Alle inzendingen van chris

Verleider......luister! Ik weet waar je woont in een bos van zwarte glasscherven niet meer is het dan een opgedroogde zee. Een begraafplaats is je woning waarin deuren eeuwig gesloten zijn en dode ogen door een doolhof dwalen. Verleider......luister! In die woonplaats van spinnenwebben dicteer je beslissingen van zout om die in wonden…

's Morgens vroeg staan ze daar in de miezerige regen op de rand van de stoep twee grijze jassen tegen elkaar aangeleund stijf van de kou vol afgedankt leven maar ook zo breekbaar zo weerloos als twee bloemen die zonder verwijt de tuinman aanzien die ze plukt. Daar staan ze doodstil in de regen twee onbeweeglijke schaduwen onder de…

Ik behoor tot het ras van aardbewoners die vechten voor hun leven net zoals vlammen die vonken spatten dodelijk doelbewust maar ook onverschillig zoals steenslag op de wegen. Ik behoor tot het ras van aardbewoners die wonen in een land waar staal- en napalmbomen weelderig bloeien en het brood gemalen wordt uit levend beenderenmeel. Het…

Nadat we uren hadden geslenterd door een onbekende stad die uit mijn herinnering naar boven kwam als een déjà-vu zoiets als een gestolde ervaring van wie ik wel is waar de eigenaar ben maar waar ik niet de hand op kon leggen, ontdekten wij gelijktijdig aangemoedigd door honger en dorst het restaurant, een rokerige ruimte waar de afzuiginstallatie…

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige. Wat ben…

Het water strekt zich zo ver en leeg uit in zijn leegte van zilte geur zee van stilte. De zee is achter de horizon. De maanschijf glijdt laag over het water rondom heldere stippen spiralen van rust en beweging. Ik luister. Voor mij alleen maar het gerucht van de branding. Dit weten van einde en begin een niet te meten oponthoud…

Omzichtig kijk ik de straat door, niemand. Snel stap ik naar binnen de deur bonst achter mij dicht met een dof geluid. Langzaam schuifel ik de kerk door eeuwenoude grafstenen, versleten tegels rijen banken, vaal donkerbruin als het bier van gisteravond, hoog het bewerkte gewelf. De stilte is benauwend, stroperig muf alleen God weet hoelang…

Eerst was er het blauw - eigenlijk was het er altijd al maar het viel niet op omdat er verder nog niets was. Toen, een moment een fractie van een ogenblik later, hoewel aeonen voorbij waren gegleden want de tijd was nog niet geboren, ontstond het rood in het eindeloos zwart. De Wind zag het, stak zijn vreugdevuren aan draaide zich om…

Ik vraag je herken je dit ook....., al die uithoeken in je ziel waar het licht van de lantaarns zover uit elkaar staat dat de nummers van de kamers bijna onleesbaar zijn? En heb je daar dan ook zo lang tevergeefs gezocht? Komt het soms doordat de nummers die je daar in die donkere galerijen zocht aan de hoge kant waren? En als je…

gevonden Natte lap papier, verfrommeld, een brief door de wind weer open gewaaid geplakt tegen de heg van mijn tuin: (...blijf van me houden ook als het voorbij is alles, zelfs je woorden die je schuchter deed…

Zomaar een gebed Dit jaar heb ik geen vrucht gedragen alleen druppels armoede. Wat heb ik gegeven? De dagen ben ik begonnen met de scherven van gisteren bladeren die geen schaduw geven. Verchroomde woorden gaf ik gespoten over een laag roest. God..... ik ben zo bang dat er mensen zijn die door mij innerlijk van kou zijn gestorven…

Laat op de Zaterdagavond gaan ze op jacht - de meisjes. Primitief, onbeholpen zoals eens hun verre voorvaderen binden zij zich aan niemand. Jong zijn ze, ook een beetje dood van binnen, struikelend over hun wilde zinnen is hun droom de virus van de daad. De innerlijke geigerteller tikt krankzinnig, hand reikt naar een glimlach tijd…

het geruis van denken Ik ben erachter wat het zeggen wil alleen te zijn, eenzaamheid...... Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om…

Ik luister en soms hoor ik het 's nachts het hulpeloos gehuil van al die afgedreven zielen nog door geen polsslag voortgedreven nog zonder dromen zonder sentiment weggeworpen...... Het hart is verdreven uit de mensen lachen is er niet meer bij huilen al helemaal niet. Onvermijdelijk is het zeggen ze om die zielen in leven te…

Je oogopslag ligt in een bouwdoos, je nagels, je haren, je stem; voorzichtig het spanen deksel in de houten gleuven schuiven - dicht. Nog even het plaatje bekijken waarop vijfmaal een ander huis te bouwen van dezelfde stenen. Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan…

Mijn landgoed is niet groter dan mijn eigen huid, de omvang van mijn schoen, de omvang van mijn vuist, ik gaf het namen in de kleur van regen, ik keek er dwars doorheen, vluchtige stof en zag de horizon, de lengte van mijn armen, van mijn benen. --------------------------- uit: 'Het zinrijk", 1971.…

