Alle inzendingen van koen Goovaerts

Toen ik vannacht gedronken had, mateloos en verwaten als vanouds, en woorden stamelde die overdag op mijn lippen zouden sterven als jonge merels in april… liet ik de kalveren uit je weilanden, kuste ik de angsten uit je ogen. Je ogen die pijnlijk groen zijn en zeldzaam droef kijken nu bij het ontbijt en later op je fiets sprekend van een…

Eens te meer op mijn rug rol ik naar jouw slaapkant.. Ik haak naar jouw seringen, die rustig maken en even terugbrengen wat had kunnen zijn. Waar ging het mis en wie heb ik doen huilen.. Over de barst op het plafond marcheert een stoet mistroostige vrouwen. Vandaag ben ik week als fontanellen. Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns…

Dat hij niet langer dreigen mocht, dat liet men hem verstaan. Hij is toen naar een plek gevlucht waar men hen niet kon slaan. Zijn koffer vol met deernis liet hij in het halletje staan, hij sloeg de voordeur keihard dicht en is toen weg gegaan. Toen kwam hij bij een ijskoud meer, hoorde sirenen zingen, ze vroegen hem heel lieflijk om in het…

Zurig mens voor je raam, was het niet voldoende.. Dat die éne zoon moest gaan, voor men hem ontgroende. Rattig wezen, vale vacht, zo kom ik je tegen. Met armzalig oogcontact scheiden onze wegen. Met je schouders naar beneden en je blik zo erg vernauwd ben je net een zielig katje dat niet langer meer miauwt.…

Het waren late veertigers die zich nestelden op een terras. Hun ogen kregen iets glazigs toen ze praatten over hoe het vroeger was. Hun vrouwen waren fijn en strak daarmee werden ze graag gezien. Nu zijn hun levens zurig en brak, hun begeerte werd clandestien. Ze dronken teveel maar werden niet ziek. -bij Ronda is de wijn erg goed-…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht…

Kom nu slapen, maak een eind aan dat gedaas De dag is rond, wat valt er nog te rapen ? Vlij je naast me, staak je innerlijk geraas. De maan beschijnt de kamer dus mag het licht nu uit ? Ik zal je slapen strelen, ik wieg je gammele schuit. En nu we onder zeil zijn, -geen mens die ons nog schendt - komt Beëlzebub ons halen, hij die…

Hier rond onze kloostertafel wordt er vaak gereflecteerd. Zittend tussen rommel en rafel wordt de mensheid gefileerd. Wanneer we Spinvis declameren laten we wel eens een traan. Bij wie kunnen we informeren hoe het met Emiel zou gaan ? Als de dames zijn verdwenen, geruisloos of met veel misbaar loop ik vaak op slappe benen, want de stilte…

Nu je mijn boetekleed geweven hebt dien ik me stom en onbewogen aan. Jij kan me niet vergeven, je wil de woorden uit me slaan. Maar, ik drink niet langer van je wijn die vind ik troebel en verschaald en voor je armenbrood dat zurig is heb ik veel teveel betaald. We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug. Ik weet, ik…

Met een vrucht in de schoot en een tas in haar hand stak ze weifelend de Weichsel over. Want de Rus naderde 't Kasjoebenland, die primaat, die hongerige rover. Weg uit Pommeren, verstoken van brood, wie had er in zo'n eind van de oorlog geloofd? Een brave bakker deelde haar nood, ze treinden naar 't Waasland, berooid en beroofd. Hoe pover…

Eenzaamheid is als een valse hond, hij komt je vroeg of laat bijten Het begint altijd met een kleine wond maar hij zal je openrijten. Hij komt soms bij dag maar vaker bij nacht, zit lijdzaam op je te loeren. Ach jongetje lief, spaar toch je kracht, ’t Was zo makkelijk om je te vloeren. Vandaag moet ik mijn wonden likken maar mijn tong…

Soms wou ik dat ik vloeibaar was als de gin en de wodka thans florerend in mijn glas. Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor…

Nog één keer langs het huis, nog één keer snuisteren in kamers, in diepe laden ligt onze jeugd geborgen. Nog één keer de tuin in waar de bomen gerooid zijn en de poezen begraven. Molly de grijs gevlekte moederpoes die stierf tussen de spinazie. Rijden langs het oude huis, ik kan het niet en wil het niet kijken hoe de haag niet langer…

Moeder de gans, het wordt al laat en gans uw gebroed loopt over de straat wie zal er thans uw kinderen hoeden hebt gij dan zelf geen flauw vermoeden.. Kijk, de ratten zijn hitsig, hun magen zijn leeg Zie ze al loeren daar achter de steeg Ze likkebaarden geheid en lusten wel pap van zo’n klein lekker gansje, zo’n ranzige hap. Moeder…

Zal je me instoppen dan? Ik weet, je bent eerder cerebraal en je handen zijn werkzaam en noest. Zal je voor me zingen? Een lied van lang geleden, zacht als een langzame zomeravond. Want deze dag heeft morsige poten, hij gromt een beetje, zijn adem is bedorven. Geef deze jongen nu eindelijk wat hij wil, zijn honingpot is al weken leeg…

