Alle inzendingen van Quicksilver

de sneeuwval plukt voor even geen woordendans meer voor me uit in utopia van dit sei zoen een slepende winterbalade die rechtstreeks naar beneden valt die verstild dicht, de passie zucht om het hart van heimwee een ander pastel zoent het voorjaar met warmte (zoals ik denk) en wacht af zoals het is op een andere tijd om te zoenen…

in louter klaarheid zichtbaar leunt de dag door ‘t licht van blauw wit verbond de mantel van liefde ligt diep geborgen verankerd in het groene van moeder aarde de tong van de taalwind liegt niet in de oksels van tijd dat maakt het uitzicht 'gastvrijer' in december waarop elke dauwdruppel het pad van stilte zegent voor het nieuwe seizoen…

vanuit ogenblauw sla je winterkleurboeken na waarin alles samen stroomt op kaarten ingetekend de route is verdeeld gedeeld via een oud wandelpad tussen de huizen waar een deur open gaat dat groeit plotseling uit tot een verhaal in oude balladen zonder straatnamen vanaf die oude Middelzee tot in dit kleine dorp…

een spin is druk in de weer is niet gehaast ze spint een draad aan leibomen in de herfstige lucht bepareld met dauw ik glimlach van het venster af om wat ze doet met kracht en houd me stil achter het vensterglas bij wat ze doet in stilte van bezit waarop dauwdruppels haar spinrag troon omringen wit op wit…

een poëtische scène die circuleert in de lucht met zachte dansbewegingen stille intimiteit scheert voorwaarts terwijl de hemel opentrekt in een sliert Fries licht op ledematen vliegen valt niet te leren met veren getooid ik ben geen dier van dons waaruit je kunt ontsnappen vederlicht hoog boven de grond even teder als vogels die elkaar…

jij spreekt al zolang blijft de oude al zwijg ik vaker in de herfst vlucht weg voor mezelf om te genezen de herfst verkleurd mijn voeten, handen, mond en ogen ik zal dit seizoen weer overleven ink letters als een gebed op het ongemak van ziekte soms zwak, na al dat tobben kom ik steeds weer bij jou ik hang aan ’t oude of het nu gaat…

al je ditjes en datjes heb ik tot me genomen als geen ander op het ticket van de reis in overgave van beminde golven was er één taal en één sleutel op de goudzee van geborgen harten tijdenlang dronk ik je woorden als zoete rode wijn liet mijn dromen vrij op jouw dromen ik zal je toonklank bewaren door m’n zuchten, langs mijn wangen dicht…

het alfabet is kostbaar onder het juk van de tijd door een droomgevoel ben ik verliefd geworden in de ziel van poëzie maar hoewel, taal kan niet alles voor het oog bevrijden altijd zweven er zwart-wit beelden door mijn geheugenbank die niet in poëzie te lezen zijn…

het kompas draaide op de slaperige wind een licht gezelschap van zeevogels vloog over het wapperende slib ze vergezelden me op een verlaten wadstrand van Terschelling de brandingsklanken weerklonken in laagtij open en helder onder een zoutzilte zeelucht omdat deze septemberdag adellijk straalde ik liet vertrouwde voetstappen achter in het…

ik heb het najaar zwijgend bij de hand genomen diep schelpt mistnevel najaarsnoten stil spreekt geen woord voelt in wezen kalm het doorweekt tedere voeten als een slaap zomerzee van kalmte durend ik word overmand door beelden wat was wat is wat komt een weeldepracht dauwt peluwzacht in ‘t land voor elk vertrouwd dier langs het maïsveld…

door de spontaanheid van je natuurlijke ik als vrouw, als kwik in blauwe ogen ben je gastvrij daardoor is je stilte veranderd wanneer een onbekende glans zich mengde in dat blauw zonder stem tot metgezel net als ik…

stille stappen laten huizen van persoonlijkheden achter relaxed in de regen ontdek ik met eigen ogen het weelderige weidelandschap van Friesland tussen mijn vingers gloeien gekozen woorden het begeleid de pen gebogen op papier van het moment van beelden om het leven op de geur van regen zintuigen trillen, ik weet het en ik weet waarom…

opgeheven zilver siert bladeren op steel in windexplosie hoger dan mijn armen reiken ademt adem op toppen geruis onder licht van waarde glorieus aan het zicht het zilvermysterie blijft zich vernieuwen aan levende bomen die bewegen over en weer terug naar boven dat bindt mijn gedachten van wat ik zie door middel van hun groei schoonheid…

als ik kon zou ik je stem uit de vijver vissen bemint op zachte snaren vol van klanken in vrouwenoren aan een stille blauwe hemel wil ik je toezingen jouw naam geeft poëzie aan ‘t leven dat laat mij geloven langs de dreven van flora en fauna van het seizoenbeeld, van adem in een stille ruimte en aan het kind in mijn ziel zal ik zeggen…

