Alle inzendingen van J.Bakx

midden in het duister zoek je een uitweg het licht vinden… zo gemakkelijk is het niet je zwemt naar het daglicht weg van het donker het hoofd botst hardhandig tegen het ijsplafond tegen beter weten in weg van het licht terug naar de donkerte daar waar je het minst naar toe wilt en dan midden in de duisternis de plaats waar…

men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren al het hartzeer in menselijk tekort verpakt geraakt in lucht en water we nemen de kleuren van de aarde aan wie ons ook beweent wie ook in de spiegel kijkt naar diep verdriet men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren…

toen ik laatst op een avond de wind voelde om mijn slaperig hoofd kwelde een jeugdbende eksters me met krassende boodschappen ik wist niets zinnigers te doen dan staren naar het gedoe de metallic-kleuren de drijfveer naar glinsteringen in die hoge boom tot een van hen plots wegvloog naar het raam van een huis om daar roerloos…

gisteren beitelden we engelen in de schaduw van de taxusboom op tedere schouders droegen we de aarde het groene gras de azuren zee witte meeuwen in de strakblauwe lucht het zonlicht in onze handen vandaag verbreken we Ariadne’s oneindige draad voorafgaand aan de pijn de roerloze arend die het dal overziet gisteren heel het verleden…

En de schilder boetseert oneindig en gebroken de zonnebloemen die zich wenden naar het licht Koortsdromen spoken door aaneengeregen dagen niemand hoort de klop van zijn hart hij weet het komt nooit meer goed Het is voorbij boven hem gakken de ganzen zij weten waar ze gaan een cirkelende buizerd de voorafspiegeling van de dood…

een vergezicht vaart binnen in mijn memorie jij sliep ik waakte een meeuw hing even gekneld tegen de steilte ik kon alleen maar kijken alleen maar waken over jou wie draagt je door deze nacht wie stelpt de wonden de meedogenloze angst jij sliep ik waakte ik waakte naast jou tijdens deze diepe reis ik kon alleen maar alleen…

de Dood heeft haar Boek voor even weggelegd de tijd raakt verweven in de windstille nacht we varen weg over het limoengroene water een eenzame leeuwerik verlaat dan toch de zomer onwetend en sprakeloos verliezen we de kust uit het oog…

in de bodem sluimeren de doden de zomer is gestopt in het woud van ijzer lopen flarden treinrails vast een man staart over het water bang voor de draak die het denken verslindt hij strijkt zijn haren glad de tijd kruipt voort in de leemte tussen graniet en het gekwelde hart…

we dansten zo licht verstrengeld zo zeker boven de tekens uit onder de laatste dwalende zon doken rondom het heden de duistere gevaren weg over de huizen van de doden galmden de spoken van het verleden de wind wiegde de kruinen van de bomen een lied sliep in de taal van onze lijven zo licht verstrengeld zo zeker boven de tekens…

het bijenvolk zoemt in het glooiende laagland een verlangend lied voorbij het gonzen buigt de bijker zich over de bijenkorven het volk is te zwak de imker schudt droef het hoofd in de felle zon…

zijn vingers tekenen magische lijnen in de natte klei bezwerend kerft hij bizons in de rotswanden eerste tekenen van leven van menselijk bestaan…

Zij is een lichtbron tussen de ruïnes fragiel omhuld door de witte bruidsjapon Het gemoed een wisseling van eb en vloed solodans van in zichzelf gekeerd verdriet Droevig duister mooi en diep de verhalende bronzen klokken De blazende ovens gehamer van metaal op metaal De witte bloemen in haar hand het waaieren van de fijngeweven sleep…

ready, ready go roept de oude prins als hij het stalen ros bestijgt de liefde beweegt hem voort van huis naar haar het verlangen is te groot enkel om het licht het zonlicht met haar te delen de bezwerende reis tot de laatste lichtglans van de schemer…

er is iets in je dat leeg is schrijf jij er is meer dan het leven dat wij leven denk ik er is meer dan de vakantie in de lijst zei jij er is amper taal voor verdriet dachten wij…

het warme jaargetijde maakte onze lippen een beetje losser hij schreef: het is gemakkelijk aan het begin van de zomer vrolijk te zijn we schilderden vergezichten die steeds weider werden en toen en toen was de zomer voorbij nazomerschaduwen dansten over de omgewoelde donkere aarde we schilderden de gedempte avonden met cyaan…

de storm in haar borst het kraken van de perenbomen het kleine vogeltje gevallen uit de witbloeiende appelboom haar witte hand tegen de ruit de tikkende winter tegen de ramen het laurierboompje dat zacht met haar spreekt de pijn van het afscheid het vechten tegen de dood in tijden van liefde in tijden van rouw van wat er rest…

naar huis over de eindeloze wegen van angels en verdriet met ezelsbenen en koperen huid een rit van droom naar hel van hier naar daar van moord en onschuld van schikken of stikken in lawines van rozenblaadjes van beschaving en barbarij van toen en nu over eindeloze wegen van goed en kwaad hoe kom je thuis?…

