Alle inzendingen van Liesbeth

Ik schonk jou je lichaam een tempel voor je ziel die tempel werd je kerker Je hebt je kerker verlaten de deur achter je dicht geslaan en bent weg gegaan Je ziel is weer vrij niet langer geketend van de geleden pijn onwetend…

In de donkere nacht hoor ik je zacht huilen met dichtgeknepen keel zoveel tranen in je ogen zoveel verdriet in je hart kon ik het maar voor je dragen maar hoe ik ook wil dat kan ik niet ik kan alleen maar dicht bij je blijven en je steunen omdat ik zie dat je veel meer bent dan je verdriet…

De stilte die je achterliet Is oorverdovend Ik verdwijn in de stilte En in de verstilling Kom ik je weer tegen En dan ineens Moet ik weer lachen Om iets grappigs dat je zei Ook al ben je niet meer hier Je leeft voort in mij Dan verbreek ik de stilte En fluister ik je naam De wereld zal nooit vergeten Dat jij ooit hebt bestaan…

Ik knier dat het een aard heeft. Waar het land verdampt, in asblauw een pluim een veeg uitgestrooide lijn het zand condens de adem licht de adem in waar. Ik had je uitgerookt ik knier je lag in splinters narwalhoorn in mosselscherven o. En de oestervloot van 17-zoveel vertrok, sloeg zich uit en haalde verhaal op het land je was scherp als het…

Zacht kabbelende gevoelens vervullen de dagen met gedachten aan wat nog komen gaat. Soms angst Soms ongeduld Soms blijheid Maar wanneer begint Onbezorgdheid Tevredenheid Vrijheid? Het is een fragiele glinstering over een zee van hoop in je hoofd.…

Kristallen van sneeuw dwarrelen door de lucht om te landen eerder dan ze dachten als een wit tapijt. Net als de tijd smelten ze weg. Voor je het weet ben je verder als in een zucht. Een halve eeuw... smeltende sporen in de sneeuw.…

Stilte trok een lichte schil, lijn van grafiet waarbinnen - je voeten behoedzame dieren, een trilling van lucht was je vinger. Het oog werd opgetild, in een gondel gelegd, de pupil vloeide samen met de kleur die nog onbegonnen was van kleur, vorm die, ongeplooid, nog nauwelijks richting bekende. Als het luchtdunste hemd was je adem, je huid…

Hij zegt koekje en dan zoek je een betekenis achter het woord, dat je zo graag hoort om wat je erbij denkt dat hij je wenkt, dat hij iets voor je voelt en er iets mee bedoelt, wellicht een verzinsel, een hersenspinsel, maar zo leuk om te geloven, al wil hij er niets mee beloven, je verzint zelf het verhaal, en gelooft het helemaal!…

Jouw gedachten sluipen door mijn dromen, als kringelende rooksliertjes door het gordijn tussen slapen en waken heen gekomen, genesteld in de diepte onder mijn bewustzijn. Ik voel jouw onzichtbare zinderende handen, als een tedere afdruk op mijn papieren huid, zachtjes smeulend begint mijn hart te branden, vlammen laaien op in een koor van stil…

Ruis in de taal, hoor wat je hoort, in mijn verhaal ligt heimwee besloten. Open je blik, kijk mij niet aan, je weet dat ik snik, tranen in jou vergoten Voel mijn huid, klam en trillend, van het geluid aan jou ontsproten Proef je de smaak van hevig verlangen? Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig…

Ik heb u geplukt, als bij blaadjes van bloemen, de haren uit uw hoofd gerukt. Ik heb u bemind, u liefgehad met het naïeve hart van een ongeduldig kind. Ik heb u gehaat, met de hartstocht van een lama, spoog ik u in het gelaat. Ik heb u verdoemd, terwijl ik met passie uw geliefde lichaam heb geroemd. Wat ben ik een dwaas, want telkens weer vertel…

Als vogels van verschillend pluimage, dansen wij de tango op roze wolken van met suikerspin beklede chocolade. Mijn ruisende rokken, jouw diepblauwe ogen, onze lichamen aan elkaar geplakt met lijm van zoetgeurende karamel. Met de klanken van vurige muziek, als gloeiende kolen onder onze voeten, dansend, al wervelend om regenbogen en woeste…

Aaneengeregen prachtige tijd, voortijlend naar de eindstreep, jeugdherinneringen in kleur komen steeds dichterbij, traag en onverbiddelijke is de vaste kille greep. De midzomermiddag bracht een gouden zweem van waan, ontastbaar, een enkele wankele gelukkige dagdroom, die als eendagsvlieg, stervend bij schemer is vergaan. Hoopvol wachtend op…

Waar stilte oorverdovend is, maar jouw hartklop nog voelbaar, in het schemerduister waar jouw dagdromen verdwijnen, daar wil ik je ontmoeten, enkel en alleen maar daar. Niet meer in het mededogeloze daglicht, waar jouw woorden me kwetsen, in een stralende zon die warm, koesterend zou moeten schijnen, doch littekens veroorzaakt door koude stralen…

Je bent de illusie van mijn illusie, de man die niemand kent, het gevoel van mijn gevoel, onbekend, nog niet verkend. Ik sta in de schaduw van jouw schaduw en kijk naar je gezicht, deels helder, deels duister, maar van binnenuit verlicht. In mijn droom, droom jij van mij, toch ontwaak ik steeds alleen. Alleen, maar niet eenzaam met toch jouw…

