De tijd gaat door

’s avonds schreef ik je naam
in mijn hart
diep van binnen kwam ik je tegen
liefde bleef hangen
daar kon ik bij uitrusten
om te slapen

als dauwdruppeltjes zacht
liet jij mij hoog zweven
op de snaren van mijn hart
gloeide fluwelen magie
boven mijn verstand

ja 't is voorbij
de wind is gaan waaien
op het gewicht van einde
het water heeft geen dorst
op het brood van de dag

al een tijdje
klinkt het bitterzoete door me heen
daarmee verlies ik je uit het oog
dat gaat vanzelf
je poëzie is veranderd
dat heeft mijn ogen geopend

in mijn woonkamer
blijft de vrijheidstune luiden
bij die gedachte voel ik me vrij
van dag tot dag
de natuur leidt me
ook zonder jou

ik zeg tot ziens
op het ritme van de wind
de tijd gaat door
in een wereld vol realiteit
laat ik je gaan, ik laat je los
omdat ik om je geef

‘ons’ bestaat niet meer
zo neemt ieder zijn eigen pad
bij hoog en laagtij
is er altijd wel een klein lichtpuntje
aan de horizon

psychologie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 230