tegelzand
september zesenveertig
in dit huis gaf je mij
jouw zegen
een leven lang en gelukkig
om te herhalen
ik herinner me het tellen
en de tegels, de kamers die wij nodig
hadden
genoeg om tot de tijd te fluisteren
- nog later dan nu –
dat zij niet bestond
niet hier
niet op de houten vloer
in het zonlicht
cirkelrond
dat ook aan de bomen hing
en aan de kinderen omdat we minnaars
waren
op onze gezichten en in de helderheid
uit onze mond
zesenveertig tegels
en bij de deur hield het op
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 5 juni 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Het einde vind ik mooi verwoord al is het triestig.
Dat is het vooral omdat de vorige strofen zo mooi klinken als lied dat in het huis "woont"
Beeldscheppend, als vanouds !