Alle inzendingen van Kees

De houten zee schep ik in blikken emmers drenkelingen worden eruit gezeefd sloepen en boeien werp ik terug op de door eb schoongespoelde bodem een zwoele bries blaast de kleuren droog dolle meeuwen storten zich op een zeekaart zonder water duinen en dijken kijken werkloos toe in het stuifzand dolen de schippers er valt vers licht op eeuwenoude…

Onhoorbaar en nauwelijks gekend draait er iets uit de duistere lagen van de aarde ons een rad voor de ogen heel even soms en slechts voor waakzamen wordt het oververhitte vliegwiel van onze doldrieste planeet als waarschuwing getoond.…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

De ruwe aard is verraderlijk weggestoken in valse vormen van schijnheiligheid worden de ijskoude tonen verborgen een arglistig zomers gezicht dient warme, bekorende beelden op façades vol venijn hemels toneelspel chanson zonder zuiverheid afgestorven handen strekken zich hulploos naar het voorgespiegelde seizoen een hunkering naar…

Uit het dorp komen de lichten aanwandelen geesten uit kerken en hoeves geen keuze voor een richting schijnsels zonder schaduw ergens loeit nog een vergeten koe de kille winterdagen in een landweg rust zonder passerende last - wat voorbijtrekt is vederlicht - ver weg blijft een illusie achter op zolder staan de schapen geschoren en dicht…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

Een vertind landschap verbergt morsige schandalen verzonken in bladgerande meertjes op de oever staan roerloos diepgewortelde bomen ze brengen gebroken kleur en chaos aan het licht alleen de woorden hebben geen wortel ze zingen vloeibare slaapliedjes wat ooit gestold was wordt weer vloeibaar.…

Tegelijk gaan ze open de zevenhonderd vensters bijna onhoorbaar een eerste wiekslag de hemel opeens een geopende bundel waaruit alle gedichten wegfladderen witte verzen, zwarte verzen over vrijheid en ruimte en sterrenbeelden die elke seconde van betekenis veranderen het zwerk rijmt eindeloos onnavolgbaar het ritme van kwetterende zinnen…

Er is een huis uit de schemertijd ver weg in het wazige van weleer met schilfers en scherven in een bont mozaïek boeketten wandelen door de hortus jij zweeft nog altijd door de vertrekken in zwierige japonnen van valschermstof je vult de ruimtes met een glimlach zoals een zwaluw de zomerbries verrijkt je waait notities op elk woord dwarrelt…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

De zakkende oktoberzon lijkt nog zomers dreigende ijlboden door westenwinden vooruit gestuurd brengen dreigbrieven en vage waarschuwingen de herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide…

We hechten aan fluwelen wanden zodat voeten niet vertrappen kunnen we vullen vaarten en kreken op majesteitelijke wijze kronen de waterwereld met transparant adellijk bloed betast ons met gesloten ogen minzaam langs blinde kades raap in gedachten ons weg van hier als sleutels voor de deur van de dagen en de poort van het hart.…

Vannacht vroeg ik mijn vader naar het geheim achter de terloopsheid van daagse dingen ik reikte hem de driftige deining aan van onze wanordelijke dagen sprak over de onmacht van voormannen en overmoedige vlagvoerders toonde hem de bloedsporen over bleke lijven wachtend sluimerde ik verder hij antwoordde niet misschien omdat hij al jaren…

Tot bloei wil de herfst nog niet komen alsof hij de tijd negeert de sleutel van het slot verbergt die de stormen aan de ketting houdt tegen verre gevels juicht in zomertonen nog de purperwinde - klimmende kelken op een groen serveerblad - waaruit de zomer nog altijd wordt leeggegoten het woud wast de voeten in sompig moeraswater waterland…

Jaarlijks keren de bloemen terug uit het noorden O zij ontwaken buiten in hun verblijf, in hun hoge Goed binnen de cirkel, de naam Permafrost draagt het, u te verblijden is hun eerste gedenken, en dat het donker in Uw hart is maar licht om u heen, waar het bij hen andersom is, Daarom de wende, om uw geduld te belonen, hun fleur zal…

