Netgedichten

netgedicht (nr. 6.491):

Kronkel

Juist die onbegrepen éénvoud
door het ijle van het ontstaan
maakt de gedachte niet warm of koud
is er geen grens tussen zicht en waan

De hunkering blijkt niet tastbaar
en een oogwenk niet te meten
ook de gouden gloed van een korenaar
blijft vast gehecht, nooit te vergeten

Gekooid in de kringloop van de uren
vervagen de deuren in de muren.

Schrijver: kees keizer, 16 februari 2005