Alle inzendingen van Kees Keizer

Uit alle dagen in de rij zocht jij het mooiste ochtendgloren uit liefde geschapen en geboren op deze gouden dag in Mei Jij, jongste rimpel in ons water, droomt nu de uren naar veel later.…

Dan, zo plots, scheurt het zwerk een vloed van vroege en late regen modderstromen van duivels werk vegen mij van ingeslagen wegen tastend naar duizend aardse zaken een reddingsboei in ‘t kolkend vat verlangend om jouw hand te raken zinkend, verdrinkend, en wetend dat ik zwaar verwond beleven zal - in groei gebroken, arm en naakt - toch…

Zoals wij daar lagen met takjes en twijgjes nabij een bosrand zonder vragen het stuifzand dwarrelde vrij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprieten tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer over…

Oom agent stuurt uit de losse hand zijn motorfiets door het Franse land in mijn spiegel opgedoemd volg ik trouw de Franse wet en houd angstig nauwgezet mijn blik op velden zongebloemd Zijn manoeuvre, tamelijk fors zet mij stil, zijn blik staat nors een gelaarsde stap tot aan mijn raam brengt mijn klein gezin in trilling kent hij wellicht…

Het dorp, de straat, het huis dat achterblijft ik strijk dan in den vreemde neer met neonlichten op het dak al snel vermoeid en tergend zwak jouw verre beeld volstaat niet meer mijn geest verslapt, mijn stramme lijf verstijft Geen borst, noch bil, noch been raakt zacht mijn klamme huid jouw adem speelt niet slapend om mijn hoofd ik droom…

In de keuken van de leugen staat een vleugel vol valse noten en holle wanklanken met alleen zwarte toetsen en een beugel waardoor alles past. Het is een planken wambuis, een wind barende klankkast waarin elk woord, geluid en beeld past bespeeld door een minister en de pastoor onscherp en dwars voor ieders oor Het gedempte ruisen van harp…

‘Wij delen u mede, tot onze spijt dat uw plexus niet meer geleidt. Van de pectoralis major, volstrekt logisch is nu de gehele musculatuur atrofisch. Door de laesie van de nervus brachialis en zonder innervatie van de ulnaris Raakt u van de rechter bovenste extremiteit de gehele endo- en exorotatie kwijt !’ En ik ? Ik voel soms wat scheuten…

Je zou ze willen kussen en omarmen zoals ze daar staan de dagen te vullen rechtop maar wankel als dominostenen met alleen maar zwart en steeds meer witte stippen.…

In de werkplaats van mijn gedachten veeg ik de woorden in een hoek die her en der liggen te wachten op verschijning in een boek ze sterven als vertrapte wezen zo ongewenst, geknakt en bloot nooit meer te horen, noch te lezen hopend op leven na deze dood.…

Even verder rijst voor mij de witte poort van een oord vol vleugelgegons, vermengd met een soort lichtvoetigheid, dat elk woord onweegbaar met licht en liefde aanlengt Een lenig land voor dichter en troubadour waarin alles schijnt te buigen voor klanken en de kleuren van wapperend pompadoer voor de geur van wijnlekkende ranken Ik wil mij…

Zonder geluid krijst een man weet niet waar de waarheid slaapt waar komende dagen zich verborgen houden Het kind in hem, el niño, verstoort de seizoenen drijft onophoudelijk de vloed op lege strand De wind waait dwarser dan voorheen. Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door…

Langzaam komt het schilderij in beweging de in strepen getrokken wolken lossen op en een oude beuk schudt zijn dichte top bevrijdend los. Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend…

Een wakend oog, mijn opstaan er zijn geen grenzen aan de dagen heldere nachten bij volle maan vetverchroomde volle magen Een starend oog, mijn leven er hinkelt een treurwilg door het beeld vage zaagsporen, achtergebleven onze huid als behang verspeeld Een slapend oog, mijn dood er roest een spijker in mijn hart verzwolgen in de moederschoot…

Ergens ver weg ruist een stem terwijl een eerbiedig suizen door het eikenhakhout glipt Ik zie een lijster die daar onwetend hipt door een hoofd waarin alles blijft verhuizen Hier huist het allerlaatst van hem.…

