Netgedichten

netgedicht (nr. 50.659):

het huis dat we niet schoon kunnen houden

Ik vraag je
herken je dit ook.....,

al die uithoeken in je ziel
waar het licht van de lantaarns
zover uit elkaar staat
dat de nummers van de kamers
bijna onleesbaar zijn?

En heb je daar dan ook
zo lang tevergeefs gezocht?

Komt het soms doordat de nummers
die je daar in die donkere galerijen zocht
aan de hoge kant waren?

En als je dan nog langer, nog dieper
tast naar nog meer uithoeken
de trap omlaag om het duister in te zien,
een nacht om bang van te worden,

dan voel je dat je
niet meer verder je tijd wil verdoen,
je hebt er ook geen zin meer in.

Want je weet het
je voelt het, herkent wat er te vinden is
in die kamers.

Plekken zijn het van vals gezang
en waar de ongebluste kalk
van minachting en roddel
tot helse steen wordt verwerkt.

Plekken zijn het die stiekem fluisteren
dat God ook niet alles weten kan
en waar dronken van hardnekkigheid
gezocht wordt naar wat allang is aangevoeld.

Dodelijke tegenstanders zijn het
die elkaar wonden in je ziel toebrengen.

Uit al die hoeken en krochten
peilt de geest de diepten
van lusten, pijn door mensenwoorden
en helse herinneringen aan verwerpingen
waar bovenop nog passies die verscheuren.

Uithoeken van de ziel......
het huis dat we niet schoon weten te houden.