Alle inzendingen van Ralameimaar

Toen ik dit oude hotel betrad, in Messoco, ontroerden mij zijn donkerhouten vloeren. Vanwaar, vroeg ik me af. 's Nachts werd ik wakker, zag dat de ogen in het hout me aankeken en me meedogend wekten: Dat het vandaag een bijzondere dag was: achttien jaar geleden overlijdensdag van mijn zoon, die dezelfde naam had gedragen als degene…

Nu j’ er niet meer bent... ‘k je stem niet meer kan horen, voel ik me niet verloren. Beter voel ik aandacht nu. Doodstil hangt ze tussen foto’s, de vier muren. Tussen elke toon van de muziek kan ‘k haar ook horen. En op straat en in het bos, in de nacht hangt aandacht die geen ruimte neemt maar zoveel ruimte geeft, en zorgt voor elk detail…

Je wilt praten met iemand, maar er is er geen en je hoort nu iets wat toch praat, je bent het zelf en bent verbaasd dat je nu iemand hebt die je praten laat.…

Een vlammenzee van rood blad, van lijntjes, kruisjes, fijntjes, fluweelzacht glanzend, lachend in de zon, vlaggend in de wind, laaiend licht en vuur, op dit moment, dit uur, ('t was donker), engelen van het veld, zomaar voor mij besteld.…

De kortste dag..... het licht wint weer, wat een zegen! En als ik 's morgens na de regen opsta, hangen duizend druppeltjes te stralen aan mijn tuimelraam. In alle kleuren zie ik het gebeuren. Ook aan de pannen van de daken kan ik dan sterren zien flonkeren. Fietssporen, op modderige paden, lijken stralende kerstslingers, slordig…

Mijn voeten brengen me op paden en in landen die ik niet had kunnen raden aan kusten en op stranden, ze lopen en ze dragen mij, ze dansen met me, geven kansen aan me, ik neem foto's van mijn tenen van mijn benen. Ze vragen mij wanneer ik teveel loop, stil te staan. Rustig aan lijken ze te zeggen, terwijl ik zoveel zou willen, maar samen…

Niet betreden, te zacht, te glad, te gaaf, laat nog dit zand laat nog zijn dit onbelopen stuk zand zijn voor ’t zand, voor de rommel, de keitjes, ’t aangespoelde, voor vogelspoortjes, geen harde voetstap, zelfs geen blote voet, nu niet, laat de heuvels heuvelen, de glooisels glooien en plooien door de wind, het helm wuiven en laat het stuiven…

't Ontbijtbord bij het toetsenbord, een kopje thee op 't hart van hout, mijn vingers op de toetsen, en op reflex punten mijn voeten, zo niet koud. De kunstkaart van mijn dochter waarop een mooie vrouw die bellen blaast van universa prijkt onder 't beeldscherm. Van lieve vrienden ansichts waardoor ik zo op Toscane kijk, me in een museumstuk…

Ver boven in de kale boom hang jij het laatst, dor blad, heb je geen haast, maar overzie je lege grauwe akkers. Zo troon je vroom hoe kouwe wind je striemt, jouw leven trillend breken zal, je neerhalen, de regen je taaie huid doorweken zal. Je j’ over donk’re aarde erbarmen en haar warmen zal. Zo eenzaam, hoog daar, sterk tot…

Boven op de dijk is het water altijd mooi! Maar op 't nivo van 't water zelf, zittend op 't basalt, voeten in 't nat, om aan de kou te wennen, even... halt, dan, me erin te laten glijden, laten omringen door meegaandheid, zachtheid, beweging, 't klotsen, kabbelen, als een spel, een babbelen van golven... dan aanbid ik 't wonder…

Dat, wat zich afspeelt in het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan…

We lieten ons aan weerskant begeuren, door koolzaad, een fel en geel gebeuren. Na de lange dijk in bochten gewrongen, belandden we bezweet op 't Muiderstrand, waar we verkoeling in het water zochten. Over de Muiderbrug wilden we naar de dijk terug en via 't slot, de haven en terrassen, was daar het groene dijkje tussen schapen, plassen…

Luisterend naar de piano op de autoradio, zie ik nu haarscherp een exgeliefde spelen. (die nu rouwend om een ander is) Mijn wijk binnen komen rijden, jongetjes zien klimmen over hek, die me in een vlaag doen denken aan mijn kind, waarvan 'k kort daarvoor nog het graf, waarlangs ik reed, dacht te bezoeken, maar toch niet deed. Langs…

Scherpe tanden staken in de blauwe hemel en tussen afgebroken kiezen kierden zonnestralen, in die kloven voelde ik me veilig. Hier zou ‘k weer willen wandelen vanaf het spiegelende meer, langs 't pad de schuine afgrond peilen, stappen in de schaduw en onverwachte sneeuw. het eenzaam maanlandschap ervaren en na een lange dag eindelijk…

In het verzorgingstehuis van mijn vader zag zij mij staan. Ze zei mijn naam. Verbaasd keek ik haar aan: zo blij was zij dat bijna ze me zoende, maar ik zag niets dat ik herkende. Ze liet me raden, maar niets dat me te binnenschoot. Ze noemde namen……. vaag, pas bij de naam Thaborschool begon mij wat te dagen. Sindsdien zit ik me af…

