Netgedichten

netgedicht (nr. 50.001):

Horizon

de glazen waardoor ik zie
spiegelen mijn ziel
in de avond soms aangeslagen
door het stof van de dag
er wordt soms veel aangedragen
waarvoor ik in gedachten kniel

ik ben dan klein
de ander vaak sterk of groot
kwetsbaar ben ik dan,
neen,
niet geheel uit het lood

ook zijn er dagen
dat ik zonder vragen
aan zoete druiven proef
talrijk in getal, zoals men dat duidt
nog in bloei en aan hemelse ranken
warmte dampt dan uit mijn huid
onzichtbaar voor de ander,
soms trilt het zelfs uit mijn flanken

veel wat er is, echter
ontkomt aan mijn ogen
of doven zelfs mijn oren
te groot zijn soms de regenbogen
te ver, die ik wil bekoren

de glazen waardoor ik zie
spiegelen het beeld
die ik ben,
en ja,
rijkelijk gevuld
met iemand die zichzelf duldt