Onder de regenboog
het ontgaat mij immer minder
dat de horizon vertraagt
en het land van morgen
verse bloemen draagt
maar ook van de tafel waaraan ik eet
telkens een stoel wordt verborgen
het is een berg beklimmen
die weliswaar het uitzicht vergroot
maar waar ik aan de top, geheel alleen,
mijn laatste liefde ontmoet;
ik noem haar de dood
hoe het ademen zich, ten einde,
mistig laat dimmen
is voor velen haast onbekend
aan een nieuwe lente is men gewend;
de winter lijkt een voorbijgaand gerucht
toch is hieraan niets vreemd
het is de weg van een regenboog
die ons in zijn kromme gedaante
het aardse leven voorspiegelt in de lucht
Geplaatst in de categorie: filosofie