Netgedichten

netgedicht (nr. 83.490):

Niets dan tijd

Zij is een lichtbron tussen de ruïnes
fragiel omhuld door de witte bruidsjapon

Het gemoed een wisseling van eb en vloed
solodans van in zichzelf gekeerd verdriet

Droevig duister mooi en diep
de verhalende bronzen klokken

De blazende ovens
gehamer van metaal op metaal

De witte bloemen in haar hand
het waaieren van de fijngeweven sleep

Voel hoe zij het licht verspreidt in Sinjar-stad
tussen het onbuigzaam verdriet van de dood

Een oceaan van wachten
niets dan tijd

Toelichting.
Bovenstaand gedicht maakte ik naar aanleiding van een bruid
die zich laat fotograferen tussen de ruïnes in Sinjar-stad. De foto is geplaatst bij een reportage in de Volkskrant van 03.08.2024. De inhoud van de rapportage gaat over tien jaar na de genocide op jezedi’s door Islamitische Staat. Er is er voor de gevluchte jezidi’s weinig om naar terug te keren: Terug naar huis, maar dat is weg.