Vanuit vrouwenogen
vraag me niet iets
dat ik niet kan sparen
het verleden is gewassen met tranen
(dat liefde schiep)
ik liet je gaan, tot mijn spijt
tussen zee en sterren
met open oren
laat me gaan wat ik voel
met alles wat ik kan, kan ik verstaan
ik weet wat ik doe
vanuit vrouwenogen
laat mij maar gaan
op nectardruppels van de vier seizoenen
fris in de lente
zoet als mei
ogen warmen zich aan de zomerzon
waardoor lichaamstaal groeit
broos en lief
biedt de herfst zijn schoonheidskleuren
en in bescheiden blauw
geeft de winter
inhoud op ‘t oog
(volgens de natuur,
elk voorjaar keert terug in tijdseizoen,
van de algemene liefde)
ik waterzucht
niet meer om de strijd
dat niet kon kiezen
om wat de geest deed slijpen
mijn huis blijft warm
aan de vloer
voor gevoel en begrip
in beelden van nu, van morgen
door zintuigen van tijd tot tijd
van rood naar wit
met alles wat ik doe, met alles wat ik kan
voel wat ik voel met open ogen
(dit schept liefde)
die er gewoon is om waar te zijn
tussen jou en mij
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/quicksilver/
Schrijver: Quicksilver, 3 augustus 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Zo mooi!