Alle inzendingen van Katty

Ze ligt in het gras, sluit haar ogen ziet de wereld lacht om haar schoonheden voelt de prikkelingen van lentesfeer. Ze ligt in het gras houdt van moeder aarde opent haar ogen ziet kleuren flirt met bloesems Lentegeuren Het onbekende krijgt betekenis ver van geplaveide steden. D' Aarde waar ze op ligt niet te temmen in het nu…

Je voelt het. Het wordt tijd dat winter 'vaarwel' zegt. Het wordt tijd dat lente 'hallo' zegt. Het wordt tijd.... "Lente-hang" Raak mij met bloesems van lente met knoppen in volle bloei. Til mij op uit mijn winterslaap, de nodige rust voorbij, in lenteleven vol geuren en kleuren. Strek, rek mijn stijve leden kleed mij in…

Gedachtenbeelden vol verhalen hijsen hun zeilen. Als schaduwen in de wind ontglippen ze mijn handen om in nachtvlucht op mijn huid te stranden. Vochtig nat van het dagwalsen druppelen dromen verloren in het nachtelijk dwalen. De winterwind geurt nog naar bloeiende klimrozen, draagt gestorven leven de herfst en winter voorbij.…

Haar leeftijd, start van haar winterreis nadat herfstdagen voorbij vlogen een zucht in de tijd. Haar lentewereld een te kort seizoen raakte verloren in zomerleven. Tijden in elkaar vloeiend meanderden tot het NU. Gebundeld verleden verpakt in dat hoopje heden. Tijd flirt met het leven.…

Het penseel van winteradem walst tussen boom en struik streelt verloren gevallen herfstbladeren fluistert witte vlokken tot zacht tapijt. Kleine kristallen schitteringen vallen zacht dwarrelend naar d'aarde omgetoverd naar diamanten kleuren door winterse zonnestralen. Een wereld toegedicht onder een tedere liefde, een stil lied, een serenade…

Terwijl bloemen en sterren elkaar omarmen, de maan zich verbergt achter donkerte, schaduwen walsen naar ochtendlicht, breekt de wereld in een nieuw jaar open. De lucht ademt onzichtbare beloften. 365 Dagen zonder kaarten of linten verpakt in een ongeopend bundel uitnodigend naar zachtheid verspreid over d' aarde. Een wereld die breekt…

Ze weet voorbij zichzelf, legt haar denken te slapen in haar hoofd gaat op wandel in haar hart. In vogelvlucht land ze in haar thuis waar het leven haar verzint. Ze maakt zich los van deze tijd leeft zich vrij tot ze ooit eens verdwijnt als een verre herinnering vervaagt ze in vergetelheid door nachtelijke stilte ingefluisterd.…

Wakkeren tot de adem van het nachtelijk universum stopt, zoete parfum verandert in koude winterlucht, ogen van Jade blikken naar blauwe bloesemrode koelte, op de tast voelt jouw huid naar melkblonte zachtheid, tot ik stop als een blinde beeldtaal te projecteren op mijn netvlies, alleen nog lege nachtelijke stilte.…

Ijlings vluchten haar beelden over de zomerse akkers. Eenzame rode klaprozen pronken nog net tussen het wiegend goudgele korenveld. Haar ogen turen naar de verte. Het oneindige beeld van een blauwe lucht met hoog vliegende, gekscherende zwaluwen belooft een warme zwoele dag. Herinneringen van het kleine kind met wapperend rokje rond te…

Wanneer ze schrijft lijkt het alsof elk woord haar streelt, haar huid met de zachtheid van een veer van ouderwetse ganzenpennen wordt aangeraakt, alsof er 100 vlinders op haar gezicht gaan zitten zachtjes met hun vleugels slaan een heerlijk aroma van bloemen verstuivend, met daaronder een liggend gevoel van wakker en waakzaam zijn…

De dag begint op haar huid. Regen laat natte sporen na. De nacht heeft woorden getekend. Kriskras in rimpelingen gleden droombeelden voorbij. Ze blijven liggen tussen de plooien van de tijd, tussen glooiingen van een ouder wordend lijfelijk landschap. In traagheid wordt de nacht afgeschud balanceert ze tussen wakker wordend daglicht…

Woorden worden begraven blz worden blanco blad letters worden verlaten zonder hun lijnen voelt ze naakt ... Ze ontkleedt zich van zinnen nestelt tss de versnipperde hoofdstukken het kaft als deken voelt zo volmaakt... De punt comma´s dansen raken de einders op de notenbalk geen mens zal weten hoe diep of hoog haar dalen haar ziel…

´Je raakt me´ zei ze Warm teder fluistert haar adem waaiert over haar huid tinteling op het topje van haar vrouw zijn ´Ik wil je wel´ zei ze Tergend langzaam knopje per knopje bloot van elk kledingstuk ontbloot In dat ene moment was zij alleen, alleen maar zij, het allermooiste kleinood...!…

Ze spuigt haar letters door een trechter, Chaotisch vormen woorden niet te begrijpen zinnen in een wereld waar alleen structuur wordt (h)erkent... Ze giet ze op witte vleugels van een vredesduif die door de verholen klankzwaarte van elk bedacht fragment het luchtruim niet haalt en verslagen onbegrepen aan de grond kleeft... Heeft…

De zon is wakker, klopt aan mijn raam, een lach een gedachte: 'Ik ben het leven niet. Het leven leeft in mij!' Dwalend door mijn geest als een dolend kind, uitschrijvend op papier: ´Teveel geworden terwijl ik ben!', schrijvend over verwondering, pure verbazing van het ´zijn´ soms wel of niet begrepen. De klank van woorden…

