540 resultaten.
in't furjaore
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 245 in't furjaore
van ut aghterlaent
riepe nog stits
soete druufe
ol droaghe sie
unne rimmplighe fliese
ende siene tu strammigh
in unne flaoghe tu wuuve
sie witte nog dickels
van twinckle ooghe
ende diene haerte gheraocke
biewiele ghootgheraent
daore in wiederwille
uut onfaeste ferlorenhiet
tere ghnaode ghruuit
gheliecke ons
unne…
Ode aan een dichter
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 287 op een hoogte
planken met tafel en stoel bekleed
zit hij
met woorden
in zijn wereld
haast roerloos
slechts zijn lippen bewegen
de ogen schuiven in stille gang
achter glas in korset
hij zucht zijn gedicht
naar oplopende treden
in de schaduw
voetstappen verwijderd
van beschijnend licht
een karaf siert
zijn verstilde mimiek…
lijken uit de kast (duogedicht)
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 233 ze tilden zichzelf uit bed
met gestrekte benen
iedere morgen weer
werd gezocht naar
ogen zonder spijlen
wind rook naar de kamer
en een enkel wisseldeken
nog immer waait
hij over nachten en jaren heen
met schimmen, zo dichtbij als gister
aldoor slijpen zij dromen
in halfzijdigen
wrijven tussen hart en steen
eens als de adem zich vernedert…
Wonderlijk
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 303 in de dageraad
van de voortschrijdende
achtste dag
wordt de mens,
zo hij wil en kan,
bewust van groeiend gezag
dat aan hem
het ademen leent
en hij allengs voelt
dat stof geringer is dan
een zonnestraal
maar ook dat hij in zijn wezen
een scheppende kracht ontdekt
in een liefdevolle taal:
een glimlach die erkenning verwekt…
* Julia *
netgedicht
3.0 met 39 stemmen 1.438 uit de echo
van de schepping
is opnieuw
blinkend goud geboren
en nog wel in de lente
door de vroege adem
van het eerste jaargetij
op een namiddag
waarin de glans van groen
ons in warme zonnestralen
verlicht doet bekoren
zij is de zevende in de rij;
een rijkdom aan schatten
deze waarneembare tederheid
is op onze aardse wijze…
In het bos
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 255 in het bomenland
door groen gras omgeven
ligt stil en haast verscholen
mijn huis van houten planken
met groei en bloei verweven
de tijd heeft het beschuttend lijf
en de stenen pannen gevormd
het geheel is aan inzichten
van seizoenen te danken
midden in een verlatenheid,
van mystieke aard,
waar enkel natuur zorgt
voor ongedwongen klanken…
Overgave
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 250 geloven in onze eigen verrijzenis
is verder zien
dan wij kunnen denken
door het ritme van lente, zomer,
herfst en winter
wil de schepping juist
vertrouwen en rust schenken
tijdens schaduwrijke momenten
waarin wij ons leven hier
zo vaak met anderen delen
is nieuw licht te ontdekken
omdat onvoorwaardelijke liefde,
door Gods…
Bij vlagen van de wind
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 300 ik zie vanachter mijn raam
de armen van de boom
gewichtig heen gaan
en weer terug
zelfs iets verder dan vooreerst
de bladeren wuiven
naar dode scheuten
die nog steeds,
en dat voelt als eeuwig,
messcherp op mijn
bezielde huid staan
beschermen
al dat in mij ademt
tegen de wereld
in het buiten
het kan ook zijn
dat mijn profane…
Aan de Dommel
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 216 hier stroomt onze trots
al in de Oude Vrijheid gekend
door haar wederkerende loop
en sponzig ademend water
een levende ader
als weerbare kracht erkend
is veelzijdig en uitdagend
draagt haar schoonheid
waardevol op weg naar later…
Duizend druppels
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 404 ik drijf naar zoete wateren
vanuit het verdorde land
waar het aangeslagen meer
nog steeds zout is gekleurd
omringd met vergankelijk riet
mijn tijd lijkt daar verbeurd
de stroming zingt kussend
