Mijn eigenwaarde

ik ben klein van stuk
met slappe spieren
die mijn buik verdragen

mijn geest, traag van doen,
verstrooid bij vlagen
wil altijd plagen
om toch nog wat
kermis in mijn ziel te vieren

de kin is geworden
tot een eenheid met
mijn dikke nek
alleen bij nat scheren
vertoont deze kwetsbare plek
nog enige rek

ik ben geboren met te korte benen
en door de blondjes van heden,
toch bakens in de ouderdom,
word ik als grotesk gemeden

bij tijd en wijle word ik aanbeden
door mijn hond
ook van korte stelten voorzien

met een te lange rug en een babyface
is hij gelijk zijn baasje
houdt van kantklare brokken
zoals ik me van een magnetron bedien

ik hoor wat minder goed
schreeuwen opa's in mijn oor
ja, zeg ik, dat is gekomen
toen ik mijn eigenwaarde verloor

het was op een zondagmorgen
ik trapte in de poep
was onderweg ter kerke
met een rolleke snoep

voor het godshuis
riep een moeder met tien keinder
"ge stinkt een uur in de wind"

heb me toen vlug achter
een rododendron verborgen
wil niet dat al het passerend zwart
mij zo ziet

ik was daar niet de enige
er werd door een zondig koppeltje
hevig doch geluidarm bemind

ja, in het aanschijn van de liefde
en de stank van mijn sandalen
verloor ik de hoop op morgen
kroop verder over de stoffige aarde

zeg nu zelf
wie behoudt dan nog zijn waarde

poep

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 20 stemmen 454