Nog niet zo lang geleden - midden op de dag - in springlevend licht kwam de dood even langs ze nam enkele maten knipoogde naar het duister van het diepe water en vertrok zonder opgemerkt te zijn nog even werden er vanuit het oosten verse dagen aangedragen de tijd lekte gestaag van de wijzers in de eeuwigheid rijdt geen ijlbode de grote…

Een stil kind steekt de oosterkim over het stapt een ander hoofd binnen een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met…

De grijze huizen staan er niet meer gevlucht zijn ze naar een kleurloos land met zinloos daglicht voor blinde kinderen waar de donkere avonden zich vullen met leeggelopen principes en holle twistgesprekken waar alle ware goden zich voeden met het bloed van hun dode volgelingen ik blijf achter bij de God van dit vlakke lege land een…

De huivering gaat fluisterend door de toppen de mare gaat van tak tot naald hier verdween ze! al haar gratie, haar speelse beweeglijkheid is stilgezet, versteend en toegedekt als ijspegels hangen ze stijf en verkild in reflectie over de dekplaat van de watergroeve niets beweegt en elke tong is vastgeklonken met de ketens van het herinneren…

De waterweg slaapt in donkerblauwe dromen een oeververbinding wenkt zwierig de veelkleurige baan verbindt twee uitersten van het bestaan: mijn diepste vrees en mijn stoutste visioenen ik sluit de ogen en zet een eerste stap deze schrede beroert een onbestaanbare dimensie de weg is week en wankel een schuimend koord zonder vangnet op…

Verdreven uit de moederschoot en losgescheurd uit de beschutting van loswal en kadekant raakt het wonderwerk op drift een onhoorbaar ijle wind suist door onzichtbare zeilen over de kleurloze stilte vallen de schaduwen van niet nagekomen beloftes zwijgend vormen zich de patronen aan iedere vorm kleeft een stem die als een paukenslag droomtijd…

Wanneer het fluitenkruid niet meer fluit straffe westenwinden sonoor kopergeluid de wolken binnendragen - wolken die als verlate kruisvaarders oostwaarts de onschuldig lucht de rust ontnemen - dan voel ik dat onder het zomergras de herfst wordt gewekt het dode hout zich op vallen voorbereidt watervolk beeft en bidt en scheepswrakken oude…

Over lage velden rolt dreigend de nacht uit een zee van duisternis spoelt als een onstuitbare vloed over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom…

In het bos groeien de vraagtekens gevoed door de geur van dode stenen waarop levende herinneringen staan gekrast de kleuren worden weggevoerd heersers van heden treden binnen - eens was deze stroom vloeibare liefde onderweg naar het raadsel van de taal waar alle dialecten samenvloeiden waar bij Babel die Liebe, the love en l'amour elkaar…

Daar sta je dan ietwat verdwaasd zonder koers of richting je raapt de keuze op de verkoelende duisternis met de muizenissen of het warme licht vol fata morgana's in beide werelden liggen de stammen geveld geteld en gemarkeerd je draalt een wijle bukt, legt de keuze terug en verdampt in de omarming van alle kruinen.…

Twee letters twee cijfers MH17 en 298 maal een punt uit.…

Als een vlieger laat ik het eiland op ik draaf de grote leegte binnen een zilveren draad verbindt mij met opstijgend strand de dorpen zijn in zee gegleden het vee is door de horizon verzwolgen alleen galopperende paardenhoeven achtervolgen mij het wad toont de sporen van dode golven de wind baart stuifzand en fluisterzang slechts één…

Met koffers naar een tijdelijk verblijf zonder bagage aangekomen in de eeuwigheid het pad ligt donker vol verwarring en wanhoop de toekomst in slijk verdwenen de uitgezette koers blijft voor altijd een streep door de rekening we wandelen op gebroken glas op de flanken hangen zwart en onbewogen de gordijnen God schiep het licht wie…

In staalharde kasten en onkreukbare kluizen slaapt de glitter van de decadentie pronkjuwelen van de liefdelozen gekocht met bloedgeld vaak in angst gedragen luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de…

De strijd tussen de tijd en de tijdloosheid kent geen wortel en geen voleinding de eeuwigheid is een ladder zonder beneden of boven het water en het gewas hebben hun grensgeschil nog niet beslecht ontoegeeflijk en hardnekkig verschuiven dagelijks de linies zo nu en dan valt er een donderklap dan dreigt de hemel schichtig zoeken struik…