Alle inzendingen van wil

ik raakte voorzichtig je arm aan hoopte dat de vleug van je huid in dezelfde stand zou blijven staan als bij ons afscheid na tal van vele liefdevolle strelingen jouw rug indachtig waar willige handen het jeugdig landschap een glooiende zomer hebben gegeven die daardoor een ware metamorfose heeft ondergaan in een surplus aan…

ik raakte voorzichtig je arm aan hoopte dat de vleug van je huid in dezelfde stand zou blijven staan als bij ons afscheid na tal van vele liefdevolle strelingen jouw rug indachtig waar willige handen het jeugdig landschap een glooiende zomer hebben gegeven die daardoor een ware metamorfose heeft ondergaan in een surplus aan…

ik heb al vroeg als kleine jongen de lichaamstaal leren verstaan wij praten niet zoveel maar onze vuisten raakten daarvoor keken we eerst naar ogen en gezicht en wisten zwakke plekken snel te vinden en geen schijnbeweging vooraf te maken in de lijnen van het gezicht staat al gauw het komend gedrag te lezen omdat de snel aangeleerde…

het glazen leven spiegelt en brengt mij terug zonder beweging niet geautoriseerd het kan zomaar een ander zijn ik moet de barst voelen die iedereen heeft op een bekende plaats me desnoods daar snijden waar bloed zichtbaar in beschadiging raakt eigenlijk ben ik zelf nog gewond toen ik de sporen bloed buiten stollend vond…

ik ben er altijd op uit gegaan in onderzoekend recreëren nu komt de tijd dat ik alles ga abstraheren zoek een onopvallend plaatsje zoals een terrasje op een hoek met uitzicht op een rustig dorpsplein met lokale markt of gewoon ergens een pittig drukke splitsing van wegen in een middelgrote stad met komend en gaand verkeer…

ik heb de top nooit beklommen langs steile wanden omhoog vorst en kou trotserend om het intense wit van de eerste zonnestralen te zien ik gleed uit in een peilloos diepe spleet vol donker en begon te rollen met ijs sneeuw en divers formaten steenslag steeds sneller in een bocht aan de buitenkant in vertraging duwde ik me van…

mijn schilderij is nog niet af ik heb te lang gewacht met de laatste streken de veranderingen bleven binnen dus geen subtiele vingers die kleur kregen in groeiend bewegen zij zouden de zorgvuldig opgebouwde harmonie onherstelbaar verstoren door het veranderde tijdsbeeld omdat hun schaduw in een andere tijd geboren was onder…

ik kijk zie nog net de vage glimlach op het gezicht van het lijk dat ik ooit worden zal ik ben op tijd voor mijn ochtendwandeling waar wij in zelfgenoegzaamheid op het schelpenpad luisteren naar het geknisper en gefluister van zee en wind mijn vrind zingt altijd luidkeels mee ik houd mijn stok stevig vast hij geeft mij…

de behandelingen en medicaties bij kanker hebben mijn latente gevoeligheden voor stromen en krachten verdiept radioactieve isotopen bij de prostaat met 3 maanden halveringstijd bij borstkanker amputatie bestraling en chemo’s het aangezicht van de dood is zo wel heel dichtbij zeker als er gezegd wordt wij kunnen niets meer voor u doen…

knarsende sloten en piepende scharnieren doen mij niet zoveel zij horen bij het betreden van een huis van middelbare leeftijd waarbij de trap zijn eigen verhaal kraakt maar dit huis leefde communiceerde in een prettig warme ontvangst zonder precies het welkom te duiden ruiten deuren muren en vertrekken hadden zo hun eigen sfeer in…

natuurlijk ben jij door de lente gekust op haar pril fleurige manier waar jong elkaar nog knap in spiegelbeeld toelacht pas later komen de streekjes aan bod steekjes die op het onderwater schavot zijn gevallen in de race naar de knapste kop ik zag toen al de intrinsieke schoonheid van jouw dansant bewegen en het het betoverend…

wij hebben bijna alles gezien gevoeld en ervaren alleen op de echte emoties van de dood wachten wij eigenlijk al jaren met een interesse die vaak bijna pathologisch van aard blijkt te zijn gezien het grote aantal toeschouwers die de laatste ademtocht ook mee willen maken…

je bent de woorden uit het boek van vandaag voorzichtig aan het kalligraferen in de nieuwe huid ik zie alinea’s ontstaan in de stukjes blanco ontspanning die de zinnen laten om een dialoog mogelijke te maken emoties hebben vaak geen eigen herkenbare pennenstreek meestal een apart gebied dat rimpelend de diepte ingaat…

waar vroeger negeren dood verklaren was is nu de fone de grootste killer je zou zelfs hopen dat je nooit geboren was zelfs dan is er bestaan om lekker flink op af te geven maar zonder fone heeft dat leven geen zin want zij ademen jouw leven en het stinkt het schreeuwend pesten is zo erg dat er geen echo klinkt ze schoppen trappen…

zelfs het uitgestreken gezicht moest lachen toen hem zijn gestoethaspel verweten werd in een soepele kennismaking van vrienden pas later werd het gezelschap geïnformeerd hoe precies de vork i n de steel zat toe ook meteen de aap uit de mouw plotseling tot opluchting tevoorschijn kwam onthutst trokken zij zich terug uit…