Dieuwertje Blok op het journaal wegwijspiet die de goede weg verliet paniek en onrust vult het land want de goedheiligman is op grote afstand op 5 december gebons op de deur gezellig samen, cadeaus en goed humeur na verlanglijstjes en smart gelukkig niet voor niets gewacht soms mis ik die onwetendheid want die leuke tijden zijn allang…

Drinken doe je met een reden drinkend onderdrukken verdrinken en verdrinken drinken doe jij met een eeuwige glimlach drinkend onbereikbaar drinkend zonder gevoel drinken deed je altijd al drinkend van verdriet drinkend om wat men van buiten niet ziet verdrinking van herinnering drinkend zie ik jou in mijn spiegelbeeld ik zeg vaarwel verwekker…

ik kijk naar je je kijkt afwezig je denkt vast weer aan hem een steek flitst door mijn hart je praat niet meer met me zegt niet meer wat je dwars zit “ik wil er niet over praten” of “laat maar” dat is alles wat ik hoor ik zie het verdriet in je ogen je denkt dat hij je zal helpen maar ik weet het zeker hij breekt je weer toekijken…

Het was zondag 3 juni 2012, ik weet het nog heel goed, kwamen er een gevoel naar boven, ik weet niet wat het met mij doet. Ik zat achter de computer, op zoek naar de Thaise cultuur, die interesseerde mij nog steeds, maar plots zag ik jouw figuur. Keek nog eens goed, en ja, daar stond je dan, kwamen herinneringen boven, begrijp nog steeds niet…

I Zij kunnen het niet laten licht te geven, hun drijven is aanwezig in de nacht als liggen er twee lampen in het water gelijk van sterkte, van gelijke kracht. II Je wilt op veren met ze mee en je besluit ze brood te geven. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

jaar in jaar uit de geur van groen de dozen van zolder ballen, slingers en lichtjes talloze ornamentjes ieder een betekenis jaar in jaar uit het samenzijn opa, jij en ik heel het huis versieren gezelligste tijd van het jaar toen kerst nog magisch was jaar in jaar uit de dag van het jaar die zoveel betekenis had gezelligheid, vrolijkheid…

Langs een wilg met dode toppen, een geschoren hoge in zijn blaren onverminkte haag, een door waaiend hout beschaduwd raamloos muurvlak, blinde boerderij, buiten bomen, hellende, de holle wei, lichten aan de einder, vuurtorenlicht, een donker zwijgend paard dichtbij. ---------------------------------------------------- uit: verzamelde gedichten…

toen je trein kwam kwam hij ineens ineens uit het niets niets aan te doen het is goed zo je laatste woorden de woorden die ik niet hoorde ik was er niet toen ik kwam was je trein weg hiervandaan alleen een gedachte en lege harten hij kwam te snel te snel reed hij wachten deed hij te kort te kort voor een vaarwel…

ik kijk naar je je kijkt afwezig je denkt vast weer aan hem een steek flitst door mijn hart je praat niet meer met me zegt niet meer wat je dwars zit “ik wil er niet over praten” of “laat maar” dat is alles wat ik hoor ik zie het verdriet in je ogen je denkt dat hij je zal helpen maar ik weet het zeker hij breekt je weer toekijken…

ik kijk naar de wereld ik zie zwart-wit kleuren zijn verdwenen het leven is eruit de mensen zijn zwart jij bent wit je valt niet op voor een ander hoe je het ook probeert je lijnen zet ik neer maar wat ik ook probeer je blijft een waas je ogen zijn gesloten dimensie loos levenloos maar toch vol diepgang zo zijn je ogen ik kijk…

altijd goed he standaard antwoord want liever lieg ik als je vraagt hoe het gaat als ik de waarheid zou spreken zeggen zou dat alles tegen zit dat alles stuk ging dat ik leef achter een masker uren loop ik te ijsberen probeer de dingen te overzien proberend om de stukjes samen te laten komen m’n masker is breder als de Berlijnse muur…

de klok slaat ik kijk op daar lig je alweer de lamp doe ik uit Ik kijk tranen branden jij in de 7e hemel alles ging eraan kapot jij met je bezetenheid ik lijk op je denk ik dan schuldgevoel jou spraakwater vuurwater ruziemaker is mijn tranenmaker woest als een stier alles sla je neer bang voor je gevoel? of ben je dat verloren…

aangeraakt door een hand zo zacht en zo liefdevol geraakt in het hart ze brengt je hoofdje op hol ze laat je draaien ze laat je spinnen nooit gedacht dat liefde en het gevoel nog zou overwinnen een streling een aanraking, een gevoel elk verliefd zieltje begrijpt wat ik ermee bedoel…

als ik je hartje steel ben ik dan een dief als ik je hartje verover ben ik dan een piraat wat als het gevoel groter is dan het woord wat als het ongesprokenen plots heel veel wordt verteld wat als onze harten de woorden gaan bepalen die over onze lippen rollen wat als we overstelpt worden met een gevoel dat je niet verklaren of bevatten…