Alle inzendingen van Julius

ons Rooi dat is een dorp al jaren een attractie rijk het is een gat in de markt velen geven daar van blijk het is alom bekend van Vessem tot Stiphout zelfs van de Maas tot aan het Dommelvolk een hele generatie is ermee vertrouwd vanaf de kiosk op de markt ziet men over de Rooise muur een gapend gat vult de blik met de unieke wijnkelder…

mijn ziel is bijna al een leven lang zacht droevig gestemd de kleur van vele dagen schijnt herfstachtig getint ben deels geremd, onderkoeld ben ik zo vroeg uitgebloeid en is het enkel voor mij bedoeld wil dan vluchten ver van het heden of in de schaduw van het verleden het lijkt wel of mijn aard is gezonken in diepe…

mijn dak kent geen vaste plek meer het is verloren gegaan plots is er na zoveel jaren een doorbroken bestaan de grond behoort mij niet meer toe ik draag de koffer voortaan van hier naar daar verspreid over de tijd die mij nog rest op en neer en verder naar het onbekende waar verleden wordt geleden in de onrust van het hart…

ik zie een open deur van een huisje op de hoek stap wat naderbij en ruik de geur van een motor, grof geweld met een gele kleur is het hier wat ik zoek ik roep met luide stem volluk, tot twee maal toe zo heerlijk ouderwets en bescheiden men stapt niet zomaar binnen dat veroorzaakt burengeklets kom maar door hoor ik vanachter uit…

als de linker vingers bij aanvang in de houding komen van als waren zij rond een denkbare fles gevoerd en schouder en arm vol zijn van rust eerst dan willen snaren worden beroerd de stok beademt een kwartet van snaren terwijl het spel de klank zoekt in harmonie met een verlengde arm in een melancholische kleur als tenor van het…

de witte roos buigt naar mij ben ik licht waarnaar zij hoopvol uitziet of de witte roos buigt naar mij ben ik het licht waarop zij richt…

je komt me morgen toch halen hè vraagt ze zacht doch met dringende ogen als ze merkt dat ik haar verlaat natuurlijk, morgen om tien uur ben ik er het bezoek aan haar duurt een eeuwigheid maar met veel genegenheid over dat ene gepraat ik mag toch wel een paar dagen naar vader en moeder dat vinden zij toch wel goed natuurlijk, ik…

soms wil ik schrijven over mijn gevoel het komt ooit niet verder als denken of alleen praten hoe ik mijzelf bedoel immers je wilt zo graag delen en aan ieder jezelf schenken maar als sluimerende pijn van de ander niet wordt gehoord en ik enkel op eigen schaduw ben gericht dan raakt het geven en nemen verstoord worden wezenlijke banden ontwricht…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

in het vroege licht zie ik enkel juuts lange arm geeft dat mij nu een tevreden gevoel of ervaar ik de koelte het is immers al dagen voor mij te warm de lijn van mijn kruising laat ik vieren zo vroeg wil ik niet een bon versieren bij de voordeur zet ik een stoel…

toen jij mij in de schemering zag ontdekte je dan wie ik was plooide je gezicht een lach terwijl je mijn diepe dromen las of nam je meer de schaduw waar, daar nodigt de maan vaak toe uit, stokte je tong als naakt gebaar en hoorde je enkel mijn ademgeluid verhaalde de nacht niet van overgave kwetsbaar over lakens uitgespreid terwijl mijn…

de wind waait warme lucht aangedreven door groene stroom het is draaiend chroom dat op stand twee in mijn gezicht zucht dichters kennen dan een trage gang waarin een voor hen onbekend verschijnsel optreedt dat in mensentermen meestal transpireren heet zichtbaar bij een overmatige inspanningsdrang een gevoel van geluk maak ik mij eigen…

mijn witte dressoir draagt mijn zelfportret in bruine pij zonder aangezicht waar ter hoogte van de heup de rozenkrans hangt zonder poseren ben ik als heremiet neergezet het is een deel van mijzelf al in den beginne toebedeeld vroeg was ik reeds ontaard van huis naar huis wellicht door mystici fluisterend aan mij verklaard werd…

ik verblijf vandaag in een cel niet dat deuren gesloten waren of dat er iets is met de voordeurbel neen, zit de ganse dag met gesloten ogen vanuit mijn stoel te staren het is zo'n dag waar het leven niet wil waar niets er toe doet of misschien wel maar in en buiten mijzelf blijft het stil het is een verdichting waarover ik vertel vaak…

ik hoor krekels ver weg van mijn moeder ben gebogen door tijd van rijst en heimwee voel de achterzijde van mijn ziel waar vroege warmte de nachtelijke tranen droogt beelden van heden leven rond om mij in hout en klanken in kussens nog op de grond van toen ik ruik de avondzwoele dessa van zweet en onze kruiden ook de hitte van…