Ik wil me over jouw behaarde borst neerbuigen, neerzinken op jouw diepste ziel. Ik wil jouw hardheid, zachtheid zuigen, vol dorst wil ik jouw denken drinken, je aderen vol bloed, vol gloed, in jouw heetheid mij verwarmen, in jouw helder weten mij omarmen. Wees dan in mijn zaal de koning, jouw verre komst allang bereid, open mijn deuren,…

Mijn pijnen heb ik bestreden, denk ik, eerst heb ik ze gedempt, soms ingeklemd, tenslotte hebben ze me blij gestemd, omdat ze me wat leerden. Maar pijnen, hoe ook ik denk jullie te verkleinen, mijn lijf zegt of ze komen of verdwijnen. Ik dien mijn lijf te eren en te leren hoe het gunstig te beheren.…

Wanneer rook ik je bewust, wanneer dronk ik je eerste thee? In welke toestand was ik toen, had ik net voor ‘t eerst gekust, gedanst, geslapen tussen sterke armen? Ik drink je geurig aftreksel, dat teer rood kleurt en snuif je geur, zoet, wee, totdat het me bedwelmt, alsof een deur, een kier, toont wat ik vroeger dee: ik fiets langs…

Op vakantie maakte je een foto van zo'n Frans, nauw straatje, je kon nog net een man zien, die daar naar boven liep. Thuis schilderde je die foto na en liet het schilderij mij na. “Maar die man loopt weg”, had ik gezegd. “Ja, maar hij loopt naar het licht”, zei je. Je liep voor me in het groen en ik zag je in de late zon een nauw…

Wat je wilt, dat koesteren, even, af en toe, daarna vergeten. Dan ongemerkt bezwangerd, het voelen zwellen, zo zwaar, niet meer te houden, het durven baren, in openbaarheid brengen, er mee aan de gang gaan, en, als het opbloeien van een kind bewonderen.…

Toen ik op de wereld kwam, wist ik niet hoe het gezicht zou zijn van de stad waarin ik jaren leven zou. En nu 'k er woon, verandert haar gezicht per uur, door de bouw gewoon, maar ook door mijn humeur. Toen ik op de wereld kwam, had ik geen flauw benul van mijn gezicht en door een waas van licht gewaarde ik vaag mijn moeders lach. Later…

Er staat zo vaak een engel aan mijn deur, al lijkt dat dan de buurvrouw of een zeur. Ze brengt me terug op 't spoor dat ik had vergeten, of voedt me met haar woorden veel meer dan heerlijk eten. Soms is ze in de stad als ik loop te sjouwen met tassen vol dagelijkse sleur en nauwelijks te houwen. Je zou zeggen dat ze stralend is met goudvlammend…

Wat doen ze op hun vlucht? Ze laten strepen, rotzooi in de lucht. Een ieder, wees beducht! Geen kluchtig gerucht, helaas, zucht, ernst, berucht het tuig, en tuchtig. Niemand kan op vlucht. Het is in onze wijde hemellucht.…

Golfbreker overspoeld door golven die ketsen aan weerskanten en dan laag over laag één, oplossen. Jou laten, naakt, stabiel, stil, zijn, voor meeuwen mosselen, wieren en mossen, en al wat er huizen wil.…

In een plas, die een hoge boom als in een put zover weerspiegelt, -‘t loof laat haar bewegen-, die aan elke kant een ander uitzicht biedt, die de maan op de grond, de wolken op de straat, kan laten drijven, daarin wil ik me verdrinken, in haar diepte.…

Mijn kamer staat vol bloesemtakken van kers-en perenboom van ‘t vers gesnoeide hout. Het bloeit in alle vazen die ik heb. Aan alle knopjes kwamen witte bloempjes groene blaadjes, opgevouwd. In mij is ’t een bloemenzee door de bloesems in mijn huis. Buiten bloesemt het nu mee en het geurt er en het kleurt er, in de straten, in de tuinen,…

Eén brij, onverteerbaar, verleden, heden draag ik mee weggemoffeld onder lach en leden voelbaar wel een misselijk makend maagresidu dat vraagt te vasten, purgeren, rusten, maar hoe hou ik van de lusten van 't leven, de lasten(?), hoe hou ik zo ontzettend veel van jou, niet in je persoon te vatten, misschien wel in je volk, muziek, je…

Zacht gladde vingers aan lippen in vakkundige greep, fel het licht en lucht van latex, stomme achtergrondmuziek, niets meer te zien dan ‘t plafond. Te groot open ik m’n mond “Ontspannen” zegt hij, dan sluit ik de ogen. Meeslepend weerklinkt: “saaamen waren wij” en zuigt me mee naar ‘t verleden, “saaamen waren wij” tranen van diep nu dichtbij…

Kroning van koning, vrouw en drie meisjes zacht lief lachend, blauw de jurken, ik hou van jou zegt de massa, is het gevoel, hou van Holland, het volkslied, de tulpen, grachten, treinen, het wachten niet erg, lachen en klappen, een feest om het feest de koningin goed en moeder geweest voor het land, nu hij en zijn vrouw oranje en blauw…

Wonderlijk de hand die ooit de sleutel stak in ‘t contact van onze motor, en hem aandrijft, servicebeurten gratis, ons denken reviseert en ons beeld vol waan, schoonwast onze ruiten van binnen en van buiten.…