Als leven even stokt
ik verblijf vandaag in een cel
niet dat deuren gesloten waren
of dat er iets is met de voordeurbel
neen, zit de ganse dag met gesloten ogen
vanuit mijn stoel te staren
het is zo'n dag waar het leven niet wil
waar niets er toe doet of misschien wel
maar in en buiten mijzelf blijft het stil
het is een verdichting waarover ik vertel
vaak gaat een reeks indrukken er aan vooraf
gestuurd door een wijde of geringe omgeving
die verblijven dan later, zoals vandaag,
in een gesloten graf
ongevoelig voor ruis of nog sterker,
een aardbeving
het is de ingreep van het lijf door de geest
tot hier zegt de adem van het leven
er is een grens, daar ben je overheen geweest
maar het schept allengs weer ruimte om te geven
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/dreyfsandtzsdeutsch
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 26 juni 2010
Geplaatst in de categorie: emoties
Mooi gedicht.