes…

op het pad van verlichting komen nachten vaak met raad als de twijfel haar nagels slaat in het hart verbeten voorwaarts om recht van onrecht te scheiden tussen kaf volkoren te vinden onder het zingen van luide hymnen tegen de achtergrond van Olympia waar verdwaalde schapen schuld bekennen blatend dat zij zichzelf zullen vergeven voor…

de volle zalen lokten haar uit haar dichtersschelp ze bracht het woord tot leven om daarna te baden in applaus een nieuwe dichter opgestaan leert ze anders ook genieten ze sprak van warmte en ook wel van een vreemde pijn die haar zomaar kon bespringen in de luie stralen van een late zomerzon en soms in bad het warme water kwam beroeren…

in haar wezen staat geschreven dat zij de ware brengster is van het enig echte leven voor wie weet hoe te vragen naar de sleutel van haar hart verblind door haar schoonheid niet aan de verweerde buitenkant maar uit een beproefd innerlijk aanbidt hij dat lieftallig schepsel met heel zijn ontroerde ziel vingers volgen de sporen van haar…