Ontgrendelde luiken en open ramen sluisdeuren die maanden lang de druk van ijswit en vlokkenvloed de moed ontnamen Ik pluk je langzaam uit de warme veren terwijl in het wegvluchtende winterlicht de nacht struikelt over blote zomerkleren Hemelwarmte wenkt ons in het ontpopte land steeds frivoler wuift het geel van voorjaar ik ontkoppel…

Zelfs met miljoenen goede werken poets ik mijn wezen niet meer schoon Al schrob ik vloeren van de kerken wied rondom de oude perken Reinig in de hof de oude zerken er is slechts redding door Gods Zoon.…

Ergens bedolven onder stof van gestold verlangen achter echo’s van psalmen en gezangen in de laatste kelder van het hof naast het hakhout uit oude linden hoop ik het terug te vinden Een eeuwige schemer pakt kil mijn hand verpakt het pad in gedoofde kolen en nauwelijks tastbaar ligt verscholen het bruine sieraad uit het verre land Ik breek…

Als ketens draag ik de dagen door de hardnekkige nevel van het heden waar ik de weg nu mis en het spoor een smalle plank is. Naar beneden, door het moeras, worden mijn gedachten week en vloeibaar zoekend naar het laagste punt waar de versluierende pijn en een glimlach ondraagbaar geen ruimte word gegund Mijn gelaat, slechts penseelstreken…

Het land lekte laveloos haar liefde naar de sloten die onverzadigbaar gulzig slordig dit genot, zo dierbaar vermorsten. De zotte glimlach hief de tederheid naar een verzakte plank bedwelmd door handgewassen stank Voorbij, te snel voorbij, gleed de lente heldhaftige haver groette het gerst dat weelderig opschietend het verst in wasdom was…

Ach Heer, de wetenschap is zo precies beschikt over een absoluut gehoor de oerknal klinkt oneindig door geen spoor van dreigend gehoorverlies Miljoenen, een miljard, of wat jaartjes meer het klinisch rekenwerk zo éénvoudig koel het dient toch slechts een schamel doel wij kunnen, kennen, moeten alles, Heer Uw hand, overbodig bij ons rapen…

In de verste hoek van de stoffige zolder daar zwerven ze zonder weerga de zwakste reepjes licht van de vergane dag weggevlucht uit de verwaaide polder in de nok verscholen alsof weldra de nacht met een honende lach al het zicht wegslokt de aarde schokt en de schittering blokt een nog niet gezette krakende stap beroert de schouders van…

Geruisloos meandert het verdrietstillende licht speurend door mijn kaalgeslagen landschap op zoek naar ankerplaatsen waar het gericht mijn bestaan geheel verduisterde. De stap, niet meer gezet hangt bevroren in het tij dat nog niet keert doch vluchtig aan mijn zij zich schuchter bekend tracht te maken om het voorhangsel te scheuren…

Als los zand gleden de dagen door mijn vingers en in mijn hand bleven keer op keer de parels soms dof soms glanzend ik ontving steeds met verbazing en reeg dankbaar alles tot een snoer van vele vreemde jaren.…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…

Juist die onbegrepen éénvoud door het ijle van het ontstaan maakt de gedachte niet warm of koud is er geen grens tussen zicht en waan De hunkering blijkt niet tastbaar en een oogwenk niet te meten ook de gouden gloed van een korenaar blijft vast gehecht, nooit te vergeten Gekooid in de kringloop van de uren vervagen de deuren in de muren…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

Bewegingloos wacht ik op het helende voorbijgaan van de nacht de oude comtoise meldt drie-en-twintig uren en dertig minuten in één gongslag Mijn God, wonderen bestaan.…

Ik dwaal door een tuin vol steppen en kuilen waar het fijne stof regeert over de pest en etterbuilen al het groen en pril geweerd gortdroog en veel erosiebruin Ik volg de sporen van de bron ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de…

Als na een dagenlange reis de geur van oleander mijn hoofd omringt het azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw…

Een roestige spijker, een verloren jas zonder knopen en met één mouw de kraag vol stoffige splinters glas en ergens dwaalt een verwonde vrouw Ze ziet slechts ruimte voor één stap voor elk gevoel en richting blind verstijft bij weer een vallend schap wanhopig tastend naar haar kind Een zilveren helm glanst in de middagzon hij lacht en glijdt…