Alle inzendingen van julius dreyfsandt

ik zou je willen geven het kleine van het bestaan het echte beleven zonder visioenen van de onbereikbare doodse maan ik zou je willen geven het grootse van het bestaan omvangrijk in bloemen gehuld maar ook het azuurblauwe zilte water van de oceaan of de dauwige weidevelden door dieren begraasd en alles met onvoorwaardelijke…

als woorden behoorden tot verafgelegen oorden en stilte de ruimte zou zijn van het hier zouden dan mijn gedachten nog langer wachten om als melodie te klinken als prelude van vertier de tonen zouden dansen op een verkwikkend ritme van scheppende kansen klanken speels en stuwend in de open speeltuin van mijn innerlijk heelal met onzegbare…

hij kwam langs, onverwachts en toch gehoopt hij speelde met snaren van een verborgen viool wat heeft hem toch genoopt het klankspel niet voor zichzelf te bewaren of een stille plek te zoeken een verborgen begraafplaats waar hij voor niemand en toch allen een bescheiden triomf kon boeken waarom sneed hij mij door hart en ziel en…

ik laat mijzelf vloeien over een huid van gedachten het streelt de lijnen van het zachte verwachten naar hopende mildheid die de zuiverheid verfijnen ik laat mij glijden over brandende zuchten verlos de hitte van zuigende verliezen om de immer resterende as te mijden niet meer te duchten ik zweef over dromen die van overdag het geeft…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

ik heb mijn hand gereikt al zo vele malen in momenten van zijn telkens ontmoet ik weer bij het sterven van de dag de dood van jouw jeugd jouw vingers zullen mij nooit kunnen raken ze zijn reeds geknakt niet meer te helen je ziel verduisterd door zwarte visioenen voelt mij niet meer aan alles wat ik wil delen vergaat als bij voorbaat…

als een merel op de zomeravond zijn vreugde fluit doet hij dat zonder omwegen vraagt niet naar de liefde doet slechts wat anders wordt verzwegen hij zingt op zuivere toon hoor mij toch ik heb voor u uw morgen en avond uw gister en heden in mijn lied geborgen…

ik lig zo in het verse groene gras droom in de lucht mijn verlangen als of jij er nog zo even was en wij in stilte de vreugde bezingen in prille tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe…

hoe lieflijk en licht gaat mijn blauwe vlinder zij zweeft fladderend rond in mijn gedachten en wappert zachte wind met haar tere vleugels langs blad en bloem wie zal daar niet stillekes naar smachten als ik haar zie en een glimlach schenk voelt zij als het ware de vreugde van een mens in een stille wenk verbindt zij wat geluk in een…

wees mijn bruid als de avond valt en de zon van mijn ogen neerdaalt in mijn hart wees mijn gade als ik afdaal in de vergankelijkheid van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even…

in mijn glazen woning getralied door geweten voel ik zo vaak en vaak het verlangen naar het lichte buiten alsware ik bezeten door illusie bevangen waarom verscheurt buiten en binnen mijn diepe wens door liefde gekleurd is het de verstilde leegte door stilstaand bloed tot ijzig verbeurd ik versterf door de dagen heen slechts terend…

als ik jou zie voel ik mezelf dan kaatst het beeld door glazen deuren ben dan rijk bedeeld met jouw geur en harte kleuren als ik jou zie verschuild kijkend en toch met vragende blik dan weet ik als vanzelf geen woord zal klinken maar een teder gevoel zal in jou zinken als ik jou zie zoals je bent en onzichtbaar naar mij wenkt…

ik zoek nog steeds de diepte van binnen tijden lang verlangen de weg te gaan naar verlichte gezangen op de ontgonnen heide waar een zachte mist de velden bekleedt schampt de wazige zon de wedergeboren aarde zij allen hebben weet van mijn innerlijke waarde ik zoek nog steeds de eeuwige verbinding naar herstellende heelheid verloren…

een dichter zoekt als het ware zijn eigen lijden hoe anders kan hij zijn zucht naar woorden verklaren of raakt hij ontspoord door zijn eigen werkelijkheid waar een glanzende spiegel hem tot nietigheid verleidt…