Je bent volwassen, nadert de middelbare leeftijd; maar toch zou je wensen je dat je terug kon naar je kindertijd. Alles onbezorgd en niet denken aan de dag van morgen… Je leven leven zonder ernstige zorgen. Ja, dat was ooit… lang geleden. Je hebt al vele verkeerde paden bewandeld waardoor je in het verleden vaak zo fout hebt gehandeld.…

Een leven vol zoeken vol vragen een zoektocht naar acceptatie door mezelf door anderen acceptatie van mezelf van het onbekende van de wereld die ik ervaar de wereld die invloed op mij heeft die ik kan veranderen die ik niet kan veranderen als een put waar ik uit klim en weer terugglijd als een vuur dat dooft en weer ontvlamt…

De regen drupt in mijn ziel en loopt langzaam vol… De rand is minder dan een meter. Ik lig in dat water en probeer boven te blijven maar verdrinken is misschien beter Dan kom ik schoon gespoeld weer boven met een nieuw begin in het verschiet. De put is gedempt, ik durf weer te geloven dat mijn ziel verkwikt is; vrij van verdriet.…

Het duurt al lang voor je gevoel; je lijkt de weg kwijt maar je weet nog wie je bent en hoe je heet… Leegte, onbestemd zijn; dat is wat ik bedoel. Je innerlijk is net een doolhof van emoties die zorgen dat je automatisch dat onbestemde gevoel ervaart zoals een schip dat niet weet welke koers het vaart. Hoewel je de koers in je hoofd al…

Een meisje zit gehurkt in het bonte weiland en in haar kleine hand heeft ze veldbloemen vast. Ze zijn wild en ongerept mooi, fleurig. Het meisje rangschikt ze keurig. Korenbloemen Klaprozen Margrieten Ze zit zichtbaar van de kleurenpracht te genieten… De wind speelt met haar lange lokken en wappert met haar zomerjurk. De zon schijnt…

Dat wat ik ooit was ben ik niet meer Tijd veranderde mij met harde slagen Moed om het te verdragen sloeg me neer omdat ik mezelf kwijt was. Zoeken in het diepst van mijn ziel… Veranderingen accepteren, van mijn fouten leren. Terug kijken waar ik over viel; die drempels overwinnen. Helemaal opnieuw beginnen……

de nacht een onschuldig anachronisme. Jurken van grijs, de lichte rouw, in mijn bed krioelt het van overgrootmoeders die haastige woorden nog happen, de zwanenhalzen in elkaar verstrengeld. Dit ochtendlicht een mes met benen heft, snijdt knopen van de rouw. Mijn hoofdkussen mompelt wat brokken Bach, mechanisch, maatstrepen van crêpepapier.…

Ogen wazig, glazige blik… Gevangen in gevoelens die niet verduidelijken wie de persoon is achter die ogen, die ‘ik’ Het spoor totaal bijster van het ene op het andere moment. Een onbehaaglijk gevoel tot in je tenen. Je maag voelt aan als met een nijptang omklemd… Het gevoel kun je niet plaatsen. Alleen weet je dat je ervan af wil raken…

Weg weg, Rennen terwijl de tijd stilstaat, Niet weten waar het einde is, Niet weten wanneer het goed gaat, Weg weg, Rennen weg van jou, Niet weten wanneer het stopt, Het eeuwig houden van jou.…

Zwart voor mijn ogen Een kolkende brij in mijn maag Adrenaline stijgt gestaag Ik voel me bedrogen Wie heeft het lef om buiten mijn vertrouwen om mijn ziel te verscheuren tot op het bot? Zonder schuldgevoel, zonder pijn Probeer ik moedig te zijn, innerlijk zo klein Want mijn hart is zwaargewond. Maar ooit komt de dag waarop ik dan…

Je gedachten vullen nachten met twijfels over je leven en je staat even stil bij wat je staat te wachten. Of je het nu goed of fout hebt gedaan. Stilstaan… De klok tikt niet meer... Althans voor jouw gevoel. Alle gevoelens dalen neer als regen in een modderpoel die jij moet doorzoeken. Je zou iedereen willen vervloeken die je in dit…

Wazig en verdoofd lees ik de woorden die als geregen koorden zwiepen in mijn hoofd. De letters zijn als druppels die één voor één doordringen tot mijn werkelijkheid. Ze schudden me door elkaar met een wild gebaar van frustratie. Emotie zonder tolerantie voor mijn fragiele ziel. Ik weet opeens niet meer waarom ik voor je viel……

Hoe lang moet ik zoeken naar de waarheid? Een kwestie van tijd of eerlijkheid… Innerlijk vloeken wilde beesten, draken doen mijn binnenste ontwaken… Neigingen tot braken omdat jij nooit zal zeggen wie je werkelijk bent… En jij zegt dat je me kent? Kans vergooid.…

Je leest een kind voor uit een prentenboek. Ze luistert aandachtig; de tekst en prenten zijn prachtig. Haar ogen twinkelen... fantasie wordt begeleidt door prenten en zinnen. Spanning Ontroering Vertedering in elke zin of woordspeling. Haar ogen vallen dicht; ze is voor de prachtig geschetste wereld, aandachtig gezwicht. Het kind…

Als je openstaat voor het spirituele aspect van ons aardse bestaan kun je het effect ervan misschien moeilijk aan. Maar besef dan dat je op een hoogte zit die jij als een enkeling bezit… Laat de deuren van je ziel wijd open staan en vlieg zo hoog als je gedachten gaan. Gewoon achter de vogels aan……