inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 34.042):

Vanuit vrouwenogen

vraag me niet iets
dat ik niet kan sparen
het verleden is gewassen met tranen
(dat liefde schiep)
ik liet je gaan, tot mijn spijt
tussen zee en sterren
met open oren

laat me gaan wat ik voel
met alles wat ik kan, kan ik verstaan
ik weet wat ik doe
vanuit vrouwenogen
laat mij maar gaan
op nectardruppels van de vier seizoenen

fris in de lente
zoet als mei
ogen warmen zich aan de zomerzon
waardoor lichaamstaal groeit
broos en lief
biedt de herfst zijn schoonheidskleuren
en in bescheiden blauw
geeft de winter
inhoud op ‘t oog

(volgens de natuur,
elk voorjaar keert terug in tijdseizoen,
van de algemene liefde)

ik waterzucht
niet meer om de strijd
dat niet kon kiezen
om wat de geest deed slijpen
mijn huis blijft warm
aan de vloer

voor gevoel en begrip
in beelden van nu, van morgen
door zintuigen van tijd tot tijd
van rood naar wit

met alles wat ik doe, met alles wat ik kan
voel wat ik voel met open ogen
(dit schept liefde)
die er gewoon is om waar te zijn
tussen jou en mij


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/quicksilver/

Schrijver: Quicksilver, 3 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 231

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
windwhisper
Datum:
4 augustus 2010
Email:
schorpioen49ziggo.nl
Wonderschoon.
Naam:
Martien Montanus
Datum:
3 augustus 2010
Email:
mamamoloxs4all.nl
Wat prachtig geschreven deze waarheid!
Naam:
Elinora
Datum:
3 augustus 2010
Dit is weer een superschrijven van jou!
Zo mooi!
Naam:
kerima ellouise
Datum:
3 augustus 2010
Email:
kerima.ellouisegmail.com
liefde om waar te zijn, spaart zich niet op in beelden, maar legt zich teder neer in overgave op warme bodems...mooi deze schepping uit vrouwenogen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)