ik ben klein van stuk met slappe spieren die mijn buik verdragen mijn geest, traag van doen, verstrooid bij vlagen wil altijd plagen om toch nog wat kermis in mijn ziel te vieren de kin is geworden tot een eenheid met mijn dikke nek alleen bij nat scheren vertoont deze kwetsbare plek nog enige rek ik ben geboren met te korte benen…

zonder zijn lippen te bewegen vertelt de kluizenaar mij; je bent een vrij mens neen, niet zonder zorgen of pijn loslaten kent geen eb of vloed doch verlaat zich op een ander getij het is haast een gebed zonder end het draagt zaad dat lijkt te sterven in de nacht of wordt voortdurend in eenzaamheid gebaad ik ben aan mijzelf gebonden…

de schemering oogverblindend is vaak de waarheid doofstom, tot dromen toe bereid hoeveel huizen zijn er al ingestort eer de oerschreeuw werd gehoord de dageraad pak wat stenen van het grindpad in niet verklaarbare vormen gevat een wereld op zich met vele kanten net als ik of mijn hoogbejaarde tante…

als stilte toeneemt in mijn lege huis hoor ik vaak sterker de verre zilte wind; alsof de zee je wegspoelt met wat koude kant geruis zodra ik de hoek om ga zo lijkt wordt mijn kleed begraven in schuld en boete zo lijkt ik mag mezelf aan tranen laven als een gevallen zoete dood verschijnt uit leven; het aardse niet vreemd maar…

ik leef in de nadagen, dagen erna na wat dan zijn dat laatste uren avondrood van kleur grafsteenzwart van geur soms kan je dat niemand vragen immers zovelen zie ik nu pas in zichzelf turen zal het zijn voor even met pappenheimers omgeven of plant ik nieuwe stekken zeker ik ben bedreven in overleven maar is mijn aarde vruchtbaar…

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

de man is oud zeker al overmorgen zijn liefde is opgedroogd telt niet telt niet meer hij telt niet meer mee te oud, te lang gezoogd aan een jonge veer hij is niet meer gedwee hij gaat zijn weg rollatorbaan op heen en weer en af verleid door oma in de rolstoel ouderdom is straf hij is nu al later grijs van het verleden toekomst…

zie in slingerende beekjes gevallen bladeren passeren eens waren zij de glorie aan de eeuwige moederboom de herfst echter fluistert zacht jij, blad, je bent mooi doch laat al stromend de voorbijganger je eenvoud vereren drijf mee er wordt op je gewacht je zult rietstengels aan kronkelige oevers ontdekken zij wuiven je toe als van…

je leest dit met kloppend hart zo is te hopen nog sterker je leeft zeker in mijn gedicht ik schenk je adem en ochtendlicht mijn bezieling is in jou gekropen het is wel zoeken geweest naar het ritme van je bestaan door luisteren, voelen en kijken ogen vertellen het meest zegt men vaak maar juist die blik te vangen in zijn fonkelende…

zij is van steen al kijkt ze teder bedeesd weg ogend over haar schouder en borsten heen voelt koud aan als mijn hand de wangen streelt ook al vormen de lippen een zwoele mond de pose is haar tot last ze staart onveranderlijk in de diepte naar een dragende grond…

ik blaas grijs voor me uit en schep een vaag bestaan als door een beslagen ruit zie ik enkel mist en voel vandaag niets ik lijk niet opgestaan het is een pas op de plaats op een stoel kan zelfs onder een deken of pratend met loze woorden die daardoor toch veel zeggen ofschoon ik zelf niet weet wat ik bedoel het is tasten in de vergankelijkheid…

de weg liep dood althans mijn gladiolen stierven nog eer ze konden verwelken op een dag die ik niet kende verloor de liefde haar kracht haalde, onverwachts, zelfs niet meer de komende zonnewende alleen nog dunne woorden verlieten, uit zekere nood geboren, leeggedronken kelken deed de geest zo op eigen wijze zijn werk? wie zal…

ik begeef me met spoed naar mijn beukengefineerde ikea-tafel je hebt namelijk iets te goed belangrijke woorden liggen op stapel iets groots dient zich aan kan je dat niet onthouden ik zou een figuur slaan sta dan vervolgens in de koude een opgebouwde toren van inzichten die behoren tot het ultieme weten samen gevat in een vers nee, geen…

de handpalm draagt de kin terwijl ik zit op oud terracotta alhoewel de zon mij beschijnt denk ik ver vooruit in het niets deze zwaarte heden ten dage houdt mij als het ware klein het drukt de last van innerlijke lagen voorkomt het peinzen in rechte lijn het is dromen in luchtballonnen die vertellen dat je bent, voelt maar hoeveel grauwe…

ken ik nog de weg naar huis als mijn denken zich verschuilt achter een vertraagde dauw heb jij ooit gekropen door een buis waar voortgang je gevoel bevuilt en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw het was een droom, ooit een wonder boven wonder maar naarmate de tijd vervliet gaat het onzegbare ten onder; allengs van genadevolle fleur…