behouden blauw
het was niet het onbekende
uit jonge of oude schaduwen, ook niet hoe het licht
lege stoelen vastbond aan trapgelopen uren, blauw
in regelmaat
het was het verdriet
dat loskwam uit zijn kamer, om haar en het liefdeslied
aan de rand gegeven
en hoe haar aanwezigheid zijn lichaam doorwroette, de dood
in de dood liet vergaan, in nieuw leven en het voelen
dat hij was
maar het waren ook de harten op het groene tapijt
van het theater
in open lucht en warm gestut
mooie mensen
die naar speelse, zoete bloemen
stroomden
naar elfjes, zonnig warrelend van vinger naar vinger
en in dat bewoonde land zag ik
mooie ogen tussen hem en haar; hoe ze de sprakeloosheid
herhaalden
poëten tussen schouderbladen
en vrolijkheid, in de kom van bruisende vergezichten langs brokaatvissen, lief
en streekgericht
- ik wist het wel: schoonheid snoeit geen zielen,
niet gisteren, niet van hen
niet daar -
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 15 juni 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
behouden blauw
327
Geef je reactie op deze inzending:
Heel mooi omschreven Kerima!