Ik en mijn melancholicus
mijn ziel is bijna
al een leven lang
zacht droevig gestemd
de kleur van vele dagen
schijnt herfstachtig getint
ben deels geremd,
onderkoeld
ben ik zo vroeg uitgebloeid
en is het enkel voor mij bedoeld
wil dan vluchten
ver van het heden
of in de schaduw
van het verleden
het lijkt wel
of mijn aard
is gezonken
in diepe klei
toch ervaar ik juist
in de ontmoeting
met de mens
die ik zelf vraag of
onverwacht ontmoet,
iemand als ik
die zoekt
huilt of lacht,
de pure schoonheid
van mijn bestaan
vaak in diepere lagen
en zo beminnelijk teer
onwetend bij velen
die het verstaan
ervan ontgaat
ik ben meer
dan de ander mij kent
soms ook rijker
tot uitersten toe
maar.....
raak ik daar zelf
ooit aan gewend
Zie ook: http://www.fixpoetry.com
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 22 juli 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Het ontmoetende licht ontluikt een fleurig hart.
Rijke woorden schreef je neer!