Alle inzendingen van kerima ellouise

het is daar dat ik mezelf verlies uit liefde voor de meeuwen en op hen wacht zoals de kerktoren die de eenzaamheid wegslingert op mijn mond en me terug bindt aan hallucinerende seconden het is daar dat ik stemmen hoor die schelpen ruw wegdrukken naar nevel uit nachten en naar lichamen waaruit schaduwen van water lopen…

nu ik het dromen heb opgegeven lijkt de wereld eens zo luid ik trek me terug schik het huis naar het noorden genoeg tot alles en tot waanzin naast geraamtes; het lege staren, de weg terug het verwensen van herkenning en de diepte binnenin mensenvreemd en daarna verdwenen draag ik het gevloek op heupen of waarin ik ga geloven…

net toen het licht een lichaam kreeg, mij streelde barstte het kind terug in de muur en tekende marmeren pijnbomen, als herhaling van losgehaakte dromen ik zal je blijven zoeken zei het licht met bloemen en tederheid in ieder verlangend hart, in iedere vrouw die jou met druppels bloed ontvangt waar schaduwen bewegen weer dichter…

we spreken af aan het station klokslag als de laatste trein vertrekt en ik zie de dichter vallen uit zijn woorden en uit mijn hoofd alsof de boodschap niet genoeg is om de afstand mee te dragen vertel maar wat, zeg je maar ik hoor slechts dat ene woord van tijd dag, vorm ik en verlies de ruimte in het likken van mijn woning…

alsof ontelbare handen een horizon bouwden, warm en rijk als zilvervuur rond flower fairies en jij er bij hoorde, vol van schoonheid in een taal die ik niet spreken kan slechts liefhebben in het verlegen lilalicht en in de eenvoud van je verdriet ik zag je daar naar een regenbloem gebogen -kom binnen- ik zag het hart…

het was niet het onbekende uit jonge of oude schaduwen, ook niet hoe het licht lege stoelen vastbond aan trapgelopen uren, blauw in regelmaat het was het verdriet dat loskwam uit zijn kamer, om haar en het liefdeslied aan de rand gegeven en hoe haar aanwezigheid zijn lichaam doorwroette, de dood in de dood liet vergaan, in nieuw leven…

ik loop in cirkels en monologen vloek om regen - nog dagen daarna – wikkel het afscheid in ansichtkaarten en jank de zomer uit mijn mond en op de kale plekken in het gras leg ik gedichten uit het leven met witte wolkenwijzers naar de nacht kom dichter, lees je voor kom vandaag er is nog licht…

wat ik nooit zal overwinnen zijn de uren die blijven slaan slechts een drama kan mij vrijheid geven wanneer morgen mij terug laat gaan alsof ik wist dat dit ging komen met heel mijn angst en wees gegroet ik zal mij kleden als een bruid voor wie ik zacht verleiden moet mijn hart is ziek, het feest te koud ontvolkt de stad, mijn sterven oud…

september zesenveertig in dit huis gaf je mij jouw zegen een leven lang en gelukkig om te herhalen ik herinner me het tellen en de tegels, de kamers die wij nodig hadden genoeg om tot de tijd te fluisteren - nog later dan nu – dat zij niet bestond niet hier niet op de houten vloer in het zonlicht cirkelrond…

alles past buiten de bloemen en het kruidje-roer-me-niet de uitgeslapen lucht niets wordt daar bedrogen bomen worden woorden en spreken oevers toe, eenzaam tot de eeuwigheid een vonk van poëzie alles of het niet meer verlaten, het teruggaan naar de uitgeputte dood; het pseudoniem van een ongepaste leugen…

heel even dacht ik iets te zijn een mens misschien maar ik sloot mijn ogen te vaak en werd een toevalligheid zoals een woord dat in het beloofde bergland naar beneden stort daar de illusie bemerkt; de mythe van het honinghart naïef bij elke boom en elke aalmoes van hoop gewuifd tot vaarwel tot niets in dat heel klein…

als het leven mij geen waarheid vertelt leef ik dan in slechts een leugen of ben ik zelf de allergrootste illusie zoals de vogel die heel dicht bij doden rust, in wonderen gelooft en rond de jongste dag zingt rond mij steeds zachter verward om de schreeuw die in mij huist omdat ik niet meer ben verdwaald in…

en dat ik jou niet missen kan heeft niemand in de gaten het kleine brokje in mijn keel of het neerleggen van woorden met deuren toegeschoven doen me afdalen in jou zoals het late middaguur dat langs de bladeren likt en poëzie laat ontstaan in de plek waar ik ben; het ademloze licht over mijn stille hand telkens zachter wanneer…

laat me spelen in de spiegel van werkelijkheid; verwonderd om de vogels in de lucht waar ik niet wil denken, hoef te denken en het stamelen kan achterlaten bij elke vraag die je stelt over liefhebben, dicht tegen mensen en het verliezen aan ik zie je graag, zeg ik dan maar ik hou ook van een steen -het is stil overal waar ik…