Ver afgedwaald van de zee heerst zij over les lacs salés Getooid in zacht roze wit en blauw knispert deze koninklijke kristallen vrouw Een geurig paars lavendeltapijt omringt haar lacs roses waterrijk Odin en Helios haar bovenaardse goden-vrienden op de knieën de sauniers als scheppende bedienden Un roi flamant rose vliegt rechtlijnig…

onder dezelfde hemel in dezelfde tuin schuifelt hij rondom vandaag zijn serene glimlach als die van een milde verre god stijgt stil boven de taaltekenen uit in het gras trappelt het jonge tere leven in zachte verstrengeling van einde met begin in hun glanzende blik huist hetzelfde lied…

zonder woorden of vragen stijg jij boven tekens uit je wandelt slechts rondom vandaag schuifelend door de tuinen van gevoel zeg jouw glanzende blik leven is overal hetzelfde lied in jou en in het kind in een verre milde god er is die zachte verstrengeling van einde met begin…

zo rijgen we alles aan elkaar de dagen van alledag verhalen muziek en de ruwe dood zo vegen we bedachtzaam de maat der dingen bij elkaar de man implosie van tule en prikkeldraad onwetend nog fietst de dood van het vrije woord tegemoet de tienduizend dingen die we vergaten vonden we in de ruimten rondom in woorden en een atlas…

in een andere tijd op een andere plaats waren zij variaties op ons we zijn elkaars blauwdruk het ene kind is in een andere onvaste tijd hetzelfde kind: over het hoofd gezien door de eeuwen heen de ineenstorting van deze liefde synchroon met de uitgebloeide bloem of met de val van een imperium: langzaam maar zeker…

ziet een mens voor wie het spel het hoogste is de draak weleens in de ogen of blijft hij gewoon bang? is de schrijver verzamelaar van scherven die vergeefs naar synthese zoekt of vind je hem pas in de wortels? zoekt de familie in meanderende conversaties de overeenkomst in hun verschillen of heelt zij zo haar wonden?…

terwijl goden over graslanden achter demonen raasden de mens op eeuwigheid jaagde plukte iemand de laatste zomerroos in het zonnerood plantte iemand een amandelboom terwijl een vlinder bezweek toen de lucht haar vleugelslag licht beroerde drakenbloed zich kronkelend in het duister verborg verslond de nacht de stille zwarte schepen…

een school een jongen getroffen geluk wat is leven anders dan waar alles samenkomt dan het volgen van je hart dat in je handen rust anders denken anders doen comme un prince rare…

zou je hier met me willen liggen in de schaduw van de gesloten luiken zonder dichte deuren met een mond vol zoete bramen zou je hier met me willen liggen in ongeschonden samenzijn zonder klok die de uren telt en alleen maar de wereld vergeten in het zachte aanbreken van de dag zou je hier met me willen liggen?…

zij ziet een engel met vredige oogopslag een somber tobbend hoofd een kreng met kwaad in de zin een verloren achterblijver een duivel met flikkerende blik zij ziet een pias van Hide & Seek een kind dat groot moet zijn een oude vrouw die beter weet iemand die verliezen draagt die het niet weten schraagt zij ziet een uitgeputte renner…

ga zacht ga zacht de nacht zal je dragen naar het heldere licht breek niet o breek niet duizend sterren koesteren je in de duisternis ga zacht ga zacht voorbij de zomer naar het bleke winterlicht breek niet o breek niet nu we woordeloos zijn in deze tijdeloze nacht…

het brandmerk twee tellen roodgloeiend ijzer tegen de bange huid het gebogen lichaam bezegeld getekend een ijle kinderstem zingt van ver vuursteen vuursteen brand me toch niet zo…

als een zwerm vogels vlogen woorden uit het nestje van haar hoofd het koekoeksjong wierp onverschrokken porseleinen poëzie overboord gebroken woorden in kalkschalen bevrucht de adem van de goden nu haar gedicht?…