En de zee was niet meer
De houten zee schep ik in blikken emmers
drenkelingen worden eruit gezeefd
sloepen en boeien werp ik terug
op de door eb schoongespoelde bodem
een zwoele bries blaast de kleuren droog
dolle meeuwen storten zich
op een zeekaart zonder water
duinen en dijken kijken werkloos toe
in het stuifzand dolen de schippers
er valt vers licht op eeuwenoude wrakken
de zon wringt zich door roestige patrijspoorten
ik verlaat het eiland van mijn jeugd
volg de lege oceaangeulen
tot aan de glazen rand van het vaste land.
Zie ook: http://keeskeizer.wordpress.com/
Schrijver: Kees Keizer, 18 februari 2015
Geplaatst in de categorie: tijd