Netgedichten

netgedicht (nr. 11.906):

requiem voor een dwaas

lijkenvingers
als stukjes tak
zonder groen
zonder vocht
er is geen beleven
van de dood, slechts
verwarring en ongeloof
voor hij die niet weet
waar het einde ligt
hem inhaalt en
onderuit schopt

zijn sterven zal komen
en gaan zoals hij leefde
onverwacht en meedogenloos
voor de gevolgen, hij wist
wat zijn geheugen moet zijn
en betaalt elke dag
met nog een dag minder
de vrijheid van zijn wil
banaal bedil om meer
dan hij verdient

weldra zal hij dan gaan
gesprongen en gevlogen
overdonderd in een ravijn
waar hij geen woord voor heeft
om te dopen zoals hij wenst
na de dag ook voor hem
de nacht, zonder zorgen
misschien zelfs voor hem
mocht hij weet hebben
van de hoop
voor later

maar niet vandaag
alweer niet