zowel ter linker- als rechter zijde
de strelende oeverkant
fluistert zacht over het groen
dat wacht in het verschiet
kilte verliest een ondoorzichtig…
Zij, die luistert
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 355 keer je tot ons
gij mooi mens
voeg schoonheid toe
zo is ieders wens
met je kleurrijke schaduw
en warme lach
woorden zijn niet nodig
je bent niet schuw
doch zie in je ogen
een rijkdom aan stilte
die ik zozere mag
je kijkt ons aan
ieder, een voor een
blijf
jammer
je moet spoedig gaan
en ziet nog eenmaal om
over ons allen…
Blijf maar
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 493 blijf maar thuis fluistert de wind
in mijn beide oren
vandaag kom ik
niet meer langs
denk maar aan mensen
die je toe behoren
ze vertellen
over het weer en meer
regen, kwellen
of de zon en maan
die iets over liefde vertellen
het eelt op hun ziel
de kinderen die bellen
mij zal je niet horen vandaag
ik word elders verwacht
op velden…
Ik huisde in de nacht
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 234 ik was even weg
van de straat
het buurten
van jou
jullie
de ziel kleefde
aan blinde gedachten
in mijn lijf
aan het niets in de leegte
men vertelde van de zon
een tropische dag
maar de slaap
suste mij, onophoudelijk,
drie etmalen lang
tot stijve spieren toe
de aarde was ik
niet verder dan de zetel
waarin ik huisde
en hij, er op…
verlichten
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 215 het is werkelijkheid
die men van binnen
door begeestering ervaart
en zich komende dagen
fijn besnaard
over ons verspreidt
gelijk een duif verbindingen legt,
zich aan het ongrijpbare wijdt
dat licht schenkt
aan elkanders zielenwegen
opdat leven liefde zegt
en naar het voelbare inzicht wenkt…
Schaduw
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 289 ik schrijf de nacht
vol met geruis;
het lawaai van stilte
als ik de bevroren menigte
naar een volle leegte sluis
roep nog
met verstijfde lippen,
de ogen zien naar binnen
rest mij de schaduw
die het geketend waken
zal beminnen…
Thans
netgedicht
3.0 met 18 stemmen 461 morgen zal zich
spiegelen aan vandaag
maar het heden nog aan gister
zo komt het
dat ik thans een herinnering draag
waarop ik teer;
een dunne laag
zo licht als een veer
maar wel met een gouden rand;
handjes vol geluk
wil voor even gedragen worden
in geborgen gedachten
die zichzelf zalig aaneenrijgen
en niet op uitstel willen wachten…
Zilte aarde
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 302 bloesem van zilte aarde
vindt zelden
een vaste bodem
als de wind
aldoor raast
raakt amper gewend
aan een zomerse liefde
van blijvende waarde
waarop een hart
zo innig aast…
Onder de regenboog
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 340 het ontgaat mij immer minder
dat de horizon vertraagt
en het land van morgen
verse bloemen draagt
maar ook van de tafel waaraan ik eet
telkens een stoel wordt verborgen
het is een berg beklimmen
die weliswaar het uitzicht vergroot
maar waar ik aan de top, geheel alleen,
mijn laatste liefde ontmoet;
ik noem haar de dood
hoe het ademen…
Zij
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 598 heb haar in de armen
ze is nog vreemd
probeer een blik te vangen
ik ben een schim
ze is wat van de eeuwigheid
ontheemd
ik draag enkel, voel
weet niet wat
en denk, wat is ze ver
zo onbewust
kan ik al mijn stem
laten horen
zal zij mij nog kennen,
als het ooit later is
ben ik er dan om te verwennen
op het pad naar zonnegloren…
Overbruggen
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 312 waar de hand van een mens
beider oevers met hout verbindt
ontwaart men ook sierlijke snaren
die tezamen als verheffend instrument
door waarneembare trillingen
hoge bomen aan de overzijde bemint
en iedereen in het stromend water
zelfs de eeuwige beweging herkent…
Jij, die blijft
