Alle inzendingen van john

De vader bewaakt zich als een fort Een bastion van spanning en van dreiging Mijn pijlen buigen krom Nog voor ze zijn geschoten Mijn boog is reeds verdord Nog voor hij is gevormd En zinnen breken af Nog voor ze zijn gesproken Mijn woorden zijn te kort Om vader te verstoten…

Er is een wereld van verschil Welke voeten mij betreden De een is warm De ander kil Een halve zool van zweet Een veeg van lik-me-reet En elke voetstap die ik voel Verdwijnt als stof Lost op in 't kleed Zoals het leven doet met lief en leed Ik ken ze allemaal De bakker en de generaal De minnaar en de moordenaar De waarheid…

Als de hand zich heft De toorn de top bijna heeft overschreden Vlucht dan ver weg naar de andere kant Want anders roepen ze jouw naam En ben je overleden Dan sluiten zich de wegen Behalve een en daarna geen…

Ik fietste door de Velden van Verdun op een lauwe zomermorgen Door verstilde dorpen opgebaard in geraniums en kerken Over zonbedekte heuveltoppen naakt geschoren van het koren Stille velden vredige velden verlaten velden Met boven mij de glans van zonneschijn Ik fietste door de Velden van Verdun Door groene velden met witte straten van kruizen…

Mijn nalatenschap zit in een map Maar meer nog laat ik na mijn genen In degenen na mijn laatste stap Tot ook deze sporen zijn verdwenen Toch laat ik niet na bij wijze van grap Dat ik eens als massadonor ben verschenen…

Ik vloog gedragen door de wind Met vleugels jong en licht van slag Van noord naar zuid Door valleien met openstaande bloemen Waar purperroze geuren mij vertelden Dat het altijd lente was Èn dat de nacht slechts donker Om de tijd te misleiden Waar het schuifelen op vloeren Van bewierookte lijven in trance De verleiding omarmden in nachtelijke…

Ik kan deze ruimte niet (be)schrijven, stil in beweging, eindeloos tijdloos en toch is mijn hartslag voelbaar, telbaar, zelfs hoorbaar. Het licht komt van jouw ogen, afdalend langs een pad als een bergbeek springend naar een ven en valt in mijn ogen waar draaikolken wervelend het licht in gang zetten, dat zich nestelt in mijn borst,…

Bladeren veranderen van seizoen, verlaten stilstaande bomen, die niet langer zongedragen zijn. In de mist klinkt veelstemmig 'vaarwel' stil tussen de takken... (Ieder) verloren in (eigen) gedachten, niets ziend, lopend in het duister, merken we enkel dat de mist ons haar bevochtigd. Naast het pad vangen bomen mist in druppels, druppels…

wij werden in een heksenketel geworpen woorden tegen de wind gefluisterd maken dat we dansen ... dansen in geïnspireerde spiralen (terwijl de wanden de hele tijd wervelen in de wind, en de hele tijd wind wervelt door onze wereld) we dansen op het water dansen wij water dat we ons eigen maken in de dans onze eigen dans eigen…

'December de 21ste'? 'Hoe heb je dat zo bedacht'? Ze bloosde lieftallig en fluisterde: 'Dat is toch de langste nacht'? ------------------------------------------------------------------- uit het geestige werk van John O'Mill (1915 - 2005)…

Voor het eerst buiten het nu omarm ik de bomen van het bos dat ik zie omarm ik de stroming van het water dat zij drinken het water van het stille ven dat hen tot aan de voeten staat het donkere water dat hen tijdloos rimpelloos weerspiegelt de bomen dragen het bos de stilte in en het bos luistert geeft hun stilte weer in de ruimte…

In Connecticut in een waterput verdronk m'n tante Eefje. Nog jaren later dronk mijn oom 't water uitsluitend door een zeefje.…

één druppel nieuw licht maakt een nieuwe dag één druppel voor grensverleggend nieuw leven één druppel slechts draait een leven om één druppel in de woeste zee en ik hoor hier en nu de druppel vallen en zie de zee zoals ik die nooit eerder zag maan verbleekt, blijft wel tussen de wolken staan, maar toch één druppel…

Mijn weg voert (langzaam) mijn werk mijn leven uit. Aan jouw hand volgen mijn voeten de weg naar het licht dat blootgelegd is door de zon (jouw kus), mijn weg naar de horizon waarachter jouw hart wacht - mijn hart klopt aan jouw hand, hunkerend naar leven (verwonderd ontwaak ik hier en nu in een land achter de doorgang…

Ik ben een Deen In een oud café. Boven een glas bier Hou ik de boel in de gaten. Ik word gezocht, een etmaal lang, In en rond de dampkring. De mist trekt op, En de deur van het café gaat open. Ik trek de kraag van mijn leren jas omhoog, En zie de vlag wapperen. Nog even en een harige folkie zingt Over huizen, haringen en hakmessen…

Geef mij heden mijn vleugels terug, ik zal op aarde blijven, niet meer in de vlucht. Ioakim verbind mij aan lucht en aarde, warm van jouw schoot, aan lucht en aarde − waarde in een welkom lichaam, warm in mijn schoot Ioakim Ioakim Mijn veren raken verwikkeld in jouw haren. Eindelijk thuis Ioakim Ioakim Ioakim Mijn vlucht…

Nu, nu we de kust verlaten hebben en naar de horizon trekken, getrokken op getijden en wind, zeg ik je: maan woont hier, op dit schip, in haar eigen kwartier… Er zijn geen grenzen meer, want wie kan water verkavelen? Mijn handen reiken naar de verten van je ogen, zonder die bodemloze verten verdwaal ik (ook aan land was dat al zo)……

Het nachtwoud draagt mijn stem nu verder dan ooit terug, naar binnen, over de grens, zoekt daar in mij naar geluiden die niet gedragen worden door pijn, verwarring, brandend, geen branding. Vormen - onwezenlijk vlammend voor het kind - wormen zich een weg naar boven, buiten, bedekken de bodem met woordelijke warmte - vuur (als van een…

Verborgen water onder het zand, onaanraakbare sfeer, voelbare wereld waarin weinig beweegt – er is leven tussen lijnen die nog niet volwassen zijn, lijnen die lonken naar mijn beelden, mijn weelde nu ik ouder ben, een kind heeft nog geen woorden om de grens over te gaan. Verborgen water als een bel van tijd onder het gras – zwemmen…

Lijnen wikkelen zich rondom mijn woorden. De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

Lijnen wikkelen zich rondom mijn woorden. De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

Tegendraads, het weg- kappen van woorden om bij zinnen te komen.…

Dit is het hartland – duisternis die overgaat in de dageraad…

Monumentaal – beuk in grootmoeder’s tijd geborgen worden. Evenzeer een eik, erfgenaam in vader’s lijn verbonden zilver. Heelal biedt ruimte om te kiezen - langs maansknoop in eigen leven: vast te houden aan het oude web dat nu werkt en te blijven zijn óf een berk te worden en nieuwe werelden in zelf op te bouwen…

Toen je plots heenging, woei de wind je veel te koud, mijn gevallen blad?…

De rand van de berg, maanverlicht, Jupiter heerst – de truffel ontwaakt…

(vraag) Wereld in de nacht in het maanlicht roept een uil om zijn geliefde (antwoord) Ik hoor de uil aan en laat het gebed binnen nacht slaapt zacht in mij…

Vanochtend zat ik gelukkig onder de vijg - zomaar, met koffie…