Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…

het wordt weer stil om me heen of krimpt het buitengebied ook van binnen, in mijzelf heeft elke mens dat gemeen? zal het een verslavende vrijheid zijn die jou en mij verblindt, wil ik geen angst ervaren “het goede is mij immers welgezind” schreeuw ik om mezelf te bedaren toch nadert de schaduw nu snel hetgeen ik eigenlijk niet verkies…

hoe meer ik de chaos zie als opsomming van diversiteit waarin antwoorden uit het geheel liggen besloten is de weg die mij door onzekerheid leidt de juiste de gang naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij toe wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij nimmer zullen verstaan ze is de dode schoonheid die nog telkens roept vertoevend in een…

Witte aangelijnde vlokken Doorkruisen verre blauw Traag wijkende naar verder Zulk een gebaar Maakt dat ik mijn gang aanschouw Soms denk ik, ik ben klaar Reeds moe van de dagen Als ik vooruit in de verte staar Ik vergeet ook het prille landschap Dat vervaagt in een verleden gebaar Witte aangelijnde vlokken Verwarren in…

de dag erna is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de de ziel beboet door de aangereikte kansen van woorden die nu rusten in de geest of een enkel hart van vaak gesloten ogen de dag erna roep je in de leegte van een woestijn met vergane glorie terwijl in het bloed nog wat chocolade…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

ik ben onder aan de berg thuisgekomen na jaren van omzwerven in belichte duis ternis, helder zie ik de blauwe lucht, nog verder dan tranen die verdampen aan wimpers; de rietvelden van de ziel in het gevoel vastgeprikt als spelden die glinsteren in het aangezicht van mijn volle maan nog eenmaal demp ik het vocht en tel in mijn hart de som…

1 ik lag wat langer in Morpheus' armen ze waren warm en koesterend wollig mijn Chateau de Chambres d'Action, rond en in quasi vergane glorie, vertelt mij nu met een rustige slag (hij loopt op twee stromende darmen) dat vandaag het vervolg van mijn levens story om zes uur drie en dertig bij open raam beginnen mag er passeert een…

zeg nimmer dat ik er niet ben of de indruk geef dat het mij koud laat, al wat is, is van zachte waarde wel is het zo dat ik je niet ieder moment ken als jij zweeft tussen hemel en aarde dat je er bent is onmiskenbaar in mijn hand geschreven maar daarin staat niet elk gevoel dat met jouw hart, al kloppend, blijkt te zijn verweven alleen…

je zult mij niet zo veel horen zeggen tenzij ik in herhaling val dan moet ik het mezelf toch nog opnieuw uitleggen en geraakt het kant noch wal meestal voel je mij wel aan ook als ik mijn blik verdraai, en aan een glimlach bouw, dan weet ik echt wel wat ik zaai, en aan de kracht die daaruit ontspruit geef ik meestal een spontane draai…

liefde overwint de dood wat ook dat moge zijn het blijkt, zo lijkt, terugkerend en voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart…

waar ga je heen, vroeg ik haar nog. naar daar, dat weet je toch daar waar ik je gedachten vul en je gevoel zal koesteren opdat je ervaart, ware ik je ziel omhul op afstand ben ik niet te raken het is als tasten in de mist waarin je wel een beeld kan maken maar in je slaap lijk ik vaak als uitgewist doch als de nacht het toelaat en je…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zei ga je mee mee met mij zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat zij mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het mijn geest was die zich zelve vaarwel kuste…

in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn huis van houten planken met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschuttend lijf en de stenen pannen gevormd het geheel is aan inzichten van seizoenen te danken midden in een verlatenheid, van mystieke aard, waar enkel natuur zorgt voor ongedwongen klanken…

heb haar in de armen ze is nog vreemd probeer een blik te vangen ik ben een schim ze is wat van de eeuwigheid ontheemd ik draag enkel, voel weet niet wat en denk, wat is ze ver zo onbewust kan ik al mijn stem laten horen zal zij mij nog kennen, als het ooit later is ben ik er dan om te verwennen op het pad naar zonnegloren…

jij die is en verder wordt onzichtbaar mens in prille lente van een warmtebron nog ver van onbewust wiegend in een zon en toch in alle overgave de vruchtbare donkerte kust jij die is en steeds verder wordt geeft aan verbeelding een pure kracht al heet het nog kort, voor je schepping, ongekend voor mij, is al…

als van zelve kom ik dichterbij zonder voorbedachte rade ben ook arm aan woorden als ik in stilte nader zonder een stap te zetten voel ik me zo alsmaar meer aan je zij het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid wonderlijk van gewicht…

