voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 26.925):

torenzand

het is daar
dat ik mezelf verlies
uit liefde voor de meeuwen
en op hen wacht

zoals de kerktoren
die de eenzaamheid wegslingert
op mijn mond

en me terug bindt aan
hallucinerende seconden

het is daar
dat ik stemmen hoor die schelpen ruw
wegdrukken naar nevel
uit nachten

en naar lichamen
waaruit schaduwen van water
lopen

nabij hem die ik liefhad
ruist het verder
over zee

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 6 juli 2009

Geplaatst in de categorie: psychologie

1
2
3
4
5

3.9 met 16 stemmen

313

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Inge Deconinck, 16 jaar geleden

Ontroerend afscheidgedicht dat me bij de zee brengt en verder ruist in mijn oren...
Ik blijf luisteren naar jouw woorden.

pama, 16 jaar geleden

Mooi gedicht, Kerima.
Dat ruist nog even door.

wietewuiten, 16 jaar geleden

hoe verzin je het, elementen en beelden verenigen, zand, zee, water en...liefde?

Geef je reactie op deze inzending: