Alle inzendingen van chris

Onrust Steeds worden wij mensen onrustig als er zelfs maar in de verte wordt gepraat over God. Sterker nog: zelfs de geur van God hoe liefelijk die mocht zijn doet ons een blokje omlopen. Breng Hem liever een of ander offer laat alles maar branden wierook, hars, hout of papier laat de rook tegen de aarde slaan en verdwijn dan met haast…

Zo lang geleden al was het dat de eerste ver voor de anderen zijn eiland verliet, allen zijn hem een voor een achterna gegaan allen dezelfde weg. Overgebleven is er niemand meer op die ene na, alleen zijn huisje is nog bewoond verder is het eiland verlaten, leeg. Oud is hij wat doet hij hier nog niemand is er om hem gezelschap te houden…

De zee spreekt De zee nooit slapend, altijd wakend zoemt door mijn oren als een bij in haar korf. Achter mij staat een eenzame den waar de wind woorden uit schudt, geluiden stijgen op, spatten uiteen weer andere kruipen fluisterend als een geheim in mijn oren, alles is zwijgzaam van het luisteren. De zee komt trekt zich terug spreekt…

Pijn tranen zien stof is het uit het heelal. Ogen zien dingen die dagelijks groeien als een woekerend ziekte, binnen de muren van het lichaam ligt de scherpte van de nacht. Dit is de kennis van onwetendheid het mes met vlammen rusteloos midden in het hart. Laat mij je wakker schudden uit het dagelijkse uit de dingen die verdrukken…

De sterkste Hoe jong was ze toen ze al leerde wat het betekent om te blijven, en dat ze leerde wat bij elkaar hoorde, tafel en stoel, een kop bij een schotel en ook dat 'nu' hoorde bij 'toen.' Hoe jong was ze toen ze al leerde dat het meervoud van 'liefde' voor haar alleen maar betekent: ik? en dat het enkelvoud van 'gelukkig zijn' hetzelfde…

Mijn huis, mijn kasteel, ik zie het staan ik zie het vanuit later, veel later dat huis waarin ik eens leefde, het stond er, het staat er nog steeds. Dat huis, mijn kasteel aan die brede laan waar de prunussen bloeiden, die oude laan. Jij mijn lief, samen wandelden we door de tuin achter ons huis. Was het een kasteel met lakeien, met kanonnen…

Wij, een liefdespaar Wij zijn een paar een liefdespaar. Een paar waarmee de wereld begint, waarmee de wereld eindigt maar dat geen hof meer heeft geen hof van Eden. We zijn verjaagd uit die tuin we zijn veroordeeld om het opnieuw uit te vinden, om in die tuin, onze tuin van littekens bloemen te plukken van bloed, om die bloem een…

als ik bid dan zwijg ik vaak adem buitenaards een soort hunkering naar een bedding met het uitzicht naar binnen. Bidden is voor mij erkenning van onvermogen, het rumoer van binnen is dan oproer in het zand het bloed wordt getemd en de leegte is dan plotseling genade. Voor mij is bidden een eindeloos verliezen in een bodemloos bestand…

Windstil een man loopt door de straat onbestemde geluiden langs de ramen windstil in de verte vage geruchten schaduwen verlengen. Momenten van stilte de straat gewijde plaats waar de man loopt het licht gaat als een schuifdeur open. Het onbekende bereidt zijn invallen voor geen schreeuw niemand loopt te fluiten achter de ramen kamers…

Binnen mijn armen is jouw tempel de tempel van volmaakte liefde zonder grenzen en zonder uitleg waarin je jezelf kan zijn en totaal, zoals marmer zichzelf is en water, totaal. Kom binnen in die tempel, mijn armen, en dring door tot mijn ziel die een gift is, een gift voor jou, die je omwikkelen zal als een spin met draden met koorden…

Verleider......luister! Ik weet waar je woont in een bos van zwarte glasscherven niet meer is het dan een opgedroogde zee. Een begraafplaats is je woning waarin deuren eeuwig gesloten zijn en dode ogen door een doolhof dwalen. Verleider......luister! In die woonplaats van spinnenwebben dicteer je beslissingen van zout om die in wonden…

's Morgens vroeg staan ze daar in de miezerige regen op de rand van de stoep twee grijze jassen tegen elkaar aangeleund stijf van de kou vol afgedankt leven maar ook zo breekbaar zo weerloos als twee bloemen die zonder verwijt de tuinman aanzien die ze plukt. Daar staan ze doodstil in de regen twee onbeweeglijke schaduwen onder de…

Ik behoor tot het ras van aardbewoners die vechten voor hun leven net zoals vlammen die vonken spatten dodelijk doelbewust maar ook onverschillig zoals steenslag op de wegen. Ik behoor tot het ras van aardbewoners die wonen in een land waar staal- en napalmbomen weelderig bloeien en het brood gemalen wordt uit levend beenderenmeel. Het…

Nadat we uren hadden geslenterd door een onbekende stad die uit mijn herinnering naar boven kwam als een déjà-vu zoiets als een gestolde ervaring van wie ik wel is waar de eigenaar ben maar waar ik niet de hand op kon leggen, ontdekten wij gelijktijdig aangemoedigd door honger en dorst het restaurant, een rokerige ruimte waar de afzuiginstallatie…

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige. Wat ben…

Het water strekt zich zo ver en leeg uit in zijn leegte van zilte geur zee van stilte. De zee is achter de horizon. De maanschijf glijdt laag over het water rondom heldere stippen spiralen van rust en beweging. Ik luister. Voor mij alleen maar het gerucht van de branding. Dit weten van einde en begin een niet te meten oponthoud…

Omzichtig kijk ik de straat door, niemand. Snel stap ik naar binnen de deur bonst achter mij dicht met een dof geluid. Langzaam schuifel ik de kerk door eeuwenoude grafstenen, versleten tegels rijen banken, vaal donkerbruin als het bier van gisteravond, hoog het bewerkte gewelf. De stilte is benauwend, stroperig muf alleen God weet hoelang…

Eerst was er het blauw - eigenlijk was het er altijd al maar het viel niet op omdat er verder nog niets was. Toen, een moment een fractie van een ogenblik later, hoewel aeonen voorbij waren gegleden want de tijd was nog niet geboren, ontstond het rood in het eindeloos zwart. De Wind zag het, stak zijn vreugdevuren aan draaide zich om…

Ik vraag je herken je dit ook....., al die uithoeken in je ziel waar het licht van de lantaarns zover uit elkaar staat dat de nummers van de kamers bijna onleesbaar zijn? En heb je daar dan ook zo lang tevergeefs gezocht? Komt het soms doordat de nummers die je daar in die donkere galerijen zocht aan de hoge kant waren? En als je…

gevonden Natte lap papier, verfrommeld, een brief door de wind weer open gewaaid geplakt tegen de heg van mijn tuin: (...blijf van me houden ook als het voorbij is alles, zelfs je woorden die je schuchter deed…

Zomaar een gebed Dit jaar heb ik geen vrucht gedragen alleen druppels armoede. Wat heb ik gegeven? De dagen ben ik begonnen met de scherven van gisteren bladeren die geen schaduw geven. Verchroomde woorden gaf ik gespoten over een laag roest. God..... ik ben zo bang dat er mensen zijn die door mij innerlijk van kou zijn gestorven…

Laat op de Zaterdagavond gaan ze op jacht - de meisjes. Primitief, onbeholpen zoals eens hun verre voorvaderen binden zij zich aan niemand. Jong zijn ze, ook een beetje dood van binnen, struikelend over hun wilde zinnen is hun droom de virus van de daad. De innerlijke geigerteller tikt krankzinnig, hand reikt naar een glimlach tijd…

het geruis van denken Ik ben erachter wat het zeggen wil alleen te zijn, eenzaamheid...... Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om…

Ik luister en soms hoor ik het 's nachts het hulpeloos gehuil van al die afgedreven zielen nog door geen polsslag voortgedreven nog zonder dromen zonder sentiment weggeworpen...... Het hart is verdreven uit de mensen lachen is er niet meer bij huilen al helemaal niet. Onvermijdelijk is het zeggen ze om die zielen in leven te…

Je oogopslag ligt in een bouwdoos, je nagels, je haren, je stem; voorzichtig het spanen deksel in de houten gleuven schuiven - dicht. Nog even het plaatje bekijken waarop vijfmaal een ander huis te bouwen van dezelfde stenen. Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan…

Mijn landgoed is niet groter dan mijn eigen huid, de omvang van mijn schoen, de omvang van mijn vuist, ik gaf het namen in de kleur van regen, ik keek er dwars doorheen, vluchtige stof en zag de horizon, de lengte van mijn armen, van mijn benen. --------------------------- uit: 'Het zinrijk", 1971.…

Dieuwertje Blok op het journaal wegwijspiet die de goede weg verliet paniek en onrust vult het land want de goedheiligman is op grote afstand op 5 december gebons op de deur gezellig samen, cadeaus en goed humeur na verlanglijstjes en smart gelukkig niet voor niets gewacht soms mis ik die onwetendheid want die leuke tijden zijn allang…

Drinken doe je met een reden drinkend onderdrukken verdrinken en verdrinken drinken doe jij met een eeuwige glimlach drinkend onbereikbaar drinkend zonder gevoel drinken deed je altijd al drinkend van verdriet drinkend om wat men van buiten niet ziet verdrinking van herinnering drinkend zie ik jou in mijn spiegelbeeld ik zeg vaarwel verwekker…

ik kijk naar je je kijkt afwezig je denkt vast weer aan hem een steek flitst door mijn hart je praat niet meer met me zegt niet meer wat je dwars zit “ik wil er niet over praten” of “laat maar” dat is alles wat ik hoor ik zie het verdriet in je ogen je denkt dat hij je zal helpen maar ik weet het zeker hij breekt je weer toekijken…

Het was zondag 3 juni 2012, ik weet het nog heel goed, kwamen er een gevoel naar boven, ik weet niet wat het met mij doet. Ik zat achter de computer, op zoek naar de Thaise cultuur, die interesseerde mij nog steeds, maar plots zag ik jouw figuur. Keek nog eens goed, en ja, daar stond je dan, kwamen herinneringen boven, begrijp nog steeds niet…