Soms verlang ik naar het Gezoem van een mug Die ‘ s nachts onzichtbaar Zoemt over mijn rug En verhaalt van vroeger In een bloedhete tent; Een ongrijpbare zwoeger Die vooral zichzelf verwent Mijn gesnurk aanvaardt En zoals de ervaring leert Alleen zijn vreugd bij mij vergaart Het geeft een binding Midden in de nacht Uren kan hij met…

nog altijd ontmoet ik mannen en vrouwen die iedere dag of nacht, soms in het zweet, rouwen als slachtoffer van toen; wie had dat in '45 nog verwacht "nooit meer" zeggen we op 4 mei en gedenken dat vaak ook in stilte ik ontmoet "de ver van mijn bed show" en kilte, zelfs vernederende woorden nu ik zoveel mensen zie op de vlucht voor…

ik dichtte de dag dicht dacht de dichter maar het licht werd lichter ik sloot derhalve de gordijnen en ik de ogen, de mijne zo zou er minder schijnen en de dag toch verdwijnen ook de mijne maar het beeld van verstrooing gooide roet in het eten ik keek in de tunnel van de virtuele beeldbuisglooing met in de hand de besturing (zou dat verslaving…

Zoals jij gaat achterhaal ik niet meer de dag naar morgen Niet voor alles is het dan te laat diepte lijkt in toenemende mate in mezelf te zijn geborgen Nog wel als een kwetsbare veer die wankelt op de slagen van mijn hart en geen verschil maakt tussen dag en nacht ik heb weet van de eindeloze wederkeer Zoals dat wordt gevoeld en ik…

Naarmate de tijd voortschrijdt En ik nog vaker de ochtenden tel Dan wel dagen overwin op het licht Doorzie ik de beslagen schoonheid Van ieder elegant vrouwelijk wicht Ook al ziet men mij als oud vel Dat steeds dichter de aarde nadert Dan denk ik heimelijk doch opgelucht Wacht maar totdat de roest ook jullie betast En uw spannend vlees…

ik zou de kleur van je stem willen bewaren zodat jouw ontloken ziel in mijn hart een gelijke weerklank mag ervaren je ogen vertoeven in een lied terwijl lippen woorden kussen ik hoor dan intussen jouw verlangen dat geen enkel ander ziet…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

Het is lang geleden dat ik wat woorden ontving van haar niet dat zij mij toebehoorde Ze was verbonden en toch ongebonden aan de mens naar wie ik enkel nog zie als ik in het verleden staar, zij waarvan ik allengs voortschrijdend inzicht ervaar Zij, het fiere meisje van lang geleden was ik zeker niet vergeten doch sommigen leven ergens ver…

veroordeeld tot inzicht is mijn tijd van heden, plots is er een grens gemarkeerd naartoe het verleden ik denk nog aan het dakterras zo dicht en nabij jouw sterven we teerden nog enkele keren op de bruine buil die wij aanbeden heb je het koud, vroeg je en gaf een verbeeldende warmte het hielp de kou van het moment buiten, en buiten onze…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

het ontgaat mij immer minder dat de horizon vertraagt en het land van morgen verse bloemen draagt maar ook van de tafel waaraan ik eet telkens een stoel wordt verborgen het is een berg beklimmen die weliswaar het uitzicht vergroot maar waar ik aan de top, geheel alleen, mijn laatste liefde ontmoet; ik noem haar de dood hoe het ademen…

natuurlijk hoor ik regelmatig “Ik snap uw woorden niet” dat kan kloppen soms zijn die al te oud of liggen nog in het verschiet daarnaast moet u vooral niet zomaar denken dat ik alles begrijp; het is geenszins de bedoeling dat alles wordt begrepen ik wacht ook maar af wat mijn gedachten schenken en vraag me ook wel af moet ik niet eens…