Alle inzendingen van Ralameimaar

Een koepel stralen schijnt de late zon. Op ‘t IJsselmeer ligt een gouden streep, 't verguldt een overstekend bootje. Gewillig wiegelen kleurtjes water in en uit elkaar, alleen zacht klotsen. Een sliert aalscholvers slingert boven een horizon van nevel. Een gat in de wolken lijkt een blauw meer, omringd door fjorden. Warme lucht dekt ons…

Jouw aanwezigheid: De geur van verse koffie, pianoklanken, stapels boeken, kranten… Ik voel me als een berooid kind, dat zich vastklampt aan dit thuisgevoel en nooit meer loslaten wil.…

Het wonder van webben, wirwar van draden van druppels van werk en van weven in bos op de paden, in de tuin, in je leven, behoedzaam gesponnen de parels gewonnen, in de morgen, een uurtje, onvermoeibaar, de spin en haar rag, zo fijn en zo teer, trilt in de wind wiegt heen en weer, de dag die begint met een lach dank dat dit mag en ‘…

Jouw geur zat nog in mijn rugzak toen ik thuiskwam. Ik had hem tegen m’n neus aangehouden, diep opgesnoven en geprobeerd te achterhalen wat het was wat ik lekker vond. Hij had alleen maar in jouw kamer gestaan. ‘Wat is die geur dan?’ had je gevraagd. ‘Ik weet het niet’, zei ik, ‘gewoon jouw geur’. Nu hangt je geur in het bed, aan het dekbed.…

Wild vrat aan basten, aan hun huid, niet langer vol te houden was het voor de bomen. In wind hoord’ ‘k hun krakende geluid. Ik zag er eentje knielen, ja zelfs bomen, als nederige zielen. Ze braken in de storm tot stompen met relief, waar, uitvergroot, de splinters, flinters hout ruig berglandschap verwerden met steile diepten en geheimen.…

Vluchten kan niet meer: Mijn naakt beeld trilt en drilt en buikt voor drie levensgrote spiegels en ruikt elke keer naar zweet hoe ik me ook was. Opnieuw moet mijn rug gerecht na het inzakken door kilo’s herinneringen.…

Los van ons verhaal, los van wat we denken allemaal, los van onze patronen en gewoonten, los van ons gedicht, en 't gewicht, los van de lijm van rijm..... want wie durft zonder gedachten, zonder herinnering en toekomst zijn badend in een zee van niets, zoals het lossen van een schip - niet meer gevangen aan de kade - de volle zee in varen…

Mijn vader kijkt mee over mijn schouder, in mijn keuken.   Zijn foto staat op de magnetron. En als ik omkijk ben ik bij hem in zijn tuin van 't verzorgingshuis, kijken we samen uit  op zijn bloemen.   Een paar ervan nam ik mee voor mijn tuin. En uit mijn raam kijk ik nu op de bloemen van hem, paars.   Hij kijkt naar mijn koken…

Als ik je zo naar lucht zie happen, zo teer en toch nog dapper, wank’lend, terwijl je vroeger vast op flinke benen stond, je zachte stem nog zachter spreekt, en ernst je lach verdringt, je gladde haar nog grijzer glimt, omringend diepe rimpels, die zijn gaan passen bij je; zo zelfs ben je mooi en vrouw. Vanmiddag ruimde 'k je kast op,…

Mijn zacht lijfje Lief schaterlachje Volle bos pruikje Duimzuigmondje Gaaf wit gebitje Zwart zand snorretje Lekker dik buikje Klein rond kontje Spekkige handjes Viezige randjes Omklem je mijn hals En ben ik jouw Liefste van de wereld…

Schilderspalet na meditatie: De stilte naar mijn mond te brengen..... en dan 't zoet-zilte rond te plengen, het met de kilte van de grond vol klokjes sneeuw en vlokjes paars, te mengen, aan te lengen met oudblaars, een groot deel wil gezond te zijn en mild, het niet te verzengen verbond.…