Jouw ogen vingeren huidvluchtig door de stille ruimte. Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

Grijpgraag betranen parelende dauwdruppels haar huid. Kussend sussend glijden ze over haar zijdeachtige bedradingen. Gele vingers zonnestralen 100 den kleuren reflecterende regenbogen in haar levensweb. De dageraad die eindeloos verzuchtend haar adem inhoudt omhelst beginnend ochtendleven. Ze wacht roerloos op een teken van ontwaken en…

Buiten ruikt de lucht naar herfstgeluk. Gevleugelde woorden spiegelen de weemoed van een oude zomer. Haar ogen zacht en breekbaar turen naar wolken voorbij drijvend als zeilboten stuurloos.....trekken ze naar het zuiden geruisloos, geen geluiden. In haarzelf verzonken schrijft ze als herinnering een deel van haar verhaal,…

Ik wil je altijd blijven vinden als het aan mij lag elke dag maar alleen wanneer het vinden ook van jou mag ... al kijkend naar de blauwe lucht tussen de zelf gesponnen witte suiker wolken, al zoekend tussen de miljoenen regendruppels op een druilerige dag, of als de wind die de horizon aftast van de zee en verdwijnt tussen hemel…

Ze schuift haar hand tussen haar pillow en haar wang . Huidhonger roept in een trage gesmoorde schreeuw. Haar aanraken is warmte sijpelt via elke porie naar binnen een stukje zelf beminnen. In foetushouding omwikkeld door beddeplooien zakt ze weg in haar beschermende womb. Het raakt, haar aanraken, als striemen van vergeten…

Ze wandelt met de seizoenen door haar leven. In haar dromerigheid versmelt ze met het vloeibare van een voortdurend veranderende hemel, waarin nog de dood, nog het ebben van de tijd de veelkleurigheid van bloesems bedekken. Haar blik dwaalt over het geblakerde land van zwijgzaamheid, altijd zoekend, eindeloos wegrennend van zichzelf in haar…

Kon ze maar even haar hoofd in de handen van jouw schoot leggen. Jouw kom als drager van haar beleven voelen gedachten. Opgerold in foetus houding omringd door helende energieën... vloeibaar baarmoedervocht waarvan elke trilling als een golf haar celgeheugen zuivert van aardse pijnen. Luchtclusters lichten op ontrafelen de knopen…

Ze schuift haar hand tussen haar pillow en haar wang . Huidhonger roept in een trage gesmoorde schreeuw. Haar aanraken is warmte sijpelt via elke poriën naar binnen een stukje zelf beminnen. In foetushouding omwikkeld door beddeplooien zakt ze weg in haar beschermende womb. Het raakt, haar aanraken, als striemen van vergeten…

Druppelsgewijs Drop , drup, druppel sijpelt de wereld binnen... De eerste ochtengeluiden op de achtergrond ; De haan die kraait. De dorpskerktoren die de eerste uren slaat. De wind die door het raam fluistert en mij in stilte kluistert. Een lied van een kleine pimpelmees eerst wat onzeker en dan minder bedeest komt zijn roep.…

En toch kan je ze nog vinden... Die oude vervallen straten met hun eigen verhalen van Miet de dochter van Marie getrouwd met Jan van de visboer en achter het raam op de hoek van de straat de dorpshoer. Enne.... De facteur van toen dronkend zwalpen van nr. naar nr. zijn werk zo goed mogelijk doen. De blaffende straathonden…

Nachtwolken vluchten zwijgzaam. Een koude ochtend-adem zeilt binnen door de ramen en al spinnend rijpt de dageraad. In het traag ontwaken hoor ik de stilte achter mijn stem en overstijg de roes van mijn dromen. Tastend zoek ik mij een weg tussen de lakens wijl haar beeld uit mijn lichaam verdwijnt haar zoete parfum tussen witte regen vervagend…

Oneindige muze Ligt niet voor het graaien ook niet wanneer je denkvingerig elk leven uitdagend blijft paaien. tredes overstijgt in leegtes tuimelend grabbelend naar tijd weer een illusie ten spijt. Nieuw geboorte je leeft je sterft wie weet wel 1000 keer dimentionaal beleef je opnieuw elk leven telkens weer ruimte en tijd gaan…

Zo peperzoet geurt jouw zijn tussen vlier en beek als een stiekeme droom die naar iets van decadentie proeft. Vijftig tinten ...? Maar ik zweef gewoon tussen beelden van een vergeten winter de koude van ijzige lichtblauwe lucht. Dwangmatig bespeel je mijn gedachten, kunstzinnig en grenzenloos, zonder weemoed geen hapering alleen…

Terwijl de hemel open plooit van purpergrijs naar geel verkleurt met vegen wit erdoor, net of iemand een stuk stof ontrafelt, priemt het eerste blauwe van de dageraad door de hangende mist. Geluiden, bijna onhoorbare trillingen op de wind, komen door het raam aangewaaid, langzaam zwellend tot een geheel van twinkelend vrolijk vogelgezang…

Ze luistert, verdwijnt waar de wind haar van 't verleden lost. Haar koude adem, pijnen van haar ziel bevriest in het verlangen naar eenvoudig voortbestaan, niet verblind door met nevelen bedamte ramen, ogen als poorten naar haar inner bestaan. Haar schommelstoel schommelt haar voort. De lamp op de tafel gedoofd was het in kamerschemer dat…