Alle inzendingen van pieter sierdsma

Van de bemantelde nacht daalt een ijskoud paard; de ruiter voorovergebogen houdt zich in de stijgbeugels staande, het jagend ros hinnikend in de bijtende lucht aan een rinkelend bit van sterren. De hoeven staan scherp op het beijzeld raam, een kronkelende vaart, dichte lagen star gekrompen tot grote witte sterren, overrompeld…

Een maan bleek en vol ligt in een wijde haven, waar ze niet keert, ons de tijd verleert. Gegroeid ongehavend aan de aarde, zwijgend volmaakt ver buiten een vast begrip. Stil broedt de schijf ongewijzigd op hetzelfde plan. De aarde stil zwaar mag het dragen, dankbaar onder koele glans over bomen daken, van de voltooide cirkel,…

Een lage zon over de betonweg houdt rijen wachtende auto’s vast, onderweg met fel brandende ramen. Reizigers binnenin wachten onontkoombaar in het dalend licht, hun richtingsdoel verloren, laten ze traag de nek beschijnen, voelen in onwillige overgave de tijdelijkheid schrijnen. Van omkranste wolken vallen nog enkele stralen, achteloos glijdend…

de dag is aangeroerd boven de huizen drijven natte ijzeren wolken op straat gaan auto’s aan een onzichtbaar snoer gedreven niet spreken het is al benoemd het gaan regelmatig overslaan van een spatie stilte en dan de vloed van grommend geroes donkere ramen weerspiegelen het verloop alleen gestoord door studenten in een rondvaartboot…

in de boom zwerven krijsende spreeuwen van tak naar tak door het wijd gespreide huis waar ze wonen opgenomen in een verward gesprek over het uitgesteld vertrek dan als na een schot stort de trillende wolk vleugels los een zwarte vlaag scheert over laag na laag zwenken formaties smal breed elkaar opdelend overvleugelen ver weg vliegen…

schepen die op de Elbe varen dragen de kop in de golf het zwarte schip dat laag op het water ligt het hele ruim bevracht meeberekend maar opgegaan schijnbaar van het doel ontslagen op de wijde baan het murmelend spoor dat luisterend aan boord meeloopt van het begin gebogen maar aan het eind weer gesloten boten schuiven langs…

geschaard aan een groene tafel ver van wereldse roes graast het vee traag vertrouwd onder een hemel die hen behoudt het land waar ze zijn gevoed met eendracht van zware lijven het vee kent geen haast gras groeit als wolken glijden ze bewaren het evenwicht tussen beide.…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

zomers klokt de taille van haar rok op lome tast golft de omslag zonnige taf de rechte rug is rustplaats voor het lange haar ze voert een hondje aan de lijn als nietig tegenwicht van wat deze zomer is ze gaat door naar de zon de enkels vlechten op het keerpunt van de rok een tip wit secuur ze loopt zeker licht alsof ze beschikt…

ik reisde naar de eilanden blind stof aan de voet over geschakelde vlekken aarde kwam daglicht mij tegemoet langs de hele horizon werd het licht gespleten door kreten van meeuwen aandachtig bestudeerde ik de omtrek een gekartelde inham de los lopende lus van een wegbuigende kust en als genadige inval de witte rand van het strand…

zon op de kademuur verbindt een schaduw kort van oponthoud in lichte schalen de trap afdalend zonder bepaalde tijd wiegt het water blinde lichtvlekken zeilen op een zucht over ronde bogen van de brug hoe ver kun je doordringen in de zon een zwervend leven vol warmte voor een ogenblik verzadigd weven glinsterende draden passanten rusten…

het kerkhof van grijze steen ligt verloren in een veld koren hier is het hele dorp aangeland in een voeg van het landschap ergens langs de wegkant een stille straat loopt voor eeuwigheid tussen graven van bewoners die tijdens hun leven wel of niet hebben geleden met kapellen en pinakels smal op de ruimte bemeten zo’n plaats waar de tijd…

de oude gevels hebben het licht gereefd een dag geleefd terug van de uitreis zijn zware zeilen gestreken neergelaten aan een verlaten rede een smalle gracht meert donker af schemer schommelt op de kade het spiegelbeeld van een boot wordt gedragen over de romp rimpelt water hier wordt niet meer gewoond of verhuisd uit nissen…

donkere hal nacht bedekt de aarde door het schijnsel van een lamp wolkt adem van mannen die wachten op trage seconden kort door een explosie ontbonden stort de troep uit de benarde ruimte in het zwarte blok duister langzaam klaart de verste rand over een wijde baan trekken schaatsers groepen lossen van trossen schuiven zon aan de…