zacht vlaagde wind in warme en koude compromissen zonder duidelijk richting aan te geven hij stuurde rafelende wolken in dreigende kleuren voor zich uit nog voor hij viel geurde regen verfrissing je zag het landschap opveren in het snel tot bloei brengen van hun stukje aarde na verzenging en droogte de mens is die…

we droegen voorzichtig het verleden de trap af voor de laatste keer even stil beneden toch geen teloorgang maar rustig met eerbied en respect in dankbaar besef wat door onze handen ging heeft allemaal op eigen tijd in volle belangstelling gestaan en genoten zij hebben meerdere stoelendansen overleefd en gaan in verhuizing…

ik zag dat koppie schalks wegdraaien voor een rondje neuzen een lach die alsmaar breder werd ze speelde en wond mij om haar vinger ik voelde mij daar heerlijk bij zij deelde van waar ik ontzettend verliefd op was de snelle lach waar ook zij uiterst gul mee was zonder enig onderscheid wij voelden dat delen niet alleen…

ik heb de lijnen die karakteristiek waren voor haar mimiek eerst bevoeld de diepte betast de strakheid al in potlood en contrast beschreven de babyhuid is lang het onbeschadigde deel gebleven totdat buien en nukken steeds langer bleven leven hun sporen zichtbaar achterlieten in het huidnegatief heerlijk was de ontdekking dat…

wij hebben met handenvol emoties gespeeld meestal met liefde en vaak niet alleen voorzichtig zonder ons te bezeren juist liefde zal ons dit snel leren want diep van binnen raken de eerste toetsen in aftasten de weg naar een hemelse symfonie pas daar waar het lichaam de swung van muziek aanvoelt wordt dansen close for ever…

ik ben in wit gaan graven omdat zwart geen schaduw kan dragen ook hoogte en diepte ontbreken zonder schepping in zijn vele nuanceringen van de natuur de melodie van schakering die van de harp vingers komt de variaties in kleur oneindig wordt dus altijd nog is er het contrast van tegendeel juist bij zwart wit is de balans…

ik zag je ogen donker dromend sluimeren jij die eindeloos van de wereld hield met je lange warme armen open handen en een hart dat de wereld overstraalt tot achter in het universum nog ben je bezig met zoeken naar woorden die bij de veelheid van jouw emoties passen zonder een directe duidende naam overweldigd door de behoefte aan…

iedereen weet dat er stemmen bestaan waarvan het geluid nooit verloren gaat waarvan de dictie en karakteristieken zijn vastgelegd net als de melodie van een muziekstuk niet de technisch vastgelegde en reproduceerbare versies maar geluid vers van de stem waarin afkomst specifieke familie klanken in toonhoogte en temperament…

ik heb je zien kappeh en hakkeh met lijf en ledematen strak bonken alle spanning en agressie op het laaiend vuur van hartstochtelijk bewegen gelegd wilde haren wapperden ogen blonken met mda gestimuleerd en haalde zo de ochtendwake om dan snel bij te slapen voor het finale festijn de stilte daarna is orgastisch fijn…

je keek mij lachend aan handen open armen uitnodigend warm gebogen alsof jij er niets aan kon doen dat het leek als vragen om een eindeloze zoen niet hulpeloos dat gebaar maar juist heel bijzonder om in zoveel vertrouwen je hart te laten zien hoe dat met tedere liefde iedere slag voor mij over had…

we liepen juichend het verborgen paadje in naar onze geheime bloemenplek waar alles altijd bloeit ook nu een half zonnetje en samen even vrij los van de wereld in samenspraak alles begroeten de stand van zaken opmaken wat zijn schoonheid heeft gegeven wacht nu overleven alles heeft vrucht gegeven voor weer een nieuw leven…

ik wist dat het zijn handen waren waarvan de vingers mij wenkten om in hun geborgenheid te komen schuilen zijn sterke open handen waren altijd een toevluchtsoord als ik door verdriet moest huilen met tranen die uit heel diep van binnen kwamen ik ben op weg naar een transparante horizon omdat daar licht nog het langst in…

hebben wij onze ogen geopend om ze daarna voordat zij helemaal ontluiken weer te sluiten wij waren op zoek naar de wereld om ons heen naar leven en alles weten hoe en wat omdat het slecht gaat en alles van waarde verloren lijkt te gaan zoals de natuur met zijn raderen en niveaus van duurzaamheid op onze aarde we hebben…

ik zag ze staan de lange rijen naast elkaar de phone in de hand wachtend in de weerschijn van stiltes zelfkant communicatief vrij gestoord socialisatie nog nooit van gehoord zag ze in bus buiten en tram volumeknop op super ad rem zijn specialist in afkortingen van de tiktoktaal in synchroon bewegen op een simpel patroon…

ik wist dat ik zou overstappen maar de halfschaduw ademde nog leven ik voelde kou druipend vochtige tocht optrekken in van kwaad zwangere stilte ik kende deze onheilspellende dreigingen die rationeel niet nooit goed te verklaren waren maar connecties in dark web hadden met een wereld die niet veel fris in huis had…