De prins en de ezel

Verscholen zit zij achter het raam
Dat haar vertelt
Van haastige mensen
Van passerende seizoenen
Die alsmaar sneller in elkaar overgaan

Van de regen die tikkend
Straaltjes op het glas achterlaat
Van de bladeren die likkend
Jagen over de straat
Als tongen van de wind

Van winters met rammelende takjes
Van ijskristallen
Van alles wat is en niet is
Wat beweegt maar niet vraagt
Wat vraagt maar niet praat

Van de terreur van de stilte
Die woorden doelloos laat zweven
Ze zijn te licht
Geen bodem om op te vallen
Het blijven rimpelingen in de lucht

Van het stof dat vastslaat op haar ruit
Waarop haar gekromde vinger stuit
Bij het onzichtbaar schrijven
In onvoltooid verleden tijd:
Eenzaamheid

De prins op het witte paard
Kwam nooit voorbij
Het was een wolf
Met valse lekkernij
De ezel

hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 8