’s avonds schreef ik je naam in mijn hart diep van binnen kwam ik je tegen liefde bleef hangen daar kon ik bij uitrusten om te slapen als dauwdruppeltjes zacht liet jij mij hoog zweven op de snaren van mijn hart gloeide fluwelen magie boven mijn verstand ja 't is voorbij de wind is gaan waaien op het gewicht van einde het water…

gerijmd of ongerijmd het hele landschap speelt een omstuimig spel met de windewind slagregens laten je voortdurend zuchten het blauw is grijs langs landwegen knotwilgen zwiepen en zwaaien buigen door onder hun last een wilde jacht is begonnen in ie wie waai weg avonturen die voorwaarts gaan het getij brult huiv’rend op zware takken…

in de taverne van haar dichtwoorden kan ik wonen als hymne door seizoenen een lied van zoetheid verstild dat woorden nooit kunnen vertellen de stappen die zij zet uit het alfabet klinken zacht en soepel ik voel het in mijn ledematen wat ik niet beschrijven kan met dichterlijke moed ontwaken woorden relaxed aan de horizon dat is genoeg…

is een goed teken wanneer stilte de muze draagt langs de lijnen van je smalle gezicht tot aan je ruggegraat ze stopt al het oude hartzeer onder de vloer vergruist de molensteen van oude dingen naar de zeebodem (want hier wordt je zo moe van) gelukkig, stilte ontspant op ogen en lippen tussen taal en inspiratie oud zeer laat ze los, voor…

soms woon ik in slapeloze nachten op het altaar van mijn hart ligt genoeg heb nauwelijks een woord te zeggen onder het hemeldak zijn geheim dat moment is van mij, van mij alleen onder lichtblauwe ogen torent de tijd om me heen tot in de geboorte van de ochtend zon, maan en sterren geven vernieuwde kracht om het gewicht van de liefde te…

achter mijn verblijf ben jij gastbuur boven het zuiden in graverende pauzes van andere bogen dat weet ik door het hart voor ademhaling van loopvlakken langs de wegen ik woon op eigenschap in dagen op stem en oog van plaats tot plaats op de manier van gedachtegoed geduld vult zijn taak van stromen naar stemming en bestemming dat verandert…

in gelezen zinnen vind ik geen brievenmist of wisseling van wacht in stappen ik kan het uur bedanken, beminnen in de vrouw achter de vrije hand van letters zij geeft mij flanerende kleuren van vriendschap, van liefde op zachte huiden dat zich stil kan houden doorheen de tijd kent de grond der dingen die gevleugelde woordjes beschermen…

de zomer zingt tussen morgendauw en avonddauw een zachte bries over het Friese land in de muze van zonlicht over weidse luchten vlinders fladderen heel blij mee over het veld der ogen vlechten een rank lied de melodie wordt gedragen in helende liefde van ‘t seizoen iedere dag, het licht vleit vlijt zich een eigen weg schuwt niet de…

vraag me niet iets dat ik niet kan sparen het verleden is gewassen met tranen (dat liefde schiep) ik liet je gaan, tot mijn spijt tussen zee en sterren met open oren laat me gaan wat ik voel met alles wat ik kan, kan ik verstaan ik weet wat ik doe vanuit vrouwenogen laat mij maar gaan op nectardruppels van de vier seizoenen fris in…

aan de haven van verblijf vind ik zilte harmonieuze klanken alle vriendelijkheid waait hier rond langs het witte tij van zomerdagen ik reis op mijn moedertaal gekleurde vleugels echoën taferelen op hoogte ‘k leen een gevederde veer van de zeemeeuw schrijf een vers onder lichtblauwe wolken de hemel weet hoe waar voor nu op een gracieuze…

met stapels licht verderop, hier en daar door kleurgebroken bogen de levens-golven vloeien wel op maatgevoel veelstemmig de wind fluit blijde tonen door het want evenals hun schippersvrouw kleine regenbuien trekken in rap tempo weg met de wind in de zeilen zeilt het jacht elegant door het water op glansgespannen wiekslagen ik kijk met…

om een huisje deur zag ik witte liefde in jouw ogen en het groeide binnenin ons enthousiast jij liet me dansen en glimlachen bij dageraad en bij nacht tot daar het einde kwam eens te meer drukt afscheid laat stilte achter in ’t hart en oog en achter mijn deur om te bewegen over twee provincies binnen en buiten wat de natuur repeteert…

ik heb geduld want straks zal de zon weer schijnen door jou voel ik me vogelvrij wanneer voldoende licht mijn woonplaats gratis bestrijkt aan de thuisbasis eenvoudig vrouwelijk verstand zucht niet meer in een ander muzeverhaal wanneer de oogsttijd komt ploegen als het tijd is om te maaien neem ik rust tot mij hart denk aan het land…

in de schaduw van groen en blauw dineren zonnestralen gastvrij mee aan tafel op natuurgetrouwe wijze moet ik zeggen er broeden geen donkere stormwolken aan de horizon op het terras van licht is een en al leven onder dakplatanen dicht bij elkaar ik dacht, dacht zoete liefde door een naam om het licht te dragen op oogleden via diepte en…

ik kan geen zoete liefde vangen om gepolijst te bewaren in al haar comfort schoonheid van zuivere geneugten gelukzalig nee, ik moet de inhoud subtiel voelen meer dierbaar, meer in de buurt en heel echt in het heden zonder vragen op je hart van het leven dan glimlacht m’n gezicht plezierig stijgen warme gedachten op door alle aderen…

vermoeide handen zijn slecht op hun gemak reuma laat sporen achter van pijn bij het werken ik protesteer het achtervolgd mij op de borst waarheid is een gouden draad op de zichtbare kant moet ik zeggen, voor mij bij het ochtendgloren van de dag toch is hoop alles om de pijn te bestrijden door middel van rust onder de zon van het noorden…