Netgedichten

netgedicht (nr. 85.182):

Grasduinen

Ze ligt in het gras,
sluit haar ogen
ziet de wereld
lacht om haar schoonheden
voelt de prikkelingen van lentesfeer.

Ze ligt in het gras
houdt van moeder aarde
opent haar ogen
ziet kleuren
flirt met bloesems
Lentegeuren

Het onbekende krijgt betekenis
ver van geplaveide steden.
D' Aarde waar ze op ligt
niet te temmen
in het nu, het heden.

Dromerig onder een wolkendek
vrij denken
zeilend aan een blauwe hemel,
foetushouding,
eenling.

Beseffen dat liefde
niet kan vastgelegd worden met geloften,
maar brandt als een kaars door haar lichaam.
Geen woorden om te omschrijven
omdat het onontgonnen voelen is
onaangetast door onzuiverheden.
Er is alleen een zwijgen
een beleven,
een sprakeloosheid door de eindeloze eenvormigheid,
onschuld als een niet gepolijste diamant,
geuren snuivend om te navigeren
van lenteliefde naar zomersferen.

Mysteries ontrafelen ...misschien zijn de wind of de regen gewoon de aarde,
die haar uitlacht.

Een apocalyps...

Ze ligt in het gras.
In dat ene moment
benijd ze de eenvoud van geluk
en laat haar denken
met wolken zweven
voorbij de horizon
de hemel als haar dak
haar levensreis
het pad van haar zijn
haar bestemming.

Ze slikt haar dromen in ....

Alsof haar ziel loskomt
nergens aan verbonden
los van tijd en ruimte
op een plaats waar
herinneringen en mijmeringen samensmelten
en een perfecte wereld vormen,
haar wereld, uniek
waar altijd een zonsopgang is.

Ze ligt in het gras
glimlacht
om het volmaakte moment
zo prachtig
plukt een bloem
ademt lentegeuren...!