Netgedichten

netgedicht (nr. 6.396):

Erosiebruine lelies

Ik dwaal door een tuin
vol steppen en kuilen
waar het fijne stof regeert
over de pest en etterbuilen
al het groen en pril geweerd
gortdroog en veel erosiebruin

Ik volg de sporen van de bron
ooit de zekere oorsprong
van omhelzing en minnekozen
waar de aarde ooit bezong
de toverpracht van lila rozen
altijd de glimlach overwon

Ik voel de jongste regen sproeien
aanschouw het sterven van het as
hoor zacht bruisen onder het gruis
zie de geboorte van fris oevergras
daar knipoogt een ster de liefde thuis
en laat in je lokken de lelies bloeien.