de zee kwam als een rimpelend vel naar het strand toe glijden mantels dekten momenten gedachten sloegen over het talmen een lange golf de zee vloeide uit de open ruimte van de hemel zee veegde tijd aan plooide die tot ruisende ogenblikken geduldig uitlopend in dunne zomen de zee kwam met diepe kalmte van overtolligheid naar het strand toe…

de wijzer volgt traag een vaste baan hoog tipt de klok de tijd aan een aanstromende trap licht een man uit het gat van het perron het zonnig carillon dringt door de ijzeren kap van het station reizigers wachten naast hun bagage gedachten weggestopt in een plastic tas hijskranen hebben het werk afgebouwd de hele dag is aan god…

zomeravond is dwalen achter de fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in samenhang luisteren naar het suizen van banden zonder angst als wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken.…

het is een dag uit de vrije hand auto’s met open kap draagbare radio’s jongens hebben pokerspel ingezet op gestifte lippen losse slippers geladen hoorngeschal claxons lokt feest flessen worden afgespoeld aan het strand een kus op de hete achterbank de hemel staat blauw groot onbedaarlijk in de nooit eindigende zee luidruchtige kapers…

een brand boven het land fier aangezogen uit stille lucht een gesloten vuist zacht doorgloeid diffuus geplant als onnozel kind zonder wat schuld tam wachtend op meer wind de schroeirand van vuur gaat verborgen onder een dampige bank ernstig zeker in diep verlangen gelegen blijven hangen vol lome gedachten herinnering…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

midden op de dag waren we onverwacht onder dak ergens in ons leven in het kruis dat schemerend over het patroon vloertegels sluit teken van geloof warm licht zonneveren in het schip stoelen op paden aan een straat recht ontvangen genade je hand wandelt even over een rij kaarsen waaraan donzen vlammen ontspringen voor bescherming…

de radio had zijn vaste post op de vensterbank toegeeflijk speelde hij muziek zomers lang prat op zijn vaste plaats bij het raam het overslaand lawaai van de stad lauwe contouren van de avond toomden hem in tot een bron met kleine stem bleef hij melodieus aanzeuren tegen de nacht het steekspel van pieptonen alleen onderbroken door ruisend zoeken…

schepen liggen in de haven onbeweegbaar aan zware ankers vormen eentonig geborgen in de misthoorn van de morgen zelfstandig getekende kranen helpen de wachttijd dragen huizen op de wal hebben de diepgang van roerloos verleden masten die in de ramen opsteken een havenstad waar het gerucht in een schelp wordt geblazen tritons onder bruggen…

wanneer het lawaai van buiten verstomt treedt je binnen schemer vermolmde geur strijkt over hout kaarsen en stenen eeuwen hebben een traditie opgericht zacht gemurmelde gebeden naar hoge schouders van de muren opgeheven het ronde venster stort een roos kleuren waar stralen op de vloer stil staan je kunt niet wankelen in dit licht…

de plek heeft vrede bewaard tussen recht geschoren hagen de rust van paden die een doel benaderen de stille middag heeft het veld gesloten voor dagelijks verloop doorsijpelde ruggen van stenen bestemmen wegen zonder hoop het zandpad is het samengevat bestaan van een jongen een man een plaats verbreekt verder gaan maar leidt hoger tot…

zeilen rennen vol langs touwen gehesen ontluikend op de wind vleugels van ganzen die opstijgen eenmaal de haven verlaten verdwijnt het land met klaagzang van meeuwen die boven het wijde zog zweven na het vertrek niet rijker noch wijzer de harten gebonden in de lijven van schepen van hout en mannen van ijzer het dek rijst op een golf de houten…

de paarden hoeven niets te dragen ze draven wit beschilderde lijven rood gelakt tuig een leven in en uit en keren terug volgens de zelfde orde van klatergoud nooit oud het paardenoog straalt onbevangen in de optocht van glanzende stangen ze steigeren wild op licht daverende muziek eerbiedig strak aan de toom laten tamboerijnen…

het lawaai van de autoscooter mengt met de metalige stem van een bokstent het zwaargewicht hangt loom om vuisten gewikkeld in bandages de boksmantel louche omgeslagen wagens van de achtbaan duiken in de lichte adem van elektrische sterren en als ze weer opgaan zweeft muziek tussen droom en daad hoog overstemd door getjingel van een…

de zomeravond is dwalen achter een fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in een samenhang luisteren naar het suizen van de banden zonder angst al wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken…

de populieren zenden lange ruisende seinen berichten over lijnen die ik kan horen maar de betekenis van de ver geschreven muziek moet me ontgaan rijen hoge koren over de hemelbaan het zijn serene vissen druipend groenwater klissen zuchten spiralen naar houvast dwalen opgeschoren hagen tuinen van sierlijke pluimen een bewegend…