Netgedichten

netgedicht (nr. 54.804):

Waterkamer

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen
en woningen zonder bewoners
vervallen oude huizen die als losse hulzen
na het treffen in het landschap liggen

de daken bieden geen beschutting meer
gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik
in de lege buik van bescherming
slechts een verstomde angstkreet houdt zich
uiteengescheurd verborgen in uitdijende kieren

ik stroom door een waterkamer
waar ik het licht breek in mozaïekstukjes
slok zwierige eilanden op
sla bruggen weg
om de dood het oversteken te verhinderen

langs mijn oevers de groene legers
die uit de hof over bordessen zijn opgerukt
ze belagen mij

wie mij verovert verdrinkt.