Op de kronieken van tijd

jij spreekt al zolang
blijft de oude
al zwijg ik vaker in de herfst
vlucht weg voor mezelf
om te genezen

de herfst verkleurd
mijn voeten, handen, mond en ogen
ik zal dit seizoen weer overleven

ink letters als een gebed
op het ongemak van ziekte
soms zwak, na al dat tobben
kom ik steeds weer bij jou

ik hang aan ’t oude
of het nu gaat om gisteren en vandaag
jij houdt me vast en geeft niet op

mijn andere ik pak jij aan
ja, jij houdt van mij
omdat ik ben wie ik ben

ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 6 stemmen 304