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 1.022 wij hebben gewacht
terwijl jij reisde
onderweg naar
jouw naam
en een wijle
dreef onder
een bonzend
moederhart
waar je
als vederlicht gewicht,
in een veilige duisternis,
te samen uit ons
in enkelvoud bent gestart
zo telden wij
de verwachtingsvolle uren
in blijdschap af
naar jouw dagen
die zouden worden
geboren…
Vluchtheuvel
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 248 het huis is een vluchtheuvel
waar zelfs gewenning loert
het hoofd vol maar vullen niet
de lege kamers van boven en hoger
niet omdat de vorige een schaduw achterliet
mijn wortels mogen hier niet aarden
worden nog eens naar elders vervoerd
ach, draag ik ze niet al jaren
hebben ze ooit vaste grond gekend
zo dichter bij het eind
probeer ik…
Liefde
netgedicht
3.0 met 40 stemmen 1.396 zie ik liefde in je ogen
als tranen beter weten
voel ik warmte
indien schaduw rimpels kleurt
voel ik je diepe bestaan
wanneer woorden worden gemeten
en vertrouwen flinterdun geurt
ben ik doof
als jij je adem tot me richt
hoor ik dan een echo
die ik mezelf in ongeschreven
geluiden alsmaar toedicht
ik hou van schoonheid
die verwondering…
Zoals een man zijn weg zoekt
netgedicht
3.0 met 22 stemmen 930 onderweg naar liefde
ervaart hij zicht
op hemel en aarde;
het verlangen naar morgen
onderwijl hij het sterven baarde
uitersten
van binnenuit
grenzeloos gebonden
aan geest en eeuwige bruid
ogen puilend
als sprekende monden
onder een donker gerande einder
het gezicht
is als een doorzichtbaar vlies
over schreeuwende voorbije
korte…
In't voorbijgaan
netgedicht
4.0 met 37 stemmen 1.068 ik kom even voorbij
om ieder gedag te zeggen
ben nog steeds onderweg
om mijn ziel te verplaatsen
en elders een nieuwe zaligheid
aan te leggen
de einder komt in zicht
mijn hart ontwaart nieuw licht
schouders dragen
de laatste lasten
*
wilde dit melden
mocht je mogelijk
in vragend duister tasten
ik kwam voorbij
om te groeten…
Een nieuwe morgen
netgedicht
3.0 met 24 stemmen 555 ik ben de dag zo moedig moe
als de nacht zwerft door mijn bloed
en ledematen zijn verzuurd
die door zwaartekracht worden beboet;
heeft deze enkele reis te lang geduurd
komt mij nu enkel nog rusten toe
ach nee, de woestijn kent soms overdaad
gesponnen over jaren heen
verdronken soms in oude glorie
ook al zijn ze voor de ander van steen
mijn…
Licht
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 248 pril licht
schuurt speels
met schaduw over stenen
zelfs de lantaarn
al gebogen
in de nacht
toont ook nu bescheiden
op het toneel
van de opkomende zon
de rust van de ochtend
is voelbaar aanwezig
mijn eerste as smeult nog na
als wierook van vroege aarde…
Overbruggen
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 231 waar de hand van een mens
beider oevers met hout verbindt
ontwaart men ook sierlijke snaren
die tezamen als verheffend instrument
door waarneembare trillingen
hoge bomen aan de overzijde bemint
en iedereen in het stromend water
zelfs de eeuwige beweging herkent
(Waterdag 2011 Gedichtenroute…
Al gaande
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 232 ik loop mee
met jou en de tijd
samen in een pas
die ongelijkmatig oogt
maar ons zeker leidt
zo het diepste dat beoogt
onderweg naar daar
waar ‘samen’ ons roept
met wuivende hand,
haast onzichtbaar ver,
waar wellicht geluk
ruimhartig teder baadt
langs een paradijselijk strand
voel de loop van mijn rimpels
van links naar rechts
andersom…
Wonderlijk
netgedicht
3.0 met 22 stemmen 283 tussen spiegelende wimpers,
koolzwart getint,
kijken herfstbruine ogen
verlegen van mij weg
een broze blik
zoekt dragende aarde
maar lijkt er niet te geraken
ook niet als ik jouw warme zucht
voorstelbaar in mijn handen leg
misschien door
de vochtige glans
uit vertedering
door een glimlach
die ik je schenk
lippen als breekbare…