laat maar ik wil niets meer bezitten dan de kiezels die ik uit eenzaamheid raap langs een veelvoud van rivieren, onzichtbaar voor hen met dode gezichten niet dichter dan jij al weg voor stilte in mij vloeit en dichtklapt tot gevels met luiken gesloten zoals mijn woorden die ik tel en bevochtig wanneer uit de dakgoot…

ik droomde dat ik bleef kom binnen, zei je en vanuit mijn stille kamer stapte ik dichterbij raakte je armen in een niet te herhalen licht voor de eerste keer geloofde ik in jouw stilte schrijf dit gedicht, zei je morgen wanneer een vogel, spiegelklaar, langs jonge twijgen gaat ------------------- illustratie: beeldentuin…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

ik mag de koe wel die het gras bewoonbaar maakt traag en telkens weer opnieuw het geritsel op de grond wanneer dauw slingert langs roze randen breed het kiezen, het keren van de dag en wanneer de wind naar avond waait, de boezems plukt uit malse twijgen wacht zij geduldig op de maan zonder vragen naar het verleden ze keert naar…

ze weende want ze kreeg een kamer en vier hoeken waarin ze zich kon opsluiten zelfs toen het helemaal over was voor zijn voeten schreeuwde zij om traagheid en het naakte van de slakken die de zonde lieten neervallen en verkleurden tot purperrood ------------------------------------- illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008…

er zat een merel op een tak van een boom en ik wenste dat hij de duizend stemmen in woorden en aan het dichtersglas naar mij zou kunnen brengen zodat ik de bloemen kon horen in iedere letterademhaling en in iedere stap naar een open deur -het plukken van rozen en witte zwanen- en op dat moment verdween de boom en de merel in…

geef mij te drinken wanneer ik door het land van leugens reis melaats zoals de nacht die tot waanzin groeit in schrale wind en een niet meer te dragen stem verf de aarde zwart wanneer mijn mager lijf naast donkere randen valt en vroege dromen verliest in jou en in de vreemdeling, dicht tegen de dood van mijn ziel waarin…

zie je de meeuw zij vangt de stilte op boven het geruis van de zee zoals ik het zachte lispelen van het licht met een gedicht binnenin waarop golven drijven…

hij kijkt naar de lijken in zijn hoofd hoe ze hongeren naar voedsel van maagden die hij liever zelf had bevrucht met alternatieven van verschoonde kunsten hij bemint ze en ook de talloze namen die hij met zijn ogen opent als niemand het hoort hoe het licht verft, naar huid verlangt en muren vasthoudt, te smal voor leugens maar…

Vandaag niet, zei ik. Later. Wat deze dag betekent, hier en nu, is enkel het deelbare deel in deze kamer vol pagina’s. Ook jij kunt me niet bevrijden van vergankelijkheid of van de steen die geen echo’s wil herhalen. Niet zonder toeschouwers of minder schaduw. Dat weet ik, antwoordde je. Dat staat geschreven in je woorden, vruchtbaar…

melancholie dwaalt blauw rond kersen het mooie van jouw stilte rond omgeploegde aarde, touwladders en weidsheid van het licht waarin gebaren een weg zoeken als lentebloesems en geplukte trillingen uit stemmen die dieplevende schaduwen rond eikenbomen laten glanzen zielsverbonden met al dat moois, uitgestrekt in jou en…

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

laat me, mijn lief laat me een gedicht voor jou maken al is onze dood onbegrijpelijk voor de beuken en de bloemen eenhuizig zonder stem, met schimmels langs heuvels, glad en grijs ik klaag niet, mijn lief om het mos dat aanspoelt door regen mij zacht kust in boomkruinen als zouden vruchten nooit verdwenen zijn en de…

ik geef jou een steen, aarzelend warm van mijn handschrift op zijn huid misschien dat het lot mij dit vraagt; een paar ronde, onmeetbare woorden nog vóór mijn ziel het ontbinden verkiest en alle straten zwart schrijft met droeve verzen waarin vogels zonder stem zich wikkelen of misschien willen mijn handen weten waar we…

hier aan de rand ligt de tijd, dit is haar wereld nog veel vaker dan dat ze de woorden kan verdoven 'ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!' luistert ze naar zijn eindigheid, naar zijn kleine witte stem en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt van boom tot boom, in wind gebogen in alle stappen terug op het vensterglas,…

het is nog nacht onder het slot van onaantastbaarheid en het kind ongehoord, nimmer gehoord en uit het verleden bidt alsof aan het eind van dit gewankel stilte wacht, sterren als woonst voor de dood waarin alles luistert, niets luistert de angst voor hem, de angst om haar voor hem, om haar om het kind dat telkens weer…