Toen ik nog schaamteloos hoogmoedig was en enkel met dieren wou praten… Beducht als ik was voor het glas in het gras.. in de mensheid zag ik geen graten. Nu ik streel ik de poten en de vacht van de warme kat naast mij heel zacht. Opdat zij aan vogels zou verzaken, hun karkassen niet open zou kraken, ontdaan van hun bonte vederpracht. Het…

In de oude kerk namen we afscheid, we voelden de kilte langzaam in onze broze botten trekken. Eén keer keek ik achterom en zag jouw noordse blik. Ook vandaag zal ik verpulveren… want jij kan niet vergeven. Je zwijgt me dood, je kan me echt niet harder slaan. En ik kan niet vergeten. De wijzers van de klok zijn blijven staan Zo gaan we…

Ik ben een kraakvis en ben mijn kraakbeen kwijt, is het mijn constitutie of de onverbiddelijke tijd die thans met scherpe tanden het merg uit mijn botten bijt ? Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum…

Op deze oever wil ik sterven. mijn rug zal gammel zijn en sleets. mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede…

Zo woekerde ik met mijn uren en strooide vergeefse minuten op onze vuile keukenvloeren. En jij, mijn Assepoes met beurse knieën, veegde alles op, je schuine blik onveranderd op morgen gericht. Weet dat mijn gedachten bij je waren wanneer de herfstgriep je eens te meer met zijn vuige poten te grazen nam. Gedachten die als trage oktobervliegen…

Zo ken ik mijn mensen, hun hoeden zullen scheef staan, hun wenkbrauwen zullen fronsen als ze mij weer pijn gaan doen. Ook ik zal niet meer werken op het erf van tante Maggie, want de knechten dragen knuppels en de honden hebben tanden zie ze blikkeren in de late avondzon. Haal doeken, haal zwachtels Zorg voor mercurochroom Want ik ben…

De geuren van de bladeren zijn machtig tertiair, ze doen me naar Bordeaux verlangen. Het middaglicht is magnifiek en herfstig performant, alsof het bang beseft, het wordt al gauw door donkerte vervangen. Ik wandel en neem afstand van besognes en van vragen die ook deze dag belagen. Zo blijf ik uit het drijfzand. Er lopen ganzen…

Wakker worden, wakker liggen .. horen hoe de verwarming tikt. Strompelend lopen naar het venster, er is niemand die de fietsen pikt. Denken nu, aan leuke dingen, zo prent ik mezelf nu in Dat de herfst haar favoriet seizoen was, het kunstig weven van de spin. De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein…

Er zitten eksters op het dak zo van die harteloze krengen die niks als deernis komen brengen voorlopig houden z'hun gemak. Er kruipen mieren op mijn borst, ik vraag me af wat is hun streven waarom dat naarstig jachtig leven van al dat peinzen krijg ik dorst. Er zit een jakhals in mijn hoofd wat wil dat beest wil toch graag ontsnappen…

Ik ben weerbarstig, als een Franse Alpencol, een beer op zachte voeten, ik frequenteer mijn berenhol. Nochtans heb ik geen mens gebeten.. ik mis daarvoor de energie of 'k ben het simpelweg vergeten, ik ben een beer in lethargie. Als ik dan toch mijn hol verlaat omdat ik wilde honing ruik dan is't geheid voor mij te.laat dan sterf ik…

Ik drink niet meer, het is niet goed voor hersenen en lever. Ik wentelde me in overvloed, ik werd een vette bever. De slijter was niet echt verheugd over mijn besliste keuze. Mijn drankgebruik heeft nooit gedeugd, voor z'n kassa was het reuze. Geen avond zonder wijn of gin wat was ik toch een slemper. ik zoek nu naar een diepere…

Nu de wind is gaan liggen en de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug in ledigheid en koester ik de zomertijd. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar geef me coctails met ijs en een plekje aan de vaart. Die gulzig is voor de tijd van het jaar en sixpacks verslindt maar zeldzaam teder is voor wrede meisjes met lang krullend…

Zou ze weten van mijn smachten als ze 's avonds slapen gaat en in mijn morfineuze nachten minzaam,zachtjes met me praat. Ze is mijn muze en mijn baken, ze is mijn wrede koningin. Aan haar blijf ik voor altijd haken, ze blijft zo koel, verroert geen vin. Zou ze weten van mijn hunker, zo heftig en haast animaal. Ik sta bevroren voor haar…

Zo zaten ze daar aan de keukentafel, en keken naar wat achter hen lag, de kopjes koffie die nooit werden geteld, de poezen die ze begroeven in de tuin oud en amechtig of nog tergend jong. En dan hun dochters waarin ze zich spiegelden wat zagen ze toch in hun mooie ogen het voorlezen op bed, de armen en benen verstrengeld in een tedere worsteling…

Vosje, schenk me je vruchten vannacht, vlij je bevallig naast me neer. Je buik en schoot zijn donzig zacht, je lijfje is geurig en teer.. Geef deze krijger, vermoeid en bekaaid voor één keer waar hij naar smacht. Zodat hij niet langer in rondjes draait, verlos hem van het kwade vannacht. De port is oud en maakt me